بهنام ناطقى (نيويورک)
بهنام ناطقي (راديوآزادي): امروز در گزارش اينترنت، نگاهي به پايگاه اينترنتي که آقاي کامران عدل، عکاس کهنه کار و هنرمند، براي انتشار عکس ها و مقالاتي در باره هنر عکاسي در ايران به وجود آورده است. سايتي تحت عنوان مجله عکاسي يا journal of photography اما قبل از آن، يک مطلب نسبتا کوتاه. يکشنبه 4 آگست روزنامه نيويورک تايمز گزارشي داشت در باره جوانان ايران و اينترنت از خانم نازيلا فتحي، با آمار و ارقام تازه اي در باره گسترش استفاده اينترنت در ايران، که از جمله شمار کاربرها را 2 ميليون نفر تخمين زده است، بدون اينکه منبع خاصي برا ي اين رقم ذکر کرده باشد. نيويورک تايمز در اين گزارش از جمله مي نويسد جوان هاي ايراني تعداد زيادي از اطاق هاي گپ الکترونيک در ياهو آسيا را اشغال کرده اند. در اين گزارش هم مثل گزارش هاي ديگر مطبوعات غربي در باره جوانان ايراني، موضوع اصلي تضادي است که بين فرهنگ جامعه و به خصوص فرهنگ نسل جوان با آنچه جمهوري اسلامي در رسانه هاي رسمي کشور اجازه انعکاس آن را مي دهد. مثلا، در بخشي از گزارش خانم فتحي مي نويسد جوان ها براي سرگرمي از طريق کافه هاي اينترنتي به اطاق هاي گپ اينترنتي قدم مي گذارند تا با جنس مخالف آزادانه به گفتگو بپردازند و گاه حتي از اين طريق عکس، حتي عکس هاي عريان با هم ردو بدل مي کنند اما وقتي گروهي که در يک اطاق گپ اينترنتي به طور مجازي گردهم آمده بودند خواستند اين گردهمائي را در يک کافه تهران به واقعيت تبديل کنند متوجه شدند که قبل از آنها يک مامور امنيتي آنجا مراقب ايستاده است و راه خود را همانجا کج کردند و برگشتند. هرچند خبرنگار نيويورک تايمز اين حادثه را با آب و تاب شرح مي دهد ولي به نظر مي رسد مانند خيلي خبرهاي ديگر که خبرنگار هاي خارجي به نقل از آشنايان خود در تهران مي نويسند، اين هم يا ساخته و پرداخته ذهن راوي است يا حضور مامور امنيتي در کافه ارتباطي با قراري که که در جريان گپ الکترونيکي گذاشته شده است ندارد. در بخش ديگري از مقاله در باره اينترنت و جوانان ايراني، تحت عنوان وبگردي ممنوعه براي ايران اينجا را تلنگر بزنيد، نگاهي کلي دارد به بلاگ يا دفتر خاطرات شخصي، که به جاي اينکه مثل قديم توي کيف، زير بالش يا توي کشو نگهداري شود، به روي اينترنت در معرض ديد همگان قرار مي گيرد. از طريق اين دفترهاي خاطرات اينترنتي، صدها جوان ايراني به انتشار همه نوع مطلب از جزئيات زندگي خصوصي تا شعر و خاطره و عکس و موسيقي مي پردازند و وسيله اي ساخته اند براي ارتباط با يکديگر و ظاهرا شرايط اجتماعي ايران که باعث شده است که اينطور اطلاعرساني فردي از طريق اينترنت بيشتر از کشورهاي ديگررشد بکند. از جمله وب لاگ هائي که نيويورک تايمز در اين گزارش مطرح کرده است، سايت پربار خورشيد خانوم است که روزانه هزاران نفر به آن سر مي زنند و سايت ديگري به انگليسي به نام بدجنس دات کام که خانم ماشا شکرلو، که در ايران زندگي مي کند، در اوکلند کاليفرنيا ثبت کرده است و در آن به زبان انگليسي در باره مسائل زنان ايران مطلب مي نويسد. يکي از دلايل روي آوردن هنرمندان ايران به اينترنت گراني کاغذ و دردسر چاپ کتاب در ايران است. آقاي کامران عدل، عکاس با سابقه وهنرمند، در سايت جديدي که براي بحث در باره عکاسي ايران به وجود آورده است مي نويسد اگر مي خواست تمام عکس ها و مطالبي که در اين پايگاه اينترنتي گذاشته است، در کتابي جاي بدهد، به ميليونها تومان سرمايه نياز داشت. سايت تازه آقاي کامران عدل که از ديروز کار خود را شروع کرد، http://www.iranjop.com نام دارد که مخفف journal of photography است و علاقمندان عکاسي در آن مي توانند با چهره جديدي از آقاي کامران عدل آشنا شوند به عنوان يک نويسنده و منتقد. نبودن محدوديت جا در اينترنت باعث شده است که آقاي عدل در مقاله هاي طولاني به دردل و اظهارنظر در باره عکاسان معاصر و نمايشگاه هاي اخير بپردازد، از جمله نمايشگاه برگزيده کار عکاس هاي ايراني در پاريس، و مطلبي در باره عکاسي از افغانستان و تفسير سياسي آقاي کامران عدل از وضع دنيا ووضع افغانستان و تصفيه حساب با کساني که آقاي عدل مي نويسد در کار عکاسي باندبازي و رفيق بازي مي کنند. جالب ترين و ابتکاري ترين قسمت مجله عکاسي که آقاي کامران عدل به روي اينترنت راه انداخته است، مجموعه درخشاني است که از هنر عکاس کهنه کار ورزشي آقاي مهدي عاقلي عرضه مي کند: عکس هائي از گريه هاي بازيکنان و هواداران تيم ملي ايران به خاطر راه نيافتن به مسابقات جام جهاني فوتبال و گزيده اي از عکس هاي ورزشي ديگر آقاي مهدي عاقلي. مانند هر سايت ديگر در اينترنت، سايت مجله عکاسي ايران هم به يقين دستخوش تحول خواهد شد زيرا در وضع فعلي صفحه بندي و ظاهري شبيه به يک کتاب عکاسي دارد که حتي پاي صفحات آن شماره هم خورده است و قرار است ظاهرا تعداد اين صفحات به 110 برسد. آقاي کامران عدل، در مقدمه اي که بر سايت خود نگاشته مي نويسد: «اولين دليلي كه باعث شد اين مجله را منتشر كنم، اين بود كه به‌مردم دنيا بگويم ما آدم كش و تروريست، آن طور كه خانم شيرين نشاط ما را نشان مي‌دهد و آقاي بوش مي‌گويد، نيستيم. ما، مردماني شاعر مسلك و هنرمند و عاشق پيشه هستيم. نام كشور ما، «مملكت گل و بلبل» است و شراب نيشابور و شراب شيراز ما شهرة آفاق هستند.» آقاي عدل مقدمه ادامه مي دهد: «24 سال است كه در ايران ما انقلاب شده است. در اين 24 سال، دنيا از ما بي‌خبر بود. تنها خبرهايي كه آنها از ما داشتند، مربوط به جنگ، ترور، اوضاع بد اقتصادي، درگيري، و هزار نوع بدبختي و فلاكت بود. متأسفانه، در 24 سالي كه از انقلاب گذشت، ما با وجود پيشرفتي كه در امور ليتوگرافي و چاپ داشتيم، هنوز بنا بر مسايل اقتصادي، نمي توانيم به‌خواستة هايمان در اين وادي برسيم. اگر بنا باشد، كه مجله‌اي با اين محتوا ايران به‌چاپ برسد ميليونها تومان خرج بر‌مي‌دارد و قيمت مجله آن قدر گران خواهد شد كه همگان نخواهند توانست از آن استفاده ببرند.» تنها نويسنده مطالب سايت مجله عکاسي ايران که زيرنظر آقاي کامران عدل اداره مي شود خود آقاي کامران عدل است. آقاي عدل اين مطلب را ناشي از کمبود نويسنده منتقد عکاسي در ايران مي داند و مي نويسد: «شما دوستدار ارجمند ما، اين را درك كنيد كه ما در ايران، هنوز در امور نقد هنري در مرحلة گهواره به‌سر مي‌بريم و اگر مي‌بينيد كه در اين شماره از نويسندگان بسياري استفاده نشده، به‌خاطر همين فقر است.» آقاي عدل در پايان مقدمه بر سايت مجله اينترنتي عكاسي ايران مي نويسد: «مي خواهم به هممه مردم دنيا بگويم كه با تمام اين تفاصيل، ما هنوز زنده‌ايم. با ما معاشرت كنيد.»
نگاهي به پايگاه اينترنتي كه كامران عدل، عكاس برجسته، براي بحث در باره هنر عكاسي در ايران به وجود آورده است iranjop.com و همچنين مروري بر مقاله روزنامه نيويورك تايمز در باره گسترش اينترنت در ميان جوانان ايراني.
بهنام ناطقي (راديوآزادي): امروز در گزارش اينترنت، نگاهي به پايگاه اينترنتي که آقاي کامران عدل، عکاس کهنه کار و هنرمند، براي انتشار عکس ها و مقالاتي در باره هنر عکاسي در ايران به وجود آورده است. سايتي تحت عنوان مجله عکاسي يا journal of photography اما قبل از آن، يک مطلب نسبتا کوتاه. يکشنبه 4 آگست روزنامه نيويورک تايمز گزارشي داشت در باره جوانان ايران و اينترنت از خانم نازيلا فتحي، با آمار و ارقام تازه اي در باره گسترش استفاده اينترنت در ايران، که از جمله شمار کاربرها را 2 ميليون نفر تخمين زده است، بدون اينکه منبع خاصي برا ي اين رقم ذکر کرده باشد. نيويورک تايمز در اين گزارش از جمله مي نويسد جوان هاي ايراني تعداد زيادي از اطاق هاي گپ الکترونيک در ياهو آسيا را اشغال کرده اند. در اين گزارش هم مثل گزارش هاي ديگر مطبوعات غربي در باره جوانان ايراني، موضوع اصلي تضادي است که بين فرهنگ جامعه و به خصوص فرهنگ نسل جوان با آنچه جمهوري اسلامي در رسانه هاي رسمي کشور اجازه انعکاس آن را مي دهد. مثلا، در بخشي از گزارش خانم فتحي مي نويسد جوان ها براي سرگرمي از طريق کافه هاي اينترنتي به اطاق هاي گپ اينترنتي قدم مي گذارند تا با جنس مخالف آزادانه به گفتگو بپردازند و گاه حتي از اين طريق عکس، حتي عکس هاي عريان با هم ردو بدل مي کنند اما وقتي گروهي که در يک اطاق گپ اينترنتي به طور مجازي گردهم آمده بودند خواستند اين گردهمائي را در يک کافه تهران به واقعيت تبديل کنند متوجه شدند که قبل از آنها يک مامور امنيتي آنجا مراقب ايستاده است و راه خود را همانجا کج کردند و برگشتند. هرچند خبرنگار نيويورک تايمز اين حادثه را با آب و تاب شرح مي دهد ولي به نظر مي رسد مانند خيلي خبرهاي ديگر که خبرنگار هاي خارجي به نقل از آشنايان خود در تهران مي نويسند، اين هم يا ساخته و پرداخته ذهن راوي است يا حضور مامور امنيتي در کافه ارتباطي با قراري که که در جريان گپ الکترونيکي گذاشته شده است ندارد. در بخش ديگري از مقاله در باره اينترنت و جوانان ايراني، تحت عنوان وبگردي ممنوعه براي ايران اينجا را تلنگر بزنيد، نگاهي کلي دارد به بلاگ يا دفتر خاطرات شخصي، که به جاي اينکه مثل قديم توي کيف، زير بالش يا توي کشو نگهداري شود، به روي اينترنت در معرض ديد همگان قرار مي گيرد. از طريق اين دفترهاي خاطرات اينترنتي، صدها جوان ايراني به انتشار همه نوع مطلب از جزئيات زندگي خصوصي تا شعر و خاطره و عکس و موسيقي مي پردازند و وسيله اي ساخته اند براي ارتباط با يکديگر و ظاهرا شرايط اجتماعي ايران که باعث شده است که اينطور اطلاعرساني فردي از طريق اينترنت بيشتر از کشورهاي ديگررشد بکند. از جمله وب لاگ هائي که نيويورک تايمز در اين گزارش مطرح کرده است، سايت پربار خورشيد خانوم است که روزانه هزاران نفر به آن سر مي زنند و سايت ديگري به انگليسي به نام بدجنس دات کام که خانم ماشا شکرلو، که در ايران زندگي مي کند، در اوکلند کاليفرنيا ثبت کرده است و در آن به زبان انگليسي در باره مسائل زنان ايران مطلب مي نويسد. يکي از دلايل روي آوردن هنرمندان ايران به اينترنت گراني کاغذ و دردسر چاپ کتاب در ايران است. آقاي کامران عدل، عکاس با سابقه وهنرمند، در سايت جديدي که براي بحث در باره عکاسي ايران به وجود آورده است مي نويسد اگر مي خواست تمام عکس ها و مطالبي که در اين پايگاه اينترنتي گذاشته است، در کتابي جاي بدهد، به ميليونها تومان سرمايه نياز داشت. سايت تازه آقاي کامران عدل که از ديروز کار خود را شروع کرد، http://www.iranjop.com نام دارد که مخفف journal of photography است و علاقمندان عکاسي در آن مي توانند با چهره جديدي از آقاي کامران عدل آشنا شوند به عنوان يک نويسنده و منتقد. نبودن محدوديت جا در اينترنت باعث شده است که آقاي عدل در مقاله هاي طولاني به دردل و اظهارنظر در باره عکاسان معاصر و نمايشگاه هاي اخير بپردازد، از جمله نمايشگاه برگزيده کار عکاس هاي ايراني در پاريس، و مطلبي در باره عکاسي از افغانستان و تفسير سياسي آقاي کامران عدل از وضع دنيا ووضع افغانستان و تصفيه حساب با کساني که آقاي عدل مي نويسد در کار عکاسي باندبازي و رفيق بازي مي کنند. جالب ترين و ابتکاري ترين قسمت مجله عکاسي که آقاي کامران عدل به روي اينترنت راه انداخته است، مجموعه درخشاني است که از هنر عکاس کهنه کار ورزشي آقاي مهدي عاقلي عرضه مي کند: عکس هائي از گريه هاي بازيکنان و هواداران تيم ملي ايران به خاطر راه نيافتن به مسابقات جام جهاني فوتبال و گزيده اي از عکس هاي ورزشي ديگر آقاي مهدي عاقلي. مانند هر سايت ديگر در اينترنت، سايت مجله عکاسي ايران هم به يقين دستخوش تحول خواهد شد زيرا در وضع فعلي صفحه بندي و ظاهري شبيه به يک کتاب عکاسي دارد که حتي پاي صفحات آن شماره هم خورده است و قرار است ظاهرا تعداد اين صفحات به 110 برسد. آقاي کامران عدل، در مقدمه اي که بر سايت خود نگاشته مي نويسد: «اولين دليلي كه باعث شد اين مجله را منتشر كنم، اين بود كه به‌مردم دنيا بگويم ما آدم كش و تروريست، آن طور كه خانم شيرين نشاط ما را نشان مي‌دهد و آقاي بوش مي‌گويد، نيستيم. ما، مردماني شاعر مسلك و هنرمند و عاشق پيشه هستيم. نام كشور ما، «مملكت گل و بلبل» است و شراب نيشابور و شراب شيراز ما شهرة آفاق هستند.» آقاي عدل مقدمه ادامه مي دهد: «24 سال است كه در ايران ما انقلاب شده است. در اين 24 سال، دنيا از ما بي‌خبر بود. تنها خبرهايي كه آنها از ما داشتند، مربوط به جنگ، ترور، اوضاع بد اقتصادي، درگيري، و هزار نوع بدبختي و فلاكت بود. متأسفانه، در 24 سالي كه از انقلاب گذشت، ما با وجود پيشرفتي كه در امور ليتوگرافي و چاپ داشتيم، هنوز بنا بر مسايل اقتصادي، نمي توانيم به‌خواستة هايمان در اين وادي برسيم. اگر بنا باشد، كه مجله‌اي با اين محتوا ايران به‌چاپ برسد ميليونها تومان خرج بر‌مي‌دارد و قيمت مجله آن قدر گران خواهد شد كه همگان نخواهند توانست از آن استفاده ببرند.» تنها نويسنده مطالب سايت مجله عکاسي ايران که زيرنظر آقاي کامران عدل اداره مي شود خود آقاي کامران عدل است. آقاي عدل اين مطلب را ناشي از کمبود نويسنده منتقد عکاسي در ايران مي داند و مي نويسد: «شما دوستدار ارجمند ما، اين را درك كنيد كه ما در ايران، هنوز در امور نقد هنري در مرحلة گهواره به‌سر مي‌بريم و اگر مي‌بينيد كه در اين شماره از نويسندگان بسياري استفاده نشده، به‌خاطر همين فقر است.» آقاي عدل در پايان مقدمه بر سايت مجله اينترنتي عكاسي ايران مي نويسد: «مي خواهم به هممه مردم دنيا بگويم كه با تمام اين تفاصيل، ما هنوز زنده‌ايم. با ما معاشرت كنيد.»
نگاهي به پايگاه اينترنتي كه كامران عدل، عكاس برجسته، براي بحث در باره هنر عكاسي در ايران به وجود آورده است iranjop.com و همچنين مروري بر مقاله روزنامه نيويورك تايمز در باره گسترش اينترنت در ميان جوانان ايراني.
