افزايش محدوديت های هنری و فرهنگی در بخش هايی چون کتاب، سينما و تئاتر طی هفته های اخير به موسيقی و حتی هنرهای تجسمی نيز رسيده است.
هفته گذشته وقتی در هنگام برگزاری کنسرت موسيقی گروه دستان در سالن وزارت کشور برق قطع شد،محمد رضا شجريان استاد آواز ايران به روی سن رفت از مردم عذرخواهی کرد،و گفت «کسانی که فکر می‌کنند می‌توانند جلوی اين برنامه‌ها و اين جمع‌شدن‌ها را بگيرند، سخت در اشتباهند. تا زمانی که زبان فارسی هست، موسيقی فارسی هم هست و هيچ‌کس نمی‌تواند جلوی زبان و موسيقی ما را بگيرد.»
طی چند هفته اخير دستکم کنسرت پژوهشی داريوش صفوت و ژان دورينگ،.کنسرت گروه دبو، و دو کنسرت گيتار ليلی افشار در تهران و کرمان ساعاتی قبل از اجرا از سوی وزارت ارشاد اسلامی لغو شده اند.
در بخش هنرهای تجسمی نيز طی هفته های اخير اخباری در خصوص اعمال محدوديت های جديد منتشر و اعلام شد که مرکز هنرهای تجسمی به عنوان نماينده وزارت ارشاد در حوزه تجسمی،گالری داران را ملزم کرده است تا پيش از برگزاری هر نمايشگاه نقاشی، کاريکاتور، عکس يا مجسمه و يا حتی نمايشگاه هنرهای مفهومی،عکس های آثاری را که قرار است به نمايش در آيند،برای کسب مجوز به اين مرکز ارسال کنند.
افزايش محدوديت ها طی سه سال اخير در بخش سينما که منجر به توقيف فيلم هايی چون «سنتوری» ساخته داريوش مهرجويی شده افزايش نيز يافته است. فيلم هايی چون «آتشکار» ،«تسويه حساب»،«نيوه مانگ»،«صد سال به اين سالها»،«ترانه تنهايی تهران»،و البته«آفسايد» جعفر پناهی در شمار فيلم هايی هستند که اجازه اکران در سينماهای داخل ايران از سوی وزارت ارشاد برای آن ها صادر نشده است.
با وجود اعتراض سينماگران طی هفته های اخير خبرگزاری رسمی جمهوری اسلامی ايرنا از تشکيل «کميته انضباطی سينما» در وزارت ارشاد اسلامی خبر داده است.
اين خبر پس از انتشار اخباری در خصوص ممنوع التصوير شدن محمد رضا گلزار،و خبر ممنوع الخروج شدن گلشيفته فراهانی دو بازيگر سينمای ايران انتشار يافت و اعلام شد که کميته انضباطی سينما قرار است امور شخصی،رفتاری و خصوصی سينماگران را نيز برای صدور اجازه کار آنان مورد نظارت و بررسی قرار دهد.
اما در جددترين خبر محمد نوری زاد يک فيلمساز و نويسنده سابق روزنامه کيهان در وبلاگ خود از سانسور ۴۰ درصدی ديوان حافظ خبر داده و نوشت « تصورم براين است که وزارت ارشاد سلسله های مغولی و قاجاری ، سعه صدر بيشتری نسبت به افشاگری های جناب حافظ داشته اند.»
شما فکر می کنيد هدف از افزايش محدوديت های فرهنگی و هنری چيست؟ چرا دولت و نهادهای حکومتی تلاش می کنند کليه فعاليت های هنری و فرهنگی را تحت اختيار و نظارت شديد قرار دهند؟
آيا جمهوری اسلامی با اعمال سانسور و محدوديت می تواند در عصر ارتباطات به هدف های خود برسد؟
به نظر شما لغو کنسرت ها،توقيف هزاران کتاب و ده ها فيلم،و محدوديت در تئاتر و حتی هنرهای تجسمی چه آثاری بر فرهنگ ايران دارد؟
دیدگاه شخصی خود را در ستون سمت چپ بنویسید و آن را با دیگر شهروندان به اشتراک بگذارید.