(rm) صدا | [ 4:29 mins ]
در حالیکه وزرای امورخارجه سه کشور اروپائی بر سر ارجاع پرونده ایران به شورای امنیت سازمان ملل تصمیم می‌گیرند و مقامات آمریکا از سیاست تحریم‌های جدی‌تر برای وادار ساختن حکومت ایران به ترک برنامه تولید سوخت اتمی سخن می‌گویند، یک روزنامه‌نگار ایرانی مقیم تهران در روزنامه وال استریت جورنال به آمریکا التماس می‌کند که برای رهاساختن ایران و جهان از چنگال حکومت جمهوری اسلامی دست به اقدام بزند، حتی اقدام نظامی، اما یک روزنامه‌نگار سابق جمهوری اسلامی که به آمریکا مهاجرت کرده است، درمقاله‌ای در نیویورک تایمز از آمریکا می‌خواهد که با لغو تحریم‌ها، به جمهوری اسلامی امتیاز بدهد و فرصتی برای حفظ آبرو برای حاکمان مذهبی ایران فراهم کند. بهنام ناطقی (رادیوفردا، نیویورک): آقای امید معماریان، وبلاگ‌نویس سابق و محقق مدرسه عالی روزنامه‌نگاری در دانشگاه کالیفرنیا در برکلی، نزدیک سنفرانسیسکو، در مقاله‌ای که همراه با آقای داریوش زاهدی، پژوهشگر علوم سیاسی همان دانشگاه، در روزنامه نیویورک تایمز نوشته، اظهارعقیده می‌کند که دولت محمود احمدی‌نژاد می‌تواند از حمله احتمالی نظامی آمریکا به تاسیسات اتمی ایران بهره‌برداری کند و با استفاده از شیعیان عراق و خلیج فارس و لبنان، که به زعم آقای معماریان همگی تابع جمهوری اسلامی هستند، به منافع آمریکا و اسرائیل حمله کند.
آقای امید معماریان هشدار می‌دهد که کمک مالی، معنوی و لجیستیکی آمریکا به جدائی‌طلبان کرد و آذری و عرب می‌تواند به از هم پاشیدگی ایران منجر شود. وی می‌نویسد ارجاع پرونده اتمی ایران به شورای امنیت سازمان ملل باعث افزایش فرار سرمایه، سقوط قیمت املاک و مستغلات و از میان رفتن پس‌انداز گروه کثیری از طبقه متوسط در ایران می‌شود و به افزایش تورم دامن می‌زند و به مستضعفانی که دولت احمدی‌نژاد مدعی حمایت از آنهاست لطمه می‌زند.
آقایان معماریان و زاهدی به حکومت ایران توصیه می‌کنند که با قبول پیشنهاد روسیه برای انجام غنی‌سازی اورانیوم ایران در خاک روسیه، اعتماد جامعه بین‌المللی را کسب کند و به آمریکا هم توصیه می‌کنند که در ازای سازش بر سر برنامه اتمی، تحریم‌های کنونی علیه ایران را لغو کند تا برای حکام مذهبی در افکار عمومی ایران حفظ آبرو بشود.
اما خانم فروز فرزامی، که روزنامه دست راستی وال استریت جورنال او را یک روزنامه‌نگار ممنموع‌القلم در ایران معرفی کرده است، می‌نویسد اگر من هم مثل خانم شیرین عبادی، برنده جایزه صلح نوبل، و امثال او، بخشی از نخبگان حاکم و مرفه در ایران بودم، شاید می‌توانستم یک قرن دیگر برای دمکراسی در ایران صبر کنم، ولی من بی صبرم.
خانم فرزامی در مقاله خود در وال استریت جورنال، از همان مقدماتی که آقای امید معماریان در باره تاثیر منفی تحریم‌ها بر اقتصاد ایران چیده است، استفاده می‌کند اما به نتیجه دیگری می‌رسد. خانم فرزامی می‌پرسد چرا آمریکا از این وضع استفاده نمی‌کند و به جای بمب‌های هوشمند تحریم‌های هوشمند وضع نمی‌کند که به تشکیل احزاب سیاسی غیرمذهبی وسکولار در ایران کمک شود؟ وی می‌نویسد ما بی‌صبرانه در انتظار فشاری از سوی آمریکا و غرب هستیم که مذهب و حکومت را در ایران از هم جدا کند.
خانم فرزامی می‌نویسد اگر من آمریکائی بودم قطعا با مداخله آمریکا در ایران مخالفت می‌کردم، اما من ایرانی هستم و و می‌دانم که اوضاع کشور من بدون کمک غرب قابل تغییر نیست. وی می‌افزاید آرزو می‌کنم که تنها ابرقدرت قرن بیست و یکم از تمام امکانات دیپلماسی، اهرم‌های اقتصادی و در نهایت از قدرت نظامی خود استفاده کند، آن هم نه فقط برای متوقف ساختن بلندپروازی اتمی جمهوری اسلامی، بلکه برای سرعت بخشیدن به روند دمکراسی در منطقه.
