مجله: آزادی اکبر گنجی، مذاکره نمایندگان فعالین ایرانی دفاع از حقوق بشر در غرب با مسئول میز ایران در کمیسیون حقوق بشر سازمان ملل، حقوق بشر در خوزستان و پیام نوروزی عباس امیرانتظام

در آخرین روزهای سال 84 اکبر گنجی پس از شش سال حبس و ماهها سلول انفرادی آزاد شد. در آخرین روزهای کار کمیسیون حقوق بشر سازمان ملل، فعالین ایرانی دفاع از حقوق بشر در اروپا و آمریکای شمالی یک روز پس از برگزاری یک تجمع اعتراضی در مقابل مقر اروپایی سازمان ملل متحد توانستند فرصتی برای مذاکره شهره بدیعی همسر نوری دهکردی که در رستوران میکونوس ترور شد و سهراب مختاری فرزند محمد مختاری قربانی قتل های زنجیره ای با مسئول میز ایران در کمیسون حقوق بشر سازمان ملل فراهم کنند. آقای مختاری، خانم بدیعی و حسین ماهوتی ها در مصاحبه با رادیو فردا درباره این دیدار و مذاکره می گویند. کریم عبدیان فعال حقوق بشر خوزستانی مقیم آمریکا درباره موارد نقض حقوق بشر در خوزستان و رد اتهام تجزیه طلبی به مردم این منطقه می گوید. عباس امیرانتظام قدیمی ترین زندانی سیاسی در جمهوری اسلامی ضمن تبریک سال نو، آرزوی همبستگی ایرانیان را در سال جدید می کند. آزادی اکبر گنجی مریم احمدی (رادیو فردا): سال 1384 در آخرین روزها برای فعالان حقوق بشر، انسان دوستان، طرفداران دموکراسی و به ویژه برای خانواده، مادر، همسر و فرزندان سرشناس ترین روزنامه نگار ایرانی خبری مسرت بخش داشت؛ آزادی اکبر گنجی پس از شش سال حبس و ماهها سلول انفرادی. اکبر گنجی ساعت ده شب جمعه آزاد شد. یکی از زیباترین روایت ها از بازگشت اکبر گنجی به خانه را در سایت روز می تواند دید که نوشت: « و آن شب خسته سر بر بالین نهادند که زمزمه ای پیچید در کوچه. باد بود؟ طوفان بود؟ هیچ کدام، اکبر بود با کوله باری از زندان. با ریشی به سینه رسیده. با صورتی چروکیده. با نگاهی خسته. مردی که شبیه اکبر نبود. بچه ها در را گشودند. اول کیمیا پرید و آنگاه رضوانه. طوفان اشک و عشق. و معصومه لبخند زد. نگریست، مردش که اینک پیرمردی می نمود در آستانه درب ایستاده بود، به نشان ایستادن. و خانه ناگهان خانه شد، پر از صدا، پر از خنده، پر از نشانه های آزادی و عشاقان آزادی نیز از همان ساعات سر رسیدند. از همه جا، از هر شهر و از هر دیار. تلفن ها سکوت را فراموش کردند و کلام جاری شد. اینک گنجی و خانه. آزادیت مبارک، آزادی مبارک.» آزادی اکبر گنجی در رسانه ها بازتاب گسترده ای داشته و سطوری از چندین نشریه انگلیسی زبان را هم به خود اختصاص داد. روزنامه لس آنجلس تایمز نوشت: «گنجی 46 ساله روز شنبه از دهها تن از دوستان و بستگان در خانه اش پذیرایی کرد. این روزنامه سپس به نقل از آقای گنجی نوشت: «نظرات من تغییر نکرده، زندان و فشارها هرگز من را وادار به تغییر دیدگاه هایم نکرد. امروز با عزم بیشتر همان چیزی را که شش سال پیش گفتم می گویم. زندان کردن من غیرعادلانه بود و برای همیشه به عنوان یک بی عدالتی بزرگ باقی خواهدماند». نیویورک تایمز هم در این باره نوشت: «مانیفست اکبر گنجی که می گوید دین و حکومت باید جدا از هم باشند، در میان فعالان دانشجویی محبوبیت زیادی دارد. عبدالله مومنی از رهبران پیشین جنبش دانشجویی گفته است: بیش از صد پیام درباره آزادی آقای گنجی از دانشجویان دریافت کرده است. آقای مومنی گفت: گنجی به خاطر مقاومتش در میان دانشجویان محبوب است. او دوران زندان را تحمل کرد، اما هیچ قرینه ای از تسلیم در مقابل فشارها نشان داد و دست از باورهای خود برنداشت. به علاوه نزدیکی زیادی میان نظرات آقای گنجی با دانشجویان درباره یک نظام جمهوری وجود دارد». اخبار حقوق بشر مهدیه جاوید (رادیو فردا): پنج تن از اعضای سندیکای شرکت واحد اتوبوسرانی تهران و حومه از زندان آزاد شدند. منصور اصانلو همچنان در زندان است. فدراسیون جهانی اتحادیه های آزاد کارگری جهان، آموزش بین المللی و فدراسیون جهانی حمل و نقل در نامه ای به محمود احمدی نژاد رئیس جمهوری اسلامی خواهان آزادی فوری و بی قید و شرط رهبران سندیکای شرکت واحد اتوبوسرانی تهران و حومه شدند. عبدالفتاح سلطانی وکیل خانواده زهرا کاظمی که با پرداخت وثیقه دویست میلیون تومانی هفته گذشته از زندان آزاد شد، روز شانزده فروردین 1385 در دادگاه انقلاب تهران محاکمه می شود. سازمان عفو بین الملل کاربرد خشونت پلیس جمهوری اسلامی علیه زنان تظاهرکننده در روز هشتم مارس در تهران را محکوم کرد. پرونده الهام افروتن روزنامه نگار هرمزگانی به دادگاه انقلاب تهران فرستاده شد. ولی الله فیض مهدی زندانی سیاسی محکوم به مرگ، در خطر اعدام قرار گرفت. تقی رحمانی، هدی صابر و رضا علیجانی به اتهام عضویت در جمعیت های غیرقانونی هر یک به هشت ماه زندان محکوم شدند. 552 فعال سیاسی و دانشجویی در نامه ای خواهان آزادی پیمان پیران و سایر زندانیان سیاسی و عقیدتی شدند. داوود حسن پور عضو انجمن اسلامی دانشگاه تهران به شعبه 13 دادگاه انقلاب احضار شد. نشریه دانشجویی آتش در دانشگاه خواجه نصیر توقیف شد. کمیته انضباطی دانشگاه مازندران یک عضو انجمن اسلامی دانشگاه را به تعلیق از تحصیل به مدت یک ترم و هفت عضو انجمن را به توبیخ کتبی با درج در پرونده محکوم کرد. یک جوان بسیجی گرگانی که در حضور جمع از فرمانده سپاه گرگان سیلی خورده بود، از فرمانده به دادگاه شکایت می کند. مصاحبه با سهراب مختاری، حسین ماهوتی ها و شهره بدیعی م . ا: کمیسیون حقوق بشر سازمان ملل متحد آخرین نشست خود را روز دوشنبه در ژنو برگزار می کند. نشست بعدی را جانشین کمیسیون یعنی شورای حقوق بشر سازمان ملل متحد برگزار خواهد کرد. این نشست شش هفته طول می کشد، اما در دستور کار خود مطلب مشخصی ندارد. کمیسیون مورد انتقاد گسترده طرفداران حقوق بشر بود و گفته می شد چرا باید حکومت هایی مانند لیبی، زیمبابوه و کوبا که حقوق بشر را در حدی فراگیر زیر پا می گذارند، عضو این نهاد حقوق بشری باشند، یا حتی لیبی ریاست آن را داشته باشد. هفته گذشته مجمع عمومی سازمان ملل متحد با رای قاطع 170 کشور، شورای حقوق بشر را جایگزین کمیسیون کرد. شورا از 19 ژوئن کار خود را آغاز می کند. رید بردی رایزن ویژه دیدبان حقوق بشر ابراز امیدواری می کند شورای جدی جلوی کشورهایی را که شایستگی عضویت در آن را ندارند بگیرد. رید بردی: رک و راست بگویم، فکر می کنم چالش کنونی اثبات این است که آمریکا در رای منفی خود بر خطا بوده است. چالش ما آن است که شورا را آنچنان خوب بنا کنیم که آمریکا می خواهد چنان باشد. دیدبان حقوق بشر آشکارا گفته است کشورهایی مانند سودان، زیمبابوه، عربستان سعودی و نپال که عضو کمیسیون حقوق بشر هستند، به هیچ وجه نباید بتوانند در شورا عضویت پیدا کنند. م . ا: در آخرین روزهای کار کمیسیون، فعالین ایرانی دفاع از حقوق بشر در اروپا و آمریکای شمالی یک روز پس از برگزاری یک تجمع اعتراضی در مقابل مقر اروپایی سازمان ملل متحد توانستند فرصتی برای مذاکره خانم شهره بدیعی همسر نوری دهکردی که در رستوران میکونوس ترور شد و سهراب مختاری فرزند محمد مختاری قربانی قتل های زنجیره ای با مسئول میز ایران در کمیسون حقوق بشر سازمان ملل فراهم کنند. پس از مذاکره حسین ماهوتی ها به نمایندگی از سوی فعالین ایرانی دفاع از حقوق بشر در اروپا و آمریکای شمالی و خانم بدیعی و آقای مختاری به نمایندگی از خانواده قربانیان نقض حقوق بشر در ایران، با یونگ جیل وو مسئول میز ایران در کمیسیون حقوق بشر، با این سه تن مصاحبه ای داشتم. در ابتدا آقای ماهوتی ها گفت: حسین ماهوتی ها: خانواده ها در ارتباط با پرونده های خودشان توضیحاتی دادند و در رابطه با وضعیت نقض حقوق بشر در ایران، خواسته هایی که مطرح شده بود در تجمع اعتراضی، یعنی محکومیت نقض حقوق بشر در کمیسیون حقوق بشر سازمان ملل و تعیین ناظر ویژه صحبت کردند. م . ا: خانم بدیعی، شما به عنوان خانواده قربانیان به این جمع رفتید. برداشتتان چه بود از این فرصت؟ شهره بدیعی: در ملاقاتی که ما داشتیم با مسئول مسائل ایران، برای من مشخص شد که رابطه داشتن با نهادهای اینچنینی برای رسیدن به حقوق بشر در ایران خیلی مهم است، ولی در عین حال خیلی طاقت فرسا است و درواقع خیلی کار دقیق و درازمدت می طلبد. هماهنگ کننده مسائل ایران تاکید داشت ما ترسی از این نداشته باشیم که مواردی که وجود دارد و موارد نقض حقوق بشر یا اعدام ها و غیره را به شکل سند در اختیار اینها قرار دهیم تا مدام این اخبار را از ما داشته باشند و این رابطه برقرار باشد و ما هم بعد از صحبت هایی که آنجا داشتیم با آقای ماهوتی ها و سهراب عزیز، حرفمان این بود که درواقع در زمینه رسیدگی به حقوق بشر و احقاق حقوق بشر اینطور به نظر می رسد که کار کم می شود در محیط ایرانی و چه خوب است در این زمینه کار بیشتر شود و ما هم یعنی من و سهراب هم در این دو سه روز تمایل خودمان را اعلام کردیم که به هر شکل و شیوه ای دوست داریم در این مسیر با نهادهایی که کار می کنند و بخصوص با این نهاد جدید، فعالین حقوق بشر همکاری نزدیک داشته باشیم و درواقع نیرو و انرژی متمرکز و هدفمندی را دراین رابطه بگذاریم و ادامه دهیم که به نتایج مثبتی برسیم. م . ا: آقای مختاری شما درباره جلسه بگویید. سهراب مختاری: من سئوالی که از مسئول میز ایران در کمیسیون حقوق بشر داشتم، درباره آن دادخواستی بود که ما به عنوان خانواده قتل های زنجیره ای برای کمیسیون حقوق بشر سازمان ملل در ژنو ارسال کرده بودیم و متاسفانه در پاسخ گفته بودند به این خاطر که جمهوری اسلامی برخی ازکنوانسیون های حقوق بشر را نپذیرفته، به این خاطر قادر نیستند این پرونده را به سازمان ملل ارجاع دهند و به آن رسیدگی کنند. در ادامه این سئوال که چه نوع پرونده ها و نمونه هایی از نقض حقوق بشر می تواند آنها رامجبور کند تا با جمهوری اسلامی وارد نوعی مذاکره شوند و از آنها بخواهند پیگیری کنند یا به نوعی گوشزد کنند که باید حقوق بشر رعایت شود در ایران، این بود که باید یک سری پرونده ها ثابت شود که به عنوان سمبلیک می تواند کمک کند به احقاق حقوق انسان ها در جامعه ایران. و من فکر می کنم ما باید در آینده به واسطه این کانال ارتباطی که به رویمان باز شده، سعی کنیم نشان دهیم پرونده قتل های زنجیره ای می تواند سنبلی باشد از تمامی قتل ها و قتل عام هایی که جمهوری اسلامی در این سالهای مداوم انجام داده، اگرچه همواره باید بدانیم این قتل های زنجیره ای آغاز و پایان کشتارهای درون ایران نبوده، بلکه پیش از آن قتل عام سال 67 وجود دارد. اعدام های اوایل سال 60 و همینطور قتل زهرا کاظمی که بعد از قتل های زنجیره ای رخ داده. به این خاطر فکر می کنم این رابطه به طور مستمر ادامه پیدا کند و ما سعی کنیم مقداری وقت بگذاریم تا اطلاعات و اسنادی که در دست داریم را به سازمان ملل برسانیم، امیدواریم در آینده بشود به گونه بهتری برای احقاق حقوق انسانی مردم ایران تلاش کنیم. نقض حقوق بشر در خوزستان م . ا: نیمه اول سال 1384 بسیاری از شهرهای کردستان شاهد اعتراض مردم این منطقه به نقض حقوق انسانی و اولیه شان بود. گرچه نارضایتی ها و ناآرامی ها کم و بیش در کردستان ادامه دارد، در نیمه دوم سال خوزستان بیشتر خبرساز شد و به ویژه در اواخر سال شاهد چند اعدام در خوزستان بودیم. کریم عبدیان فعال حقوق بشر خوزستانی و مقیم آمریکا درباره موارد نقض حقوق بشر در خوزستان و رد این اتهام که مردم خوزستان تجزیه طلب هستند، می گوید: کریم عبدیان: در هفته های گذشته با دستگیری های وسیعی که رژیم در خوزستان علیه ساکنین منطقه شروع کرده، ادامه داشته. در هفته گذشته سه نفر از فعالان حقوق بشر عرب خوزستان آقایان: موسا دهیمی، رسول دهیمی و رازی دهیمی دستگیر شدند و خانواده هایشان به ما اطلاع دادند هیچ خبری از آنها ندارند. سه نفر دیگر را باز هفته گذشته در شادگان دستگیر کردند. خانم صغرا خذیراوی همسر خلف خذیراوی که اخیرا اعدام شد، دو برابر محمد و عبدالامیر کعب پور در شهر شوشتر و عبدالله سلیمانی ساکن شوشتر که او هم در یکی دو هفته اخیر دستگیر شده. خبر مهمتر دستگیری یکی از فعالان عرب در آبادان است که ایشان معلول جسمی است و خانواده شان به ما اطلاع دادند که او را شکنجه کردند و ایشان را در یکی از بیمارستان های آبادان زنجیر کردند به تخت که نامشان است مجید مذحل. دو روز پیش در لشگرآباد عده ای از جوانان عرب جمع شده بودند که به اینها تیراندازی شده و آقای کمال دقاقله در لشگرآباد روز چهاردهم مارچ کشته شد. امیر آرمین (رادیو فردا): منظورتان از فعالین عرب چیست؟ زیرا همانطور که می دانید رژیم می گوید اینها جدایی خواه هستند یا از خارج مرزها دستور می گیرند. کریم عبدیان: اینها جوانانی هستند که به دلایل سیاسی، اقتصادی و اجتماعی مخالف رژیم هستند. خیلی از اینها حتی تحصیلکرده هستند، ولی بیکار هستند و در یک سال گذشته مخصوصا اینها رادیکالیزه شدند، تظاهرات می کنند برای آزادی زندانیان سیاسی مانند دکتر عوده یکی از پزشکان معروف عرب که بازداشت شده. بنابراین چیزهای عجیب و غریبی نیست، همان تجمعات و فعالیت هایی است که جوانان در شهرهای دیگر می کنند و مطلقا هیچ کاری به تجزیه طلبی ندارند و ما نمی دانیم اصلا این مفهوم از کجا آمده. اگر هم یک عده ای در خارج همچین نظراتی داشته باشند، نباید کل جمعیت عرب خوزستان که ایرانی هستند اینطور تحت فشار قرار گیرند. برخی سازمان های حقوق بشری ایرانی هم به دلیل همین حرفها در مقابل این فشارها ساکت نشستند، اما مردم عرب خوزستان بارها گفتند که سازمان های حقوق بشر به خوزستان بیایند و با مردم صحبت کنند و ببینند و گزارش کنند، زیرا حقوق بشر یک مساله جهان شمول است. پیام نوروزی عباس امیرانتظام م . ا: گوش می کنیم به پیام عباس امیرانتظام زندانی سیاسی که طول سال های زندانی بودنش تقریبا به اندازه عمر جمهوری اسلامی است. عباس امیرانتظام: من به هموطنان عزیزم سال نو را تبریک می گویم و آرزو می کنم امسال سالی باشد توام با موفقیت و از بین رفتن رنج ها، دردها، محرومیت ها که مردم کشور ما سالیان درازی است با آن روبرو هستند و امیدوارم این سال سال موفقیت و سلامتی برای همه باشد و اتحاد و وحدت و همراهی و همگامی در بین ملت ما بوجود بیاد. من از سوی خودم و همسرم این تبریک را به همه هموطنانمان در داخل و خارج ایران بیان می کنم. نظرات و پیشنهادهای خود را درباره این برنامه با آدرس الکترونیکی democracy@radiofarda.com یا با شماره فکس 2028287239 با ما در میان بگذارید.