کنسرت نوروزی گروه راک 127 در نیویورک

گروه راک تهرانی 127 نوروز امسال را در آمریکا بود، برای اجرای کنسرتی در جشنواره موسیقی راک غیرمتعارف South By Southwest در آستین تگزاس و همچنین کنسرتی درشب عید در جشنواره نوروزی هنر ایران در موسسه فرهنگی می‌کور Makor . سهراب محبی ، سردار سرمست ، سلمک خالدی و سایر اعضای گروه در مصاحبه رادیو فردا در باره منابع الهام خود، و اجرای برنامه در جشنواره عظیم South by Southwest در شهر استین تگزاس سخن می گویند. بهنام ناطقی (رادیوفردا، نیویورک): گروه راک تهرانی127 با تاخیر به تگزاس رسید ولی خود را به کنسرت در جشنواره SXSW رسانید و خوابیده و نخوابیده، باید می‌کوبید که به نیویورک بیاید برای اجرای کنسرت در شب عید، و برگزارکنندگان جشنواره حتی تا ده دقیقه پیش از اجرا نمی‌دانستند که آیا کنسرتی خواهند داشت، ولی وقتی آقای سهراب محبی، نوازنده گیتار و خواننده، به همراه اعضای دیگر گروه روی صحنه رفتند، انرژی و خلاقیت آنها حضار را گرفت. گروه 127 متشکل از پنج جوان فوق‌العاده هنرمند تهرانی که موسیقی راک و جاز و ایرانی را قاطی کرده بودند و با مهارت ترومبون، گیتار و طبل‌ می‌نواختند و در اشعار خود، به زبان انگلیسی، از زندگی در تهران امروز می‌خواندند، برای تماشاگران موسیقی راک در جشنواره عظیم South by Southwest تگزاس که همه جور موسیقی‌ای از همه دنیا می‌بینند، و برای ایرانی‌های نسل دومی که اکثریت تماشاگران جشنواره نوروزی هنر ایران در نیویورک را شامل می‌شدند، پدیده‌ای بود خوشامد، و در عین حال، به خاطر راه دوری که آنها طی کرده بودند تا به آمریکا بیایند، و نوع موسیقی‌ای دور از انتظاری که از ایران با خود آورده بودند، حیرت‌انگیز. آقای سهراب محبی، 26 ساله، با انگلیسی‌ای که در تهران یاد گرفته است، اشعار ترانه‌ها را می‌سراید و می‌گوید آهنگ‌ها را اعضا با هم می‌سازند. ب.ن.: چرا به انگلیسی شعر می‌نویسید؟ سهراب محبی (ترانه‌سرا و گیتاریست 127، نیویورک): به خاطر اینکه زبان راک اند رول است و خیلی بند‌های دیگر است از همه جای دنیا که انگلیسی می‌نویسد. ب.ن.: آشکار است که گروه 127 می‌خواهد یک گروه راک جهانی باشد. موسیقی آنها بلندپروازی خیره‌کننده‌ای را نشان می‌دهد که می‌خواهد ضمن آنکه ریشه‌اش را در ایران و مسائل ایرانی نگه دارد، پیچیدگی‌های موسیقی جاز را با سادگی و وقاحت موسیقی راک ترکیب کند، و آنها را روی گام‌ها و دستگاه‌های موسیقی ایرانی سوار کند، که صدائی بدعت‌آمیز و غیرعادی برای شنونده غربی داشته باشد. هر چند اعضای گروه کار خود را راک می‌نامند و گاهی موسیقی آنها به خصوص وقتی به پیانوی آقای سردار سرمست و ترومبون آقای سلمک خالدی گوش کنیم، خیلی مایه از جاز دارد اما اعضای گروه کار خود را موسیقی روز تهران می‌دانند. سهراب محبی: ما شهروندها درجه دو جهان هستیم. واقعا. دوست داریم در تهران زندگی کنیم. واقعا. به خاطر اینکه به هرحال ایران است و اینکه باید آنجا باشیم. ب.ن.: ولی نوع موزیک شما الهامش از غرب می‌آید. تقریبا تمام آن... سردار سرمست: و از تهران ب.ن.: از تهران؟ سهراب محبی: ما موزیک تهران را داریم می‌زنیم در نهایت. علیرضا پور اسد: این موزیک تهرانی است. یحیی الخنسه: راک تهرانی است. راک تهرانی است قشنگ. راک تهرانی است. سهراب محبی: می‌توانیم بهش بگیم راک دهاتی. I take you to my tiny apartment, mid-town Tehran. ب.ن.: منابع الهام شما چی است؟ چه گروه‌هائی هست که دوست دارید گوش می‌دهید؟ سهراب محبی: همه چیز. هر کس یک چیزهای خاص خودش را گوش می‌دهد. ب.ن.: مثلا شما؟ سهراب محبی: من خیلی باب دیلن Bob Dylan گوش می‌کنم، سردار (سرمست، نوازنده پیانو) خیلی جاز گوش می‌کند. همه‌مان هواخواه و fan گروه (انگلیسی دهه 1970) جتروتال Jethro Tull هستیم و Dire Straits خیلی دوست داریم. یحیی الخنسه (نوازنده طبل‌ها): بیتلز. سهراب محبی: گروه Beatles خیلی دوست داریم. ب.ن.: ولی تمام اینها که می‌گوید مال دهه 1970 است. سهراب محبی: گروه‌های جدید هم خیلی گوش می‌دهیم. ب.ن.: موسیقی خودتان هم یک خورده دهه 1970 است، صداش؟ سهراب محبی: یک چیزهائی بین دهه 1970 و سال 2000 و نمی‌دونم مثلا از این چیزها باهم. نمی‌دونم. ب.ن.: گفتی از گروه‌های جدید هم ما گوش می‌دهیم. کی‌ها هستند؟ علیرضا پوراسد (نوازنده گیتار بیس): مثلا Beck. من کمتر گروههای جدید گوش می‌کنم. سهراب محبی: من بیشتر گوش می‌دهم. سلمک خالدی: مثلا سهراب خیلی Beck گوش می‌کند. سهراب محبی: گروه Muse مثلا من خیلی دوست دارم. علیرضا پور اسد: گروه Red Hot Chili Peppers سردار سرمست (نوازنده پیانو): یک گروه جدید تازه کشف کردم فکر کنم همه اینها هم اگر گوش کنند خوششان بیاید. اسمش است The Tiger Lilies که خیلی باحال است. یحیی الخنسه: (گروه پانک پاپ آمریکائی) گرین دی Green Day هم همه‌مان خیلی دوست داریم و System of a Down. . . . ب.ن.: اما اعضای گروه، که هر پنج نفر در ایران بزرگ شده‌اند، هرچند مثل جوانان هم‌سال خود در ایران با موسیقی روز غرب آشنائی عمیق دارند، ولی در هرحال از موسیقی ایرانی نیز متاثر هستند، وحتی انگار سعی می‌کنند برای اینکه در این جهان بزرگ هویتی داشته باشند، چندان از موسیقی ایرانی دور نشوند. آقای سهراب محبی، ترانه‌سرا و تئوریسین گروه 127 می‌گوید: سهراب محبی.: ما از scale های ایرانی خیلی استفاده می‌کنیم. گام‌های ایرانی خیلی داریم. مثلا اصفهان داریم، شور داریم. فقط چیزهائی که روش سوار می‌کنیم فرق می‌کند و اینها یک ماده خامی است که ما هرچی بخواهیم روی آن استفاده می‌کنیم و خیلی‌ آهنگ‌های دیگرمان هستند که برپایه گام‌های ایرانی هستند و همه ما البته خیلی موزیک ایرانی هم گوش می‌کنیم در عین حال، و خیلی، واقعا، مثلا ترانه Perfect Isfahan Blues که در آن پیش‌درآمد اصفهان را می‌زنیم. در کنسرت گروه 127 در نیویورک، پیانیست گروه آقای سردار سرمست بیداد می‌کرد. بعضی از تماشاگرها که در کلوپ‌های جاز نیویورک پیانیست‌های خوب زیاد دیده‌اند، با دهان باز مهارت او را نگاه می‌کردند وسر تکان می‌دادند. آقای سردار سرمست، پیانیست 23 ساله، می‌‌گوید: سردار سرمست: من کلاس پیانو می‌رفتم و پیانوی کلاسیک تمرین می‌کردم و بعد از یک روزی دیگر تمرین نکردم پیانوی کلاسیک و شروع کردم به پیانوی راک اند رول تمرین کردن. ب.ن.: ولی مایه جاز دارد کار شما. پیانیست‌هائی که دوست داری و گوش می‌دهی کی‌ها هستند؟ سردار سرمست: یکی کیث جارت Keith Jarrett است که خیلی دوست دارم و یکی هم Thelonious Monk است و همین. ب.ن.: شعرهای ترانه‌های گروه 127 به تمامی در باره زندگی در ایران است، ایران زیر جمهوری اسلامی اما چون زبان انگلیسی را برای کار خود انتخاب کرده‌اند، انگار می‌خواهند داستان ایران نه برای شنوندگان در ایران، که برای همه جهان تعریف کنند. در این ترانه، آقای محبی در باره حق مسلم می‌خواند، حق مسلم دستگیر شدن، تحقیرشدن، به زندان افتادن، کتک خوردن و تف مال شدن. با این حال، بچه‌های تهران هم با این موسیقی حال می‌کنند، هرچند که ممکن است از همه آنچه آقای محبی به انگلیسی می‌خواند، سر در نیاورند. گروه 127 از گروه‌های موفق جشنواره زیرزمینی تهران اونو Tehran Avenue است که کنسرت‌های معدودی که در تهران داده، به قول خود بچه‌های گروه، ظرف یک ساعت پیش‌فروش شده. ب.ن.: در ایران که کنسرت می‌گذارید و این چیزها، چطوری کارتان را عرضه می‌کنید؟ سهراب محبی: چند تا کنسرت توی موسسه‌های موسیقی گذاشتیم تا حالا در دانشگاه. ب.ن.: هفته‌ای چند تا اجرا دارید؟ یعنی ماهی چند تا؟ چه طور با تماشاگرها رابطه برقرار می‌کنید؟ علیرضا پوراسد: سالی یکبار، مثلا... سهراب محبی: واقعا آبروی ما داری می‌بری. علیرضا پوراسد: سالی سه بار چهار بار. امسال که گذشت سه چهار بار اجرا داشتیم در تهران. سردار سرمست: سالی که گذشته البته علیرضا پوراسد: تماشاگر داریم. همیشه اجراهامان سالن‌ها پر است. منظورم این است که هر اجرائی که داریم همیشه بلیط‌ها تمام می‌شود و یک عده بدون بلیط می‌مانند و حتی یک عده بلیط کپی می‌کنند قلابی می‌آیند تو. ب.ن.: گروه 127 قرار بود سال گذشته به تگزاس بروند و در جشنواره عظیم South by Southwest کنسرت بدهند اما مشکل ویزا کوه بزرگی بود که به سادگی از سر راه بلند نمی‌شد. امسال هم از دمشق ویزا گرفتند، ولی در سوریه به خیال اینکه سربازهای فراری سوری هستند، مدتی دستگیر شند. بعد به استانبول رفتند و از آنجا به نیویورک آمدند ولی در فرودگاه به آنها گیردادند که باعث شد پروازشان به تگزاس با تاخیر انجام شود. اما ابهت جشنواره SXSW آنها را گرفت. در این جشنواره یکهزار و 400 گروه راک در یک هفته برنامه اجرا می‌کنند، و هرکدام آرزو می‌کنند یکی از صدها نفری که چند دقیقه در کنسرت آنها وقت می‌گذرانند، مسئولیت مهمی در یک کمپانی صفحه‌پرکنی داشته باشد. ب.ن.: فستیوال تگزاس چطور بود؟ سهراب محبی: خیلی عالی بود. ما توی جشنواره South by Southwest زدیم و در یک show بودیم که اسمش بود All Music Is World Music که مال BBC Global Hits بود و رادیوی KUT-FM که با هم این شو را درست کرده بودند. ب.ن.: استقبال چطور بود؟ سهراب محبی: استقبال خیلی خوب بود، یعنی انقدر زیاد همه آمدند که جا پر شد و دیگر نتوانستند بیایند تو و خیلی خوب بود.