(rm) صدا | [ 2:52 mins ]
در پی وخامت بحران در صنایع نساجی ایران، خطر ورشکستگی شمار زیادی از واحد های صنعتی کشور را تهدید می کند. صنایع نساجی ایران یکی از مهم ترین سر چشمه های اشتغال در ایران است که حدود چهار صد و پنجاه هزار نفر را به گونه ای مستقیم در خدمت خود دارد. روزنامه همشهری نوشت «پارچه ایرانی از بازار رخت بر می بندد» و خبرگزاری مهر، از ورشکستگی و حتی انحلال صنعت نساجی ایران در آینده نزدیک خبر می دهد. صنایع پارچه بافی ایران زیر فشار واردات چینی و ترکیه ای و پاکستانی دست و پا می زند. مدیریت سنتی، فرسوده بودن ماشین ها، دست و پا گیر بودن قوانین کار، نبود شرایط مناسب، کمبود قدرت خرید مردم و کشش آنها به سوی کالا های ارزان قیمت و حتی دست دوم وارداتی از عوامل این رکود به شمار می روند. فریدون خاوند (رادیو فردا، پاریس): بحران در صنایع نساجی ایران یکی از خبر های دایمی در ستون های اقتصادی رسانه های تهران است. در شرایطی که دستگاه اجرایی جمهوری اسلامی و، در راس آن، محمود احمدی نژاد، ایجاد هر چه سریع تر فرصت های شغلی را هدف اصلی سیاست اقتصادی کشور اعلام می کند، یکی از مهم ترین سر چشمه های اشتغال در ایران، که چهار صد و پنجاه هزار نفر را به گونه ای مستقیم در خدمت خود دارد، رو به خشک شدن میرود.
روزنامه «همشهری» چاپ تهران می نویسد که «پارچه ایرانی از بازار رخت بر می بندد» و خبرگزاری «مهر»، به نقل از کارشناسان، از ورشکستگی و حتی انحلال صنعت نساجی ایران در آینده نزدیک خبر می دهد. تکرار این گزارش ها در انتشارات جمهوری اسلامی نشان می دهد که سخن تنها بر سر اغراق های روزنامه نگارانه نیست.
نساجی، که از اواخر قرن نوزدهم میلادی به عنوان پیشتاز صنایع مدرن ایران پا گرفت و در دهه های 1340 و 1350 خورشیدی به یکی از قطب های پویای تولیدی کشور بدل شد، سی سال اخیر را در شرایطی سخت دشوار به سر آورده، تا جایی که امروز زیر فشار واردات چینی و ترکیه ای و پاکستانی دست و پا می زند. قاعدتا همه شرایط برای جهش این صنعت در ایران فراهم بود : جمعیتی رو به گسترش و نیازمند مصرف پارچه و لباس، مواد اولیه لازم از الیاف طبیعی گرفته تا الیاف مصنوعی زاییده پتروشیمی، امکانات مالی برای سرمایه گذاری، کادر های فنی و حتی زمینه صادرات به بازار های منطقه ای و جهانی.
به رغم این همه امکانات، نساجی ایران به خاک افتاد. مدیریت سنتی و بی خبر از تحولات جهانی، فرسوده بودن ماشین ها، دست و پا گیر بودن قوانین کار، نبود شرایط مناسب برای پرداختن به طرح و رنگ و مد و به ویژه استاندارد های مورد علاقه جوانان، کمبود قدرت خرید مردم و کشش آنها به سوی کالا های ارزان قیمت و حتی دست دوم وارداتی، همه و همه یکی از بخش های استراتژیک اقتصادی ایران را در وضعیتی قرار داده که، به گزارش خبرگزاری «مهر»، «انگیزه تولید کننده و کار آفرین تقریبا از میان رفته.» یکی از وارد کنندگان به خبرنگار روزنامه «همشهری» می گوید : «چینی ها از ما طرح می خواهند و بر اساس فرهنگ مرسوم در کشورمان، پوشاک به ایران صادر می کنند.»
