ارتباط نوع حکومت کشورها و پیروزی تیم ملی آنها در مسابقات جام جهانی فوتبال: از دید سردبیر «نیو ریپابلیک»

به راستی، یک کشور برای پیروز شدن در جام جهانی، چه نظام حکومتی باید داشته باشد؟ سردبیر مجله هفتگی سیاسی «نیو ریپابلیک» New Republic آقای فرنکلین فوئر Franklin Foer در مقاله‌ای مفصل در آخرین شماره این مجله تلاش کرده استبا مراجعه به آمار 17 دوره گذشته جام جهانی، به این سئوال پاسخ دهد. وی می نویسد تیم های فوتبال کشورهای رژیم های رژیم های فاشیستی بر کمونیست ها و حکومت های نظامی بر فاشیست ها و نظام های سوسیال دمکرات بر آنها دیگر پیروز می شوند. نظامهائی که سرگم نسل کشی هستند، کشورهای نفتخیز و مستعمره های سابق در برابر استعمارگران سابق، هیچوقت پیروز نمی شوند. وقتی تیم ملی فوتبال ایران در آخرین دقایق قبل از سفر خود به آلمان برای شرکت در مسابقات جام جهانی مجبور شد با آقای محمود احمدی‌نژاد، رئیس جمهوری اسلامی دیدار کند، خیلی از ناظران غمخوار فوتبال در ایران و خارج، این دیدار را بوسه مرگ برای تیم فوتبال در مسابقات دانستند و بعضی دیگر نیز پرسیدند نظامی که همراه اعضای تیم فوتبال خود، دعانویس و مراقب امنیتی به ورزشگاه‌ها می‌فرستند و زنانی که بخواهند در کنار شوهران وبرادران و دوستان خود به تماشای مسابقه فوتبال بنشینند در مقابل در ورزشگاه‌ها کتک می‌زند، آیا می‌تواند به پیروزی در مسابقات جهانی امید داشته باشد؟ به راستی، یک کشور برای پیروز شدن در جام جهانی، چه نظام حکومتی باید داشته باشد؟ سردبیر مجله هفتگی سیاسی «نیو ریپابلیک» New Republic آقای فرنکلین فوئر Franklin Foer در مقاله‌ای مفصل در آخرین شماره این مجله تلاش کرده استبا مراجعه به آمار 17 دوره گذشته جام جهانی، به این سئوال پاسخ دهد. بهنام ناطقی (رادیو فردا، نیویورک): سردبیر نیو ریپابلیک، فرنکلین فوئر می‌نویسد نظریه سیاسی با همه بحث‌هایش در باره برابری و ارزش‌ها، از بحث در باره اینکه برای پیروز شدن در جام جهانی چه نوع دولتی باید داشت پرهیز کرده است اما حالا با توجه به آمار 17 دوره مسابقات جام جهانی در این قرن، می‌توان دید چه شرایط اقتصادی و سیاسی‌ای می‌تواند به پیروزی نهائی در جام جهانی منجر شود. آقای فوئر نظام‌های کمونیستی را در آغاز رد می‌کند، زیرا هر چند برخی از کشورهای کمونیستی مثل رومانی در دهه‌های گذشته تیم‌های فوتبال قهاری تشکیل دادند و به 46 پیروزی‌ در برابر 40 شکست و 32 تساوی در تاریخ جام جهانی نائل شدند، هیچ کشور کمونیستی موفق نشده است در جام جهانی برنده شد. وی می‌نویسد رژیم‌های فاشیستی همواره قادر بوده‌اند ماهرانه حس هدف ملی و برتری ملی را برانگیزند و هرچند به حقوق فردی احترام نمی‌گذارند، قادرند فضای مناسبی برای پرورش تیم‌های فوتبال برنده بیافریند ولی در عمل هیچ رژیم فاشیستی هم توانسته است از سقوط هیتلر به این سو، در جام جهانی برنده شود. سردبیر نیو ریپابلیک می‌نویسد هیچ کشوری نتوانسته است در دوران نسل کشی یا آماده‌سازی برای نسل کشی در جام جهانی برنده شود. مثلا آلمان، قبل از دست یازیدن به کشتار یهودیان در سال 1938 حتی در یک مسابقه هم برنده نشد. تیم یوگسلاوی که همیشه تیم قدرتمندی در مسابقات جهانی بود در زمانی که صرب‌ها به کشتار هزاران مسلمان دست یازیدند، در مرحله یکچهارم نهائی جام جهانی سال 1990 متوقف شد. سیستم‌های نظامی ظاهرا جانشین گیرائی برای نظام‌های فاشیستی فراهم کردند و تاریخ نشان می‌دهد که حکومت‌های نظامی در برزیل و آرژانتین در دهه‌های 1970 و 1980 شاهد پیروزی‌های چشمگیری در جام جهانی بودند، هرچند که حکومت‌های نظامی کشورهائی مثل پاراگوئه و السالوادور در همان زمان شکست‌های سنگینی را در جام جهانی متحمل شدند. وی می‌نویسد حکومت‌های سوسیال دمکراسی، نظیر حکومت‌های فرانسه و آلمان بیشترین پیروزی را در مسابقات جام جهانی داشته‌اند. وی می‌نویسد از سال 1992 کشورهای اتحادیه اروپا، که همواره در جام جهانی فوتبال موفق بوده‌اند، رکورد خود را بهبود بخشیده‌اند و با 44 پیروزی در مقابل 36 شکست و 24 تساوی بهترین رکورد را در جام جهانی باقی گذاشتند، شاید به این سبب که از سال 1994 شمار کشورهای شرکت‌کننده در جام جهانی از 24 به 32 افزایش یافت، که البته بخشی از موفقیت آنها ناشی از مهاجرت بازیکنان از کشورهای دیگر است. سردبیر نیوریپابلیک در بررسی خود از پیروزهای جام جهانی به نتایج دیگری هم رسیده است از جمله اینکه کشورها بلافاصله بعد از رهائی از یوغ کمونیسم در جام جهانی موفقیت‌های چشمگیر داشتند مثلا لهستان بیشترین موفقیت خود را در اوج مبارزه علیه کمونیسم در سال 1982 بدست آورد و آلمان به آخرین پیروزی خود در جام جهانی بلافاصله بعد از الحاق دو آلمان در پی فروریزی دیوار برلین دست پیدا کرد. قاعده دیگر این است که هرچند استعمارگران سرانجام به تقاضای آزادی مستعمره‌ها پاسخ دادند، اما هیچ مستعمره سابقی نتوانسته است استعمارگر سابق خود را در جام جهانی شکست دهد. قاعده دیگر این است که هیچ کشور نفتخیزی نتوانسته است در جام جهانی موفق شود. فرنکلین فوئر، سردبیر نیوریپابلیک می‌نویسد درآمد نفت اقتصادها و مردم‌ کشورها را تنبل می‌کند و خیال می‌کنند همیشگی است. شوروی تنها کشور نفتخیزی بود که در تاریخ مسابقات جام جهانی به مرحله نیمه نهائی صعود کرد. سردبیر نیوریپابلیک همچنین می‌نویسد کشوری که در حال آزادسازی اقتصاد خود بوده است، مثل برزیل در دوران ریاست جمهوری فرناندو هنریکه کاردوسو، بخت پیروزی در جام جهانی ندارد. نمونه های دیگر، لهستان و اکوادور هم ثابت می‌کنند که لیبرالیسم نوین برای پیروزی در جام جهانی خوب نبوده است.