«سریع ها و سهمگین ها: لغزش توکیو»: ماشین های کورسی، جوانان و دخترها در گاراژهای عظیم زیرزمینی

فیلم Cars، در سه روز گذشته در سینماهای آمریکا معادل 30 میلیون دلار فروش کرد. سومین فیلم پرفروش فیلم این هفته نیز فیلمی بود درباره ماشین ها. محبوبیت مجموعه فیلم های «سریع ها و سهمگین ها» درباره ماشین های سریع السیر پرصدا و براق و جوان هایی که عاشق این ماشین ها هستند و دختران خوشگلی که عاشق این جوانان هستند، در میان تماشاگران فیلم در آمریکا خیلی گل کرد. سومین قسمت این مجموعه که صحنه را از آمریکا به ژاپن و فضای عظیم پارکینگ های زیرزمینی توکیو منتقل می کند، به این خاطر لغزش توکیو نام گرفته که مدعی است راننده های کورسی در توکیو که ماشین هایشان سبکتر است، مخصوصا سر پیچ ها تند می روند که ماشین از خط خارج شود و به حاشبه بلغزد. بهنام ناطقی (رادیو فردا، نیویورک): محبوبیت مجموعه فیلم‌های The Fast and the Fruious یا سریع‌ها و سهمگین‌ها، در باره ماشین‌های سریع‌السیر پرصدا و براق و جوان‌هائی که عاشق این ماشین‌ها هستند و دخترهای خوشگلی که عاشق این جوان‌ها هستند، به خصوص به خاطر حضور هنرپیشه دو غیرمتعارف وین دیزل Vin Diesel و پال واکر Paul Walker در میان تماشاگران فیلم در آمریکا گل کرد. سومین قسمت این مجموعه، که صحنه را از آمریکا به ژاپن و به فضای عظیم پارکینگ‌های زیرزمینی توکیو منتقل می‌کند، به این خاطر لغزش توکیو نام گرفته که مدعی است رانندگان کورسی در توکیو که ماشین‌ها سبک‌تر هستند مخصوصا سرپیچ‌ها تند می‌روند که ماشین از خط خارج شود و به جای جلو، به حاشیه بلغزد. در فیلم The Fast and the Furious: Tokyo Drift قهرمانان داستان، جوان‌های تبهکار مافیای ژاپنی یاکوزائی هستند که نیمه‌شب‌ها در پارکینگ‌های زیرزمینی جمع می‌شوند و مسابقه سرعت می‌دهند، درحالیکه مانند دو فیلم دیگر این مجموعه، دخترهای خوشگل با دامن‌های کوتاه دور آنها را گرفته‌اند و خودشان را به اندازه آنها به گاز دادن و جیغ لاستیک ماشین‌ها را سرپیچ در آوردن علاقمند نشان می‌ دهند. موسیقی فیلم، که ترکیبی از متال راک و تکنو، این شهوت را تقویت می‌کند. فیلم The Fast and the Furious همزمان با فیلم کارتونی کارز در باره جهانی بدون آدم از ماشین‌های مختلف در سینماها نمایش داده می‌شود، خیلی از منتقدهای آمریکائی را ناچار به مقایسه آنها واداشته است و اغلب ماشین‌های این فیلم را به خاطر عجیب و تخیلی بودن، و آدمهای این فیلم راهم به خاطر دو بعدی بودن، به کارتون تشبیه می‌کنند، به خصوص که بیشتر صحنه‌های آن مثل کلیپ‌های ویدیوئی یا music video ترانه‌های راک، ساخته ‌شده اند. از نظر منتقد نیویورک تایمز، آقای نیتن لی، فیلم توکیو دریفت در باره چیزهای تند و سریع است و مثل دو فیلم قبلی، پر است از گردنکشی و حریف‌طلبی مردانه، مسابقات قهار با ماشین‌های پرصدا و براق، و رقابت بر سر دخترها. کارگردان فیلم، آقای جاستین لین Justin Lin چند سال پیش به خاطر ساختن فیلم غیرمتعارف و متفاوت Better Luck Tomorrw یا فردا امتحان کن، بارآمدن نوجوانان چینی‌تبار در شهرهای مرفه جنوب کالیفرنیا. منتقد نیویورک تایمز می‌نویسد معلوم می‌شود آن فیلم غیرمتعارف که زیادی هم ازش تعریف شد، را لین ساخته بود که در هالیوود کار بگیرد، ولی از نظر جو مورگنسترن، منتقد وال استریت جورنال، شگفت‌انگیز است که توانسته به این داستان توخالی در باره رقص ماشین‌ها به آهنگ متال راک، جنبه‌های انسانی داده است. اغلب منتقدها ولی این فیلم را دست انداخته‌اند و به خاطر پوک‌مغزی و تجاری بودن رد کرده‌اند، ولی آقای راجر ایبرت، منتقد روزنامه شیگاگو سان‌تایمز می‌نویسد لین سوژه یک سریال سینمائی تجاری و تثبیت‌شده را برداشته و فیلم تروتازه و گیرائی از آن ساخته است. البته به عنوان فیلمی در باره برخورد یک آمریکائی با فرهنگ ژاپن، این فیلم به پای فیلم مشهور «شوگان» نمی‌رسد ولی از فیلم «مفقود درترجمه» بهتر است. اشاره او به Lost In Translation فیلم سوفیا کوپولا است در توکیو با شرکت بیل ماری، که به خاطر عدم توانائی‌اش در تماس برقرار کردن با ژاپن و ژاپنی‌ها، مورد انتقاد قرار گرفت. فیلم The Fast and Furious: Tokyo Drift از نظر راجر ایبرت، به طرز غیرمنتظره‌ای ژاپن را زیر نظاره دارد و از فضا و محل، برای تبدیل داستان به چیزی غیر از ماشین‌های سریع‌السیر کورسی استفاده کرده است.