(rm) صدا | [ 4:24 mins ]
شورای حقوق بشر در نخستین اقدام خود پس از تشکیل، بر میثاق بین المللی ای صحه گذاشت که به موجب آن با ناپدید شدن مردم توسط عوامل حکومتها مبارزه شود. این امر راه را برای تدوین قطعنامه سازمان ملل متحد در محکومیت ناپدیدشدن آدمها - توقیف، بازداشت، آدمربائی یا هرنوع محروم کردن انسان ها از آزادی- راهموار می کند. حسین باقرزاده، فعال حقوق بشر در مصاحبه را رادیو فردا می گوید دولتهائی که از طریق قانونی نمی توانند اشخاص را دستگیر کنند، متوسل به ربودن آدمها و حبس آنها بدون اطلاع خانواده ها می شوند یا آنها را سر به نیست می کنند و در ایران نمونه های فاحش این طرز برخورد را شاهد بوده ایم. دولت جمهوری اسلامی معمولا هفته های اول بعد از دستگیری اشخاص در باره آنها اطلاعی نمی دهد و مدتها طول می کشد تا بپذیرد آنها زندان هستند و در بعضی موارد هم که افراد کشته شده اند، جمهوری اسلامی قبول نکرده است: نمونه فاحش آن پرونده پرویز دوامی است که هفت سال پیش ربوده و کشته شد ولی تحقیقات اکبر گنجی نشان داد که دستور قتل وی را آقای غلامحسین محسنی اژه ای صادر کرده بود. وی می افزاید اگر جمهوری اسلامی قطعنامه علیه آدمربائی را امضا کند، آنگاه می تواند تحت تعقیب قرار گیرد و اگر امضا نکند، در افکار عمومی جهان سئوال می شود که چرا امضا نمی کند.
