(rm) صدا | [ 5:47 mins ]
آلبوم تازه گروه راک بریتانیائی مییوز Muse که امروز سهشنبه در آمریکا به بازار آمد، با انتقاد شدید برخی از منتقدها در هر دو سوی اقیانوس اطلس روبرو شده است، اما برخی دیگر، در ستایش آن تا جائی پیش رفتهاند که آن را بهترین کار این گروه میدانند و آن را با بهترین آلبومهای گروههائی مثل پینگ فلوید و ریدیوهد مقایسه کردهاند. بهنام ناطقی (رادیو فردا، نیویورک): موسیقی بلندپرواز، حماسی و پرمدعی در آلبوم جدید گروه میوز، به نام حفرههای سیاه و وحی، Black Holes and Revelations با ترانه تعظیم کن شروع میشود، که مقدمهای دارد انگار برآمده از یک آهنگ فیلیپ گلس Philip Glass که به تدریج اوج میگیرد.
در این ترانه، که به طرز مبهمی افسانه علمی است و در عین حال، ظاهرا حملهای سیاسی است علیه جرج بوش یا شریک بریتانیائی او، آقای تونی بلر، خواننده مییوز متییو بلامی میگوید تو کشوری را که اداره میکنی جادو کردی، همه را به خطر انداختی و برای گناهانت در جهنم خواهی سوخت.
آقای متییو بلامی، خواننده و ترانهسرای گروه مییوز Muse به قول منتقد موسیقی روزنامه گاردیین، سر نترسی دارد. او بدون هراس از مسخره به نظر رسیدن، تاثیرپذیری از منابع متنوع و گستردهای، از آهنگساز پیشتاز موسیقی مینیمال فیلیپ گلاس گرفته تا آهنگساز سبک رومانتیک موسیقی کلاسیک، ریچارد واگنر تا گروههای راک مثل U2، کوئین Queen، هال اند اوتز Hall & Oates، الویس پرسلی و نیو اوردر New Order را در آلبوم جدید خود با هم مخلوط کرده است و نتیجه برخلاف انتظار، مسخره از آب در نیامده است.
گروه بریتانیائی میوز Muse که چهارمین آلبوم خود را امروز سهشنبه بیرون داد، در کنار گروه Coldplay از موفقترین و پرفروشترین مقلدهای ابتکارهای گروه پیشتاز Radiohead دانسته میشد که توانست از یک فرمول برگرفته از یک آلبوم، آلبوم Ok Computer در میان آلبومهای متنوع و متفاوت ریدیوهد، نردبانی بسازد برای صعود به قلههای موفقیت تجاری و هنری در موسیقی راک مدرن. اما موسیقی پیچیده و جسور وسنگینی که مییوز در آلبوم جدید خود عرضه میکند، خیلیها را به تجدینظر در باره آن وادار میکند.
صدای متییو بلامی، خواننده 28 ساله مییوز، در بسیاری از این ترانهها یادآور ناله کشدار تام یورک خواننده ریدیو هد است، و در انگلیس بین اینکه میوز بهتر است یا کولدپلی بین علاقمندان موسیقی دعوا هست. اما به قول اندرو پری، منتقد ماهنامه موسیقی ضمیمه روزنامه آبزرور، چاپ لندن، با این چهارمین آلبوم، میوز از زیر نفوذ ریدوهد و برچسب تقلیدی بیرون میآید و روی پای خود میایستد.
در ترانه Supermassive Black Holes الهامی از موسیقی فانک هنرمند آمریکائی آقای پرینس Prince ظاهر میشود در ترکیبی با موسیقی رقصی شبیه آهنگهای بریتنی اسپییرز.
گروه میوز را تماشاگران در بریتانیا بهترین گروه در اجراهای زنده انتخاب کردهاند. خانم جون کالدول June Caldwell از نشریه آمریکن کرانیکل کالیفرنیا ضمن اعلام برنامه سفر مییوز به دور آمریکا مینویسد آلبوم جدید، گروه مییوز را در آمریکا به اوج خواهد رسانید. او یادآور میشود که مدتهاست عاشقان موسیقی راک در بریتانیا در وبسایتها و برنامههای رادیوئی بر سر اینکه مییوز بهتر است یا کولدپلی بحث میکنند، بحثی شبیه به آنچه در دهه 1960 جریان داشت بین علاقمندان رولینگ استونز و بیتلها. وی مینویسد آمریکا حفره سیاهی است برای گروههای تقلیدی راک انگلیسی و میوز با آلبوم حفرههای سیاه خود این حفره سیاه را پر خواهد کرد. این منتقد ترانه Assassin را از به خاطر انبوه نغمههای گیتار، نبوغ آسا میداند و مینویسد این ترانه نفس انسان را میبرد، و رنگ آدم را مثل کچ سفید میکند مثل سواری در یک رولرکوستر.
اما همه منتقدها اینطور جنونآمیز به ستایش این آلبوم برنخواستهاند. مثلا از نظر منتقد مجله تخصصی Billboard هرچند آلبوم Black Holes گروه مییوز هرچه جلوتر میرود بهتر میشود اما تلاش این گروه سه نفری برای دستیافتن به صدائی انفجاری باعث میشود که ملودیهای آنها در فضا گم شود. منتقد نشریه Pitchfork که به سختگیری در انتقادهایش معروف است، مینویسد انگار این آلبوم را خلبان اتوماتیک درست کرده است و در آلبوم جدید چیزی ندارد جز اینکه به کار قبلی زرق و برق و تظاهر بیشتر افزوده است.
یکی از حامیان سخاوتمند این آلبوم، آقای مایک دایور Diver منتقد نشریه تخصصی Drowned in Sound است که مینویسد چطور میتوان بررسی آلبومی را شروع کرد وقتی نتیجه گیری آن مدام در مغز طنین میاندازد: اینکه مییوز با این چهارمین آلبوم خود بهترین آلبوم خود را ساخته است و شاید بهتر از این هرگز نسازد، آلبومی که در عین حال، انفجاری، بلندپروازانه و ظریف و دلفریب است.
این منتقد آلبوم جدید مییوز را از نظر جذابیت و مرتبه والائی که در رشتهکارهای یک گروه دارد، با آلبومهای فراموش نشدنی و عمدهای مثل OK Computer ریدیو هد و Dark Side of the Moon پینگ فلوید مقایسه کرده است، و میافزاید مییوز به طرز غیرقابل پیشبینی، هر چه آلبوم جلو تر میرود، آن را بهتر میکند. ترانه City of Delusion یا شهر توهم یکی از اوجهای آلبوم است، با همسرائی اوج گیرنده زیر نالههای کشدار، و الهامی از سازبندی شبیه موسیقی عربی.