(rm) صدا | [ 3:05 mins ]
تکان های تازه در روابط بین المللی جمهوری اسلامی بر سر پرونده هسته ای و بحران خاورمیانه، بر فضای اقتصادی ایران نیز تاثیر می گذارد. ولی آنچه ایران به آن نیاز فوری دارد، به راه انداختن چرخ فعالیت اقتصادی به ویژه از راه تشویق سرمایه گذاری به منظور مقابله با بیکاری است. تجربه جهانی، همچون تجربه ایران طی سه دهه گذشته، نشان داده است که بدون ایجاد شرایط عادی در فضای بین المللی کشور، انجام هرگونه اصلاح برای خارج شدن از بن بست اقتصاد نفتی و دولتی، ناممکن است. فریدون خاوند (رادیو فردا، پاریس): آرامش نسبی که در آغاز ماه ژوئن گذشته بر سر پرونده هسته ای جمهوری اسلامی به وجود آمد، همراه با موضعگیری تازه آیت الله خامنه ای رهبر انقلاب به سود خصوصی سازی، امید هایی را، البته به گونه ای محتاطانه، در بخشی از محافل کسب و کار ایران بر انگیخته بود. بالا گرفتن دوباره تنش بر سر پرونده هسته ای جمهوری اسلامی، و تاثیری که بر افروخته شدن ناگهانی آتش جنگ میان اسراییل و لبنان خواه ناخواه بر فضای منطقه ای ایران بر جای میگذارد، همین امید محدود را بار دیگر به چالش کشیده است.
البته طی دو روز گذشته افزایش بهای نفت شتاب گرفته و چشم انداز سرازیر شدن دلار های بیشتر به خزانه جمهوری اسلامی، تهران را مطمئن می کند که وضعیت حساب های خارجی اش، دستکم در کوتاه مدت، تزلزل نخواهد یافت، منابع مالی لازم برای واردات تامین خواهد شد و دولت محمود احمدی نژاد خواهد توانست از ایجاد تکان های شدید در بازار ارز و بازار های موازی جلوگیری کند.
ولی آنچه ایران به آن نیاز فوری دارد، به راه انداختن چرخ فعالیت اقتصادی به ویژه از راه تشویق سرمایه گذاری به منظور مقابله با بیکاری است. تجربه جهانی، همچون تجربه ایران طی سه دهه گذشته، نشان داده است که بدون ایجاد شرایط عادی در فضای بین المللی کشور، انجام هرگونه اصلاح برای خارج شدن از بن بست اقتصاد نفتی و دولتی، ناممکن است.
طی ده روز گذشته، در پی ابلاغیه آیت الله علی خامنه‌ای رهبر انقلاب در باره بند ج اصل 44 قانون اساسی، رسانه‌های جمهوری اسلامی انباشته از مقالات و مصاحبه‌ها است درباره چشم انداز واگذاری 80 در صد شرکت‌های دولتی ایران به بخش خصوصی. با این حال پرسشی ساده به گونه‌ای گریز ناپذیر مطرح می‌شود: با توجه به جمع آمدن باز هم بیشتر ابرهای تیره در فضای بین‌المللی جمهوری اسلامی، آیا خصوصی سازی، آنهم در ابعادی چنین گسترده، اصولا امکان‌پذیر است؟ پاسخ این پرسش منفی به نظر می‌رسد، مگر آنکه خصوصی سازی را، بر حسب سنت رایج در ایران، واگذاری سهام شرکت‌ها از دولت به «شبه دولت» معنی کنیم.
