یادداشت هایی از تهران: نبود شور و علاقه به مبارزه های انتخاباتی و بی تفاوتی مردم

مقاله این هفته یادداشت هایی از تهران نوشته آرش ایرانی است: در آستانه مبارزه های انتخاباتی ریاست جمهوری اسلامی برخلاف تندتر شدن درگیری های میان جناح ها در مطبوعات وابسته به آن ها و برخلاف دوره های پیشین بنظر می رسد مردم نسبت به این مساله شور وشوقی نشان نمی دهند و به آن با بی تفاوتی می نگرند. مريم احمدي (راديو فردا): هر نشريه اي با توجه به وابستگي هاي حزبي و جناحيش تحليل ها و گزارش هاي گوناگوني از آرايش نيروهاي رقيب منتشر مي کند و البته سنگ کانديداي مورد نظر خود را به سينه مي زند. يکي آمدن معين را مهم ارزيابي مي کند و ديگري تنها راه نجات ايران را بازگشت دوباره آقاي رفسنجاني. برخي مي کوشند اختلافات دروني تندروها را گسترده توصيف کنند و در مقابل محافظه کاران اصلاح طلبان حکومتي را در پايان راه مي پندارند. در يک کلام بلواي عجيبي روي صفحات روزنامه ها برپاشده و توپخانه نشريات شش ماه مانده تا انتخابات رياست جمهوري 27 خرداد 84 حمله تمام عياري به راه انداخته اند. اما اين غائله فقط روي دکه ها به چشم مي خورد. کافي است به چهره هاي بي تفاوت مردمي که از کنار آن همه تيترها، مقالات و گزارش هاي آتشين عبور مي کنند نظري بيافکنيد تا تمام ماجرا دستگيرتان شود. حتي آنهايي که طبق عادت و بر خلاف رويه اکثر ايرانيان هر روز پول خوردهايي ته جيبشان را براي خريد روزنامه ها کنار مي گذارند، به اعتنا به مطالب سياسي، تنها به سراغ صفحات حوادث و ورزشي مي روند. حال اين وضعيت را با شرايط روزهاي پيش از انتخابات خرداد 76 و ششمين دوره مجلس شوراي اسلامي و يا حتي دومين دوره نامزد شدن محمد خاتمي مقايسه کنيد. مي بينيد تفاوت از زمين تا آسمان است. روزنامه هاي سياسي آن روزها نظير صبح امروز، خرداد، فتح، نشاط، عصر آزادگان و يا حتي کيهان يکي دو ساعتي پس از قرار گرفتن روي دکه ها ناياب مي شدند و همچون کيميا از اين دست به آن دست. با آن که به عقيده بسياري از صاحبنظران روزنامه نگاري شرايط حرفه اي حاکم بر آن نسل از روزنامه ها چندان مطلوب نبود، چرا که عمدتا به جاي اطلاع رساني صحيح و بي غرض به دنبال تخريب يکديگر بودند، اما به هر حال نکته اي که نبايد ناديده بماند، اقبال کم سابقه ايرانيان به نشريات بود. براي نمونه حتي بسياري از نوجوانان دبيرستاني که تمايل چنداني به مرور کتاب هاي درسي خود نشان نمي دهند، با شور و علاقه خاصلي مسائل را پيگيري مي کردند و بعضا در روز دو تا سه روزنامه مي خواندند. درواقع بسياري از ايرانيان پس از خرداد 76 فضاي تازه اي را مقابل خود گشوده مي ديدند که توجه هر روزه به تحولات و رويدادها مي توانست تصميم گيري هاي مناسبي را در بزنگاه ها براي آنها به ارمغان آورد. اما با شکست روزافزون اصلاح طلبان و ناکام ماندن خواست هاي ملت ديگر کسي رغبتي براي پيگيري اتفاقات سياسي از خود نشان نمي دهد و عطاي آگاهي از تحولات سياسي را به لقايش بخشيده اند. روزبه 24 ساله که به گفته خودش چند وقتي است مشتري پر و پا قرص روزنامه جهان فوتبال شده، با افسوس مي گويد: (امير آرمين): من هم تا دو سه سال قبل مانند بسياري از هم نسلانم سخت پيگير مسائل سياسي بودم. با آن که دانشجوي دانشگاه آزود بودم و از نظر مالي در فشار، اما هر روز دو روزنامه مي خريدم و مطالبشان را با دقت تا انتها مي خواندم و ساير اعضاي خانواده را به مطالعه آنها تشويق مي کردم، اما حالا فقط روزنامه ورزشي مي خوانم، اينطور اعصابم راحت تر است، حداقل مي دانم که کسي نمي خواهد با احساساتم بازي کند و سرم کلاه بگذارد. م . ا: سپيده هم که فارغ التحصيل رشته حسابداري است، نظرات مشابهي ابراز مي کند. (مهديه جاويد): ديگر حوصله روزنامه خواندن ندارم، وقتي مردم هيچ کاره اند بخوانم که چه بشود. خصوصا الان که به انتخابات نزديک مي شويم روزنامه ها مي خواهند دوباره مردم را به شرکت تشويق کنند. مگر آن دو سه بار که شرکت کرديم چه شد؟ نه روزنامه مي خوانم و نه راي مي دهم. م . ا: اما مساله اي که جواد 32 ساله به آن اشاره مي کند هم قابل تامل است. (ا. آ): مسئولان نظام بارها اعلام کرده اند که بر اي حفظ جمهوري اسلامي بايد مشارکت مردم در انتخابات سال 1384 حداکثري باشد، درواقع هدف مطبوعات هم که همگي به جناح هاي حکومتي وابسته اند از گرم کردن تنور انتخابات همين است. و الا کيست نداند که بين تمامي اين کانديداها کمترين تفاوتي نيست. حتي اگر تفاوتي هم وجود مي داشت، ساختارهاي جمهوري اسلامي به گونه ایست که به قول خود خاتمي آنها فقط تدارکاتچي خواهند بود.