عدم پذیرش 1200 پناهجوی کرد ایرانی توسط ترکیه پس از گذشت 4 سال

1200 ايراني بيش از 4 سال است که از بخشهاي کردنشين ايران، از منطقه شمال عراق به ترکيه رفته و خود را به کميسارياي عالي پناهجويان سازمان ملل معرفي کرده اند، اما هنوز نه ترکيه و نه کشورهاي غربي آنها را به عنوان پناهنده نپذيرفته اند. اين پناهجويان بار ديگر به تازگي در نامه اي خطاب به نهادهاي بين المللي خواسته اند آنها را از بلاتکليفي نجات دهند. سردار رحیمی یکی از این پناهجویان در مصاحبه با رادیو فردا می گوید: ما حق هیچگونه اعتراض جمعی، و به گفته آنها اغتشاش را نداریم. خطر دیپورت شدن مثل شمشیر داموکلس بالای سرمان است. محمد مشتاق روزنامه نگار در آنکارا در مصاحبه با رادیوفردا می گويد در اردوگاههای مختلفنی که الان در ترکیه هست هر روز به آنها سه وعده غذا داده می شود، سرپناه دارند، از نظر زندگی همه چیز در اختیار اینها قرار داده شده. ولی بلاتکلیفند. بچه ها از امکان رفتن به مدرسه برخوردار نیستند. ترکيه نگران است که پناهجويان بيشتري به اين کشور هجوم آورند. ماه منير رحيمي (رادیو فردا): منطقه کردنشين در بخشهاي مرزي سوريه، عراق، ايران و ترکيه مدتهاست يکي از دغدغه هاي مقامات اين کشورها بوده است. از سويي اين کشورها، کردهاي جدايي خواه را تهديد کننده تماميت ارضي خود مي شمارند و از طرفي کردها به آنچه تبعيض هاي قوميتي مي خوانند اعتراض مي کنند. اين کشمکش ها تبعات گوناگوني داشته است. يکي از اين پيامدها، پناه آوردن کردها به کشورهاي غربي است. عمده ترين پل عبور از اين منطقه به غرب، خاک ترکيه است. اما به گفته ناظران از آنجا که به ويژه اروپا و امريکا رفته رفته هر چه کمتر و سخت تر پناهنده پذيرفته اند، شمار زيادي از آنها در ترکيه به بن بست رسيده اند. به ويژه کساني که به طور گروهي ازکميسارياي عالي پناهجويان سازمان ملل متحد تقاضاي پناهندگي کرده اند. از جمله گروه موسوم به ايراني هاي از شمال عراق آمده. از سردار رحيمي، يکي از نماينده هاي اين گروه در شهر آکسارای ترکيه مي پرسم چه مدت است بلاتکليف مانده اند؟ سردار رحیمی: این گروه به عنوان کردهای ایرانی آمده اند از شمال عراق. از سال 2001 شروع کرده اند، یعنی الان وارد چهارمین سال خودشان شده اند. م.م.ر: اینها اساسا چه مسیری را طی کرده اند تا به ترکیه بیایند؟ سردار رحیمی: از سال 1992 شروع می شود، یعنی از همان سالی که منطقه اقلیمی کردستان در شمال عراق شروع شد، که امنیت این پناهندگان ایرانی در آنجا بیشتر و بیشتر به مخاطره انداخته شود و باعث شد که آنها بیایند به ترکیه و خودشان را به اداره UNHCR معرفی کنند. تنها در دو دوره کوتاه مثل 1995 و 2000 که درهای UNHCR به روی این گروه باز شد، در بقیه سالهای دیگر متاسفانه UNHCR آنها را به عنوان آیدن(؟؟؟) یعنی جا به جا شده بی قاعده، دیپورتیو از جانب پلیس ترکیه به نوعی قانونی کرد. حتی آمار رسمی ما نداریم که تا به حال چند نفر از شمال عراقیها توی مرز دستگیر شدند و یا توی خود ترکیه از جانب UNHCR مجبور به دیپرت گشته اند، ولی این را می دانیم که این گروه بسیاری از عزیزان خودشان را در این راه از دست داده اند. از جمله این که در سال 98 آقایان کریم توژالی، کریم شوقی و بسیاری از افراد دیگر دیپورت شدند. همچنان در سال 2002 انها هم متاسفانه اعدام شدند. م.م.ر: وضعيت کردهاي به ويژه عراقي را که به ترکيه پناهنده شدند, محمد مشتاق, روزنامه نگار در آنکارا چنين توصيف مي کند : محمد مشتاق: در مورد آمدن کردها در زمان صدام حسین ما اطلاعات دقیقی داشتیم که حدود یک میلیون از اکراد شمال عراق پناهنده شده بودند به ترکیه و در اردوگاههایی که در جنوب شرقی ترکیه تاسیس شده بود زیر نظر مقامات ترکیه و سازمان ملل متحد، اسکان داده شده بودند و اینها در آنجا زندگی می کردند. بعد کردها برگشتند و الان می دانید که با ثبات ترین منطقه عراق شمال عراق و منطقه بارزانی و طالبانی است و الان در حال حاضر طبق آمار ترکیه، در ترکیه کرد پناهجو وجود ندارد. مگر این که کردهایی باشند که خواستار رفتن به کشورهای ثالث هستند. مثل خیلی از پناهجویان ایرانی که از ایران به ترکیه آمده اند و هدفشان مساله سیاسی نیست، فقط هدفشان رفتن به کشوری است که رفاه باشد و از نظر اجتماعی تامین باشند. م.م.ر: سردار رحيمي معتقد است گره گشاي مشکل گروه آنها کميسارياي عالي پناهجويان سازمان ملل است، ولي با دولت ترکيه نيز مسائلي دارند. سردار رحیمی: اداره UNHCR می گوید مشکل شما این است که گروهی آمدید. شما می دانید که در جریان جنگ ایران و عراق هم بسیاری از این کردهای ایرانی در قسمت سرپل ذهاب و کرمانشاه هم در عراق پناهنده شدند و حدودا جمعیتشان 16 هزار نفر بود آن موقع. الان البته کمتر شدند، این از یک طرف. حدود دو هزار نفر هم در شمال عراق هستند یعنی در اربیل و سلیمانیه هم آنجا هستند. دولت ترکیه از این می ترسد که مبادا اسکان دهی و سازمان دادن این گروه یک چراغ سبزی شود برای آنها که آنها هم از آن طرف هم بیایند و خب می خواهد به نوعی ای نقطه ختام را بگذارد. م.م.ر: اين کرد پناهجو به سازمان ملل در ترکيه به راديو فردا مي گويد در ترکيه حتي حق اعتراض به وضعيتشان را ندارند: سردار رحیمی: ما حق هیچگونه اعتراض جمعی، به گفته آنها اغتشاش را نداریم. دیپورتیو مثل شمشیر داموکلس بالای سرمان است. م.م.ر: آیا برخورد ترکیه با همه پناهجوها از قومیتها و کشورهای دیگر همینطور است؟ سردار رحیمی: برخورد با پناهندگان گروهی نسبت به افرادی دیگر که مستقیما مسئول پرونده خودشان هستند، فرق می کند. ما پناهندگان گروهی شمال عراق غیرهیچ گروه دیگری نداریم که قیاس کنیم. م.م.ر: سردار رحيمي از ديگر دشواري هايي که گريبانگير افراد و خانواده هاي پناهجو در ترکيه مي گويد. ولي محمد مشتاق مي گويد زندگي پناهجوها در اردوگاههاي ترکيه تامين است. محمد مشتاق: البته در اردوگاههای مختلفنی که الان در ترکیه هست، در منطقه تراس، لوزگا و در شهرهای مختلف اردوگاههایی هست که این پناهجوها دارند زندگی می کنند در آنها با خانواده هایشان. هر روز به آنها سه وعده غذا داده می شود، سرپناه دارند، از نظر زندگی همه چیز در اختیار اینها قرار داده شده. ولی بلاتکلیفند. که به این معناست، یک خانواده ای که اینجا زندگی می کند بچه هایی دارد که از امکان رفتن به مدرسه برخوردار نیستند. طبق قوانین ترکیه خارجیها نمی توانند کار کنند، مگر این که یک شرکتی یا کارخانه ای طالب باشد برای آن کار. م.م.ر: از سردار رحيمي مي پرسم با توجه به اين گروه ايراني معروف به شمال عراقي ها که از شمال عراق آمده اند, آيا اين احتمال وجود دارد که آنها را به عراق بازگردانند؟ سردار رحیمی: اولا ما ایرانی هستیم، ما عراقی نیستیم. دوما هر روز در عراق جنگ و جدال و انفجار هم هست. م.م.ر: آقای رحیمی شما به عنوان یکی از نمایندگان این گروه با مسئولان کمیساریا صحبت کردید، نتیجه این مذاکرات چه بود؟ سردار رحیمی: اینها می گفتند ما می پذیرفتند که شما مشکل امنیتی داشتید و دارید و به همین دلیل هم به ترکیه آمده اید، خب به هیچ وجه من الوجوه به شمال عراق یا به ایران دیپرت نخواهند شد. از طرف دیگر توی ترکیه اصلا و ابدا پناهنده خود دولت ترکیه نخواهید بود. خب تنها راه حل سوم می ماند آنهم اسکان دهی در کشورهای غربی. دراین مورد هم ما مشکل داریم، یعنی خود یونیسار گفته، دولت ترکیه خودش یک مسائلی را دارد، دوما ما نمی توانیم این کار را انجام دهیم. سوما هیچ کشور اروپایی نیست که شما را بپذیرد. چهارچه تضمینی هست که پناهندگان دیگر از شمال عراق نیایند. هر موقع که ما با پلیس یا با امنیت ترکیه بحث می کنیم می گویند مشکل شما به خود اداره یونیسار مربوطه. واقعا در این بین ما اصلا نمی دانیم چه بکنیم. دقیقا مثل این است که از توی ماهیتاوه بپریم توی آتش. م.م.ر: ترکيه نگران است که پناهجويان بيشتري به اين کشور هجوم آورند. و پناهجویانی که خود را به کمسارياي عالي پناهنگان سازمان ملل در اين کشور معرفي کرده اند, از نهادهاي بين المللي مي خواهند آنها را از بن بست نجات دهند.