آلبوم جدید گروه راک ایرلندی The Frames: قصه عشق، جدائی و بازگشتی نامطئمن

انتشار يک آلبوم جديد از گروه مشهور ايرلندي The Frames علاقمندان معدود اين گروه در آمريکا را خوشحال کرده است. منتقدان آمريکائي، از جمله منتقد نيويورک تايمز، در مقالات تحسيني که در باره اين آلبوم نوشته‌اند، اميدوارند اين آلبوم بتواند به شهرت اين گروه که بعد از U2 بزرگترين گروه راک ايرلند هستند، در آمريکا کمک کند. بهنام ناطقي (راديوفردا، نيويورک): از ابرگروه راک ايرلندي U2 که بگذريم، گروه The Frames عظيم‌ترين و محبوب‌ترين گروه راک ايرلند است که در طول بيش از 15 سال کار و سفر مستمر، استاديوم‌هاي بزرگ را از جميعت پر مي‌کند، جمعتي که به فرياد، با صداي بلند سرودهاي The Frames را همخواني مي‌کنند، اما در آلبوم جديد خود، Burn the Maps که از اين هفته در آمريکا توزيع شد، گروه The Frames به جاي سرودهاي استاديومي و توفنده، موسيقي درونگرا و اغلب آرامي عرضه مي‌کند. آلبوم جديد گروه ايرلندي The Frames با ستايش منتقدهاي راک آمريکائي مواجه شده است که اغلب از اينکه اين گروه در اين سوي اقيانوس از شهرت چنداني برخوردارنيست، شکايت مي‌کنند. مثلا منتقد مجله تخصصي Billboard مي‌نويسد ناشناخته بودن The Frames در آمريکا بايد جرم شناخته شود، هر چند که موسيقي پيچيده‌اي که اين گروه از ترکيب پاپ استاديومي با راک مستقل عرضه مي‌کند، از سال 1990 در آمريکا هواداران و پيروان معدودي داشته است که آن را با علاقه دنبال مي‌کنند، به خصوص که Glen Hansard خواننده گروه The Frames با ايفاي يکي از نقش‌هاي اول در فيلم زيباي الن پارکر Alan Parker در باره تشکيل يک گروه خيالي بلوزدر ايرلند به نام The Commitments براي خيلي‌ها در آمريکا به چهره‌اي شناخته شده تبديل شد. آلبوم جديد گروه The Frames که با نام «نقشه ها را بسوزان» Burn the Maps پنجمين آلبومي است که اين گروه در 15 سال اخير در استوديو ضبط مي‌کند و در پي آلبوم موفقي از موسيقي زنده اين گروه منتشر مي شود که در سال 2003 تحت عنوان Set List شامل مجموعه‌اي برگزيده بود از ترانه‌هاي مشهور گروه در ده الي 12 سال قبل از آن و چنانکه آلبوم جديد نشان مي‌دهد، گروه The Frames با آن آلبوم گوئي نقطه پاياني بر گذشته خود گذاشت زيرا در آلبوم نقشه‌ها را بسوزان تجربه جديدي در موسيقي به علاقمندان خود عرضه مي‌کند که درآن از فريادهاي جانسوز و استاديوم پرکن و ريتم‌هاي سرودگونه‌اي که بتواند هزاران نفر را به پا خيزاند، خبري نيست، جاي آن را زمزمه‌هاي ساکتي و درونگرائي گرفته است در باره عشق و جدائي، که گاه به ناله و گاهی هم به فریاد دردناک تبدیل می‌شود. گروه The Frames به عنوان يک گروه ايرلندي از تاثيرپذيري از U2 ابرگروه ايرلندي بر کنار نيست همانطور که نمي‌تواند تاثيرپذيري از گروه Radiohead را در سازبندي و استفاده از دستگاه‌هاي الکترونيک و گيتار انکار کند. با اين حال، ريشه گروه The Frames در موسيقي محلي است و حضور يک ويلنيست در ميان اعضاي گروه بر اين تاثير مي‌افزايد. ترانه‌هاي آلبوم نقشه ها را بسوزان از گروه The Frames در مفهوم به يکديگر مربوط هستند، و گوئي داستان سرخوردگي و جدائي تلخي را باز مي‌گويند که سرانجام به نوعي آشتي نامطمئن مي‌انجامد. خواننده آقاي گلن هنسرد با لحني آسيب‌پذير و شکوه‌‌گر سئوال مي‌کند: مي‌گوئي بايد فراموشت کنم، براي چه؟ قاي جان پارلز Jon Parales منتقد موسيقي روزنامه «نيويورک تايمز» مي‌نويسد در صداي خواننده گروه The Frames نوعي برخورد با حقيقت را مي‌شود خواند و اصرار و پافشاري پرروي عاشقی دلخسته. در اين آلبوم، او خواننده‌اي است ضدقهرمان، که از فريادها و اوج‌هاي آوازي پرهيز مي‌کند، و کمتر به خود اجازه مي‌دهد در دام احساسات ساده و سطحي‌اي مثل خشم يا ترحم به خويشتن بيافتد. منتقد مجله وزين اينترنتي Stylus مي‌نويسد تغيير گيتاريست و طبل‌نواز گروه در صداي مشخص اين گروه تغييري نداده که حاصل کار آقاي هنسرد، خواننده و ترانه‌سراي اصلي گروه و Colm Mac Con Iomaire ويلنيست گروه، است. وي مي‌افزايد در برخي از ترانه‌ها صداي گلن هنسرد خواننده گروه فريمز شنونده را به ياد خوانندگان گروه‌هاي متال مي‌اندازد و گوئي از فشار دلشکستگي خود تخدير شده است. صداي او هر ترانه را مثل سگي بسته به قلاده، با خود مي‌کشد و در هر گوشه و نيم قدم، آن را به خود رها مي‌کند. اين منتقد، مجموعه 12 ترانه آلبوم Burn the Maps را مثل يک سنفوني مي‌داند و مي‌نويسد در تنظيم اين ترانه‌ها که به تناوب از گسستن پيوندها و نوميدي، و بعد از برخاستن و اميد سخن مي‌گويند، گروه The Frames تسليم ساختارهاي قراردادي نشده است.