شبح چين بر فراز صنعت نساجي جهان: صادرات پارچه و لباس چین، بازارهای اروپا و آمریکا وجهان سوم را تسخیر می کند

تهاجم صادراتي چين در عرصه پارچه و لباس، صنايع نساجي شماري از کشور ها را، اعم از صنعتي و در حال توسعه، در وضعيتي بحراني قرار داده است. از آغاز سال جدید میلادی که سهمیه بندی های حاکم بر بازار جهانی نساجی از میان رفت، واردات انواع پارچه و لباس چيني به اتحادیه اروپا طي سه ماه گذشته از رشد 300 درصد تا 600 در صد افزایش یافت. آمریکا برای حفظ بازار نساجی در پی تدوین مکانیسم های بازدارنده است. کشور هاي در حال توسعه صادر کننده پارچه و لباس نيز، در رقابت با چين، از نفس افتاده اند. فریدون خاوند (رادیوفردا، پاریس): جمهوري خلق چين که زماني نه چندان دور در صدور کتاب کوچک سرخ و انقلاب پرولتري تخصص يافته بود، امروز «کارخانه جهان» لقب گرفته و با صدور انبوه کالا، به بازار هاي جهاني هجوم آورده. موتور رشد اقتصادي بزرگترين غول جمعيتي زمين چنان دور برداشته که ديگر حتي تلاش رهبران اين کشور نيز، براي آرام کردن آن، به منظور جلوگيري از جوش آوردن احتمالي اش، چندان کار ساز نيست. يکي از پيآمد هاي طبيعي آهنگ رشدي چنين سريع، افزايش 35 در صدي صادرات چين است در فاصله مارس 2004 تا مارس 2005 ميلادي. سهم عمده را در اين جهش صادراتي، پارچه و لباس بر عهده دارد که به سوي بسياري از بازار هاي جهان سرازير شده، به ويژه از زماني که، بر پايه مقررات سازمان جهاني تجارت، در آغاز ژانويه سال جاري ميلادي، سهميه‌بندي 30 ساله حاکم بر بازرگاني بين المللي پارچه و لباس از ميان رفت و اين رشته مشمول آزادسازي شد. چين برنده اصلي اين آزادسازي است. در اتحاديه اروپا، واردات شماري از انواع پارچه و لباس چيني طي سه ماه گذشته از رشد 300 درصد تا 600 در صدي برخوردار شده، تا جايي که شمار زيادي از دست اندرکاران اروپايي صنعت نساجي، براي مقابله با اين تهاجم، خواستار بر پا کردن دوباره خطوط دفاعي شده‌اند. آمريکايي ها نيز، که در برابر چين، در موقعيتي بهتر از اروپايي‌ها نيستند، براي حفظ صنعت نساجي شان به فکر استفاده از مکانيسم هاي بازدارنده سازمان جهاني تجارت افتاده اند و، در همان حال، از رهبران پکن مي خواهند ارزش پول ملي خود، يوآن را، بالا ببرند تا کالا هايشان چنين ارزان راهي بازار هاي جهاني نشود. و سر انجام کشور هاي در حال توسعه صادر کننده پارچه و لباس نيز، در رقابت با چين، از نفس افتاده اند، از کامبوج و بنگلادش گرفته تا جزيره موريس. شماري ديگر از کشورهاي در حال توسعه از جمله ايران، در بازار داخلي خود، با تهاجم رو به گسترش صنعت نساجي چين روبرو شده اند. اما براي مقابله با اين تهاجم، بستن مرز ها چندان کارساز نيست. بهترين راه چاره، حذف موانع موجود بر سر راه صنعت داخلي به منظور بالا بردن توان رقابتي آن است. جمشيد بصيري، دبير صنايع نساجي ايران، زمين خوردن اين صنايع را در کشور از جمله به نبود امنيت سرمايه‌گذاري، وجود قانون کار فعلي، تورم نيروي کار در بسياري از کارخانه ها و گران بودن مواد اوليه نسبت مي‌دهد.