(rm) صدا | [ 3:15 mins ]
رسانه های خبری ایران از اوجگیری بحران در صنعت نساجی ایران سخن می گویند. چین یکی از صادرکنندگان خارجی است که بیش از همه بر نساجی ایران تاثیر گذاشته است. تولید کنندگان پوشاک در ایران از «دامپینگ چین» برای از میدان به در کردن تولید کنندگان وطنی سخن می گویند، به گفته آنها قیمت لباس های وارداتی از چین همسطح مواد اولیه در داخل ایران است. ورود سالانه یک میلیون تخته پتوی ارزان قیمت از چین، صد ها واحد پتو بافی کشور را با خطر تعطیلی روبرو کرده است. پرسش اینست که چرا جمهوری اسلامی در این زمینه منفعل مانده است؟ پاسخ این پرسش را شاید بتوان در پرونده هسته ای ایران جستجو کرد. چین به قطعنامه ماه سپتامبر علیه ایران رای ممتنع داده و جمهوری اسلامی امیدوار است برای جلوگیری از ارجاع پرونده هسته ای اش به شورای امنیت، از پشتیبانی پکن برخوردار شود. در حالی که واردات انبوه پارچه و لباس از چین تولید کنندگان ایرانی را به وحشت انداخته، بعضی از محافل جمهوری اسلامی، به منظور حفظ روابط دوستانه با پکن، با هر گونه اقدامی علیه این واردات مخالفت می کنند. «چین، پرونده هسته ای و بازار ایران»، عنوان گفتار اقتصادی امروز ما است از فریدون خاوند.
فریدون خاوند (رادیو فردا، پاریس): دو روزنامه بامداد امروز تهران، دنیای اقتصاد و همشهری، از اوجگیری بحران در صنعت نساجی ایران سخن می گویند. این بحران ریشه های گوناگون دارد از جمله، آن گونه که جمشید بصیری، دبیر انجمن صنایع نساجی می گوید، ناتوانی واحد های کشور در نوسازی ماشین آلات و بهره وری پایین نیروی کار. او می افزاید که در صورت ادامه وضع به روال کنونی، «با توجه به نبود امنیت و تولید، گزینه ای جز نابودی گام به گام واحد های تولیدی وطنی به نفع صادر کنندگان خارجی باقی نمی ماند».
یکی از صادرکنندگان خارجی، که شبح آن بیش از همه بر نساجی ایران سنگینی می کند، چین است. حسین مجتبایی، که به نوشته دنیای اقتصاد از تولید کنندگان قدیمی پوشاک در ایران است، از «دامپینگ چین» برای از میدان به در کردن تولید کنندگان وطنی سخن می گوید، تا جایی که، به گفته او، قیمت لباس های وارداتی از چین همسطح مواد اولیه در داخل ایران است. روزنامه همشهری نیز به نقل از تولید کنندگان می نویسد که ورود سالانه یک میلیون تخته پتوی ارزان قیمت از چین، صد ها واحد پتو بافی کشور را با خطر تعطیلی روبرو کرده است.
و اما پرسشی که، در همین رابطه، از سوی دست اندر کاران نساجی ایران مطرح می شود : چرا آمریکا و اروپا، قدرت های اصلی «سازمان جهانی تجارت»، بر سر ورود پارچه و لباس چینی سد و مانع بر پا می کنند، حال آنکه جمهوری اسلامی در این زمینه کاملا منفعل مانده است؟ پاسخ این پرسش را شاید بتوان در پرونده هسته ای ایران جستجو کرد. چین به قطعنامه ماه سپتامبر علیه ایران رای ممتنع داده و جمهوری اسلامی امیدوار است برای جلوگیری از ارجاع پرونده هسته ای اش به شورای امنیت، از پشتیبانی پکن برخوردار شود. جریان هایی، در تهران، برای دستیابی به این هدف، با هرگونه اقدام تضییقی علیه واردات چین، مخالفت می کنند. محمد رضا سبز علیپور، رییس مرکز تجارت جهانی جمهوری اسلامی می گوید که اگر ایران، به بهانه دفاع از تولیدات داخلی، با تصمیمی به گفته او «ناپخته» از ورود کالا های چینی جلوگیری کند، یک کشور قدرتمند دارای حق وتو را در شورای امنیت به صف مخالفان خود در عرصه جهانی اضافه خواهد کرد.
