(rm) صدا | [ 5:36 mins ]
گروه پانک راک Against Me یا علیه من که ترانههای عصبانی پر از انتقاد خشمگین اجتماعی میخوانند، به تازگی در رسانههای بزرگی مثل MTV و رادیوهای پاپ شهرهای بزرگ، مطرح شدهاند و کنسرت این گروه در تالار عظیم Webster Hall نیویورک با استقبال منتقدان نیویورکی روبرو شد. Against Me دوشنبه به وقت شرق آمریکا در شهر ازبری پارک ایالت نیوجرسی کنسرت میدهد و در توری که آن را بدون بازگشت نام نهاده، تالارهای عمده، استادیومها و کلوپهای بزرگ کانادا و آمریکا را دور میزند. ترانه های این گروه انتقاد خشمگین از همه چیز، از آب و هوا و فساد و مرض گرفته تا سیاست جرج بوش و کاندولیزا رایس در جنگ عراق. بهنام ناطقی (رادیوفردا، نیویورک): ترانههای گروه پانک Against Me یا علیه من نزدیک به یک هزار تماشاگری که در وبستر هال Webster Hall نیویورک برای دیدن آنها گرد آمده بودند، با خود همراه کردند.
چنانکه نیویورک تایمز گزارش میدهد، هنوز نتهای اول نخستین ترانه کنسرت شروع نشده بود که صدها تن از تماشاگران به وسط سالن ریختند و به Slam Dancing پرداختند، رقص گاه توام و با درد و شکنجهای که طی آن سعی میکنند لمس خود از موسیقی کوبنده را با کوبیدن خود به یکدیگر با هم شریک شوند.
ترانه «جستجو برای شفافیت سابق» از آخرین آلبوم گروه Against Me در باره مرض و نظاره مرگ است، با اشعاری که از ضعف و زخم، کاریکاتور میسازند. Searching For A Former Clarity
خشم سیال و سازشناپذیر گروه Against Me که پر است از انتقاد اجتماعی از آب و هوا و از کثافت جهان و از فساد و خیانت گرفته تا از سیاست خارجی آمریکا در خاورمیانه، به گوش نوجوانان عاصی خوش میآید که وعدههای کودکی را در جهان ناعادلانه و متناقضی که در نوجوانی مییابند، بربادرفته تصور میکنند.
از جمله منابع الهام گروه Against Me گروه پیشتاز Clash و موسیقی راک تند و سازشناپذیر و به اصطلاح hard core دهه 1980 اما Against Me از سرچشمههای دیگری هم سیراب میشود، از جمله یک نوع موسیقی پانک با ریتم متوسط به نام oi و همچنین نوع دیگری از موسیقی پانک که با گیتار اکوستیک نواخته میشود که کار سابق همین گروه را تشکیل میداد، به اصطلاح folk punk.
ترانههائی که خواننده گروه Against Me آقای تام گیبل Tom Gabel مینویسد، نوشتههای هنری میلر، نویسنده عاصی دهههای پیش آمریکا را به یاد میآورند، ترانه میامی Miami تصویری سیاه از این شهر آمریکائی میسازد، شبیه تصویری که هنری میلر در کتاب مشهور خود مدار سرطان Tropic of Cancer از نیویورک توصیف میکرد، اما اینجا این ابیات با موسیقی کوبنده پانک و فریاد خشمگین خواننده همراه میشود.
آقای گیبل ترانه میامی را اینطور شروع میکند: « ما میپریم به میان خطر، بدون تضمین یا جای امن، به هیچکس نمی شود اعتماد کرد. همه مظنون هستند، و پول بیارزش است و شهر، پوچ و غلوشده است و غذا در حال فساد، و آب، مسموم، که دندان آدم را داخل دهان میپوساند و میبرد، بینائی و شنوائی سریعا محو شده اند و رودههای آدم چاق میشوند و موی آدم عقب میرود، زخمها سر میگشایند و سرطان میگسترد، و انتیبیوتیکها دیگر کار نمیکنند، و مخدرات به طرزعجیبی هشیارکننده شدهاند و اسکلتهای پنهان درهای قفسهها را باز کرده افشاگری آغاز کرده اند. درست مثل میامی.»
اما ترانهای که گروه Against Me کنسرت نیویورک خود را با آن آغاز کردند، خشمی از نوع دیگر را فریاد میزد. در ترانه From Her Lips to God’s Ears از لبهای او به گوشهای خدا، آقای گبیل خشم خود را متوجه جرج بوش و کاندولیزا رایس و سیاست خارجی آمریکا درجنگ عراق کرده است.
گروه Against Me میخواند «تغییر رژیم در دکترین بوش، تاسیسات دمکراتیک، جنگ مداوم و سربازان همیشگی. حالا چه خواهیم کرد؟ اوج زدائی از جنگ از طریق نظامی، برای افزایش فشار...» و بعد از خانم کاندولیزا رایس، وزیر امور خارجه میپرسد «کاندولیزا! برای وضع عراق چه باید کرد؟»
منتقد نیویورک تایمز مینویسد بعد از مدتها که به موسیقی پانک عامهپسند و شیرین و سرگرمکننده، عادت کردهایم، با گروه Against Me موسیقی پانک انگار به اصل خود بر میگردد. آقای گیبل، خواننده Against Me به طرز گیرائی میتواند خشم خود را تضعیف و تحقیر کند. از نظر این منتقد، در ترانههای گروه پانک فلوریدائی Against Me خشم به اندوه تبدیل میشود و بعد از آن، محو میشود و سرانجام آنچه باقی میماند اغتشاش سردرگمی جنونآمیز است.
وقتی گروه Against Me ترانه Don’t Lose Touch یا تماس را قطع نکن خود را که این روزها در MTV خیلی پخش میشود، در نیویورک به طور زنده اجرا میکرد، خواننده گروه آقای گیبل میخواند این آهنگها چه عیبی دارند؟ شاید عیب از تماشاگرها باشد. و تماشاگرها هم این جملات را همراه با او تکرار میکردند.