(rm) صدا | [ 5:20 mins ]
ماه رمضان بهانه شد تا راديوفردا در باره مقررات سختگیرانه آن با چند جوان ایرانی گفتگو کند. یک جوان می گوید حکومت نه تنها موظف نيست که اين مقررات را در سطح اجتماعي اجباري کند بلکه چنين اختيار و حقي را طبق قانون ندارد که بخواهد مسائل ديني را به صورت اجباري به مردم الزام کند. جوانی به نام پیام میگوید در سال 76 شلاق حکومت را هم خورده ام. آناهیتا، دختر شیرازی می گوید آن ها که دلشان نمي خواهد روزه بگيرند يا بخواهند بخورند مي توانند در منزل خودشان هم استفاده کنند. تظاهر به روزه خواري مي کنند به نظر من کار خوبي نيست. مسعود می گوید: من به چشمم تا به حال نديدم که کسي که دارد سيگار مي کشد در سطح خيابان از جانب مردم عادي مورد لااقل حرکات جدي قرار بگيرد. به نوشته گزارش سالانه سازمان ملي جوانان از نظر آماري اکثريت نسبي جوان هاي ايراني چيزي نزديک به 70 درصد از دين فراري اند و علاقه چنداني به برگزاري مراسم مذهبي از اين دست ندارند. ماه رمضان و يک قانون سخت، هر کس که در خيابان غذا بخورد بايد پشتش شلاق را هم تحمل کند. شما با اين قانون موافقيد؟
ماه رمضان با قوانين سختگيرانه اش هر سال چهره ايران را عوض مي‌کند. چون همه رستوران ها تعطيل مي شوند و هيچ کس حق ندارد در خيابان چيزي بخورد. موضوعي است که بهانه شده تا راديوفردا در اين باره با چند نفر از جوان هاي ايراني صحبت کند.
کيوان حسيني (رادیوفردا): بالاخره ماه رمضان هم از راه رسيد و مثل همه سال ها براي آن ها که به هر دليلي روزه نمي گيرند يک دردسر تازه شروع شد. در اين ماه غذا خوردن و سيگار کشيدن در همه شهرها و روستاها ممنوع است و اگر کسي قبل از غروب آفتاب در حال غذاخوردن، نوشيدن يا سيگار کشيدن ديده شود به جرم روزه خواري به شلاق محکوم مي شود. موضوعي که موجب شده تا بعضي از کساني که اهل روزه گرفتن نيستند از اين قانون دل خوشي نداشته باشند.
يک پسر: من موافق نيستم، هر کسي که روزه مي گيرد اگر ثواب دارد خودش ثوابش را هم مي برد ديگر، اين که برويم درون مسائل ديني، يک مسئله اي است که به حوزه خصوصي افراد متعلق است و حکومت نه تنها موظف نيست که اين ها را در سطح اجتماعي اجباري کند بلکه چنين اختيار و حقي را طبق قانون ندارد که بخواهد مسائل ديني را به صورت اجباري به مردم الزام کند.
ک.ح.: مقام هاي مذهبي جمهوري اسلامي در اين سال ها بارها گفته اند که قانون ممنوعيت غذا خوردن و شلاق براي اين کار به اين خاطر اجرا مي شود که بسياري از مردم روزه مي گيرند. آن ها مي گويند که روزه دار ها با ديدن کسي که در حال غذاخوردن يا کشيدن سيگار است وسوسه مي شوند که قيد روزه را بزنند يا حداقل از ديدن اين صحنه ها عذاب مي کشند اما علي از کساني که خودش هر سال روزه مي گيرد نه تنها مخالف اين قانون است بلکه آن را خلاف نفس عمل روزه گرفتن مي داند.
علي: طرف به قول معروف ما ايراني ها کسي که روزه مي گيرد و با خدا هست بايد وجدان داشته باشد و با ديدن کسي اصلا" نبايد وسوسه شود اگر کسي واقعا" بخواهد با خدا باشد و روزه بگيرد.
پيام: من خودم چند سال پيش تقريبا" سال 76 شلاق حکومت را هم خورده ام و برده اند شلاق زده اند الان من اصلا" نمي توانم روزه بگيرم اصلا" اعتقاد ندارم به اين ها اصلا" اعتقاد به اسلام دارم اما اسلام را اين ها از بين برده اند هر کي هم الان بيرون مثلا" روزه اش را بخورد مي برند شلاق مي زنند. اصلا" ما هيچ درآمدي نداريم، تغذيه اي نداريم چگونه روزه بگيريم اصلا" اين جوري مرده ايم اگر هم روزه بگيريم داغون شده اين ديگر.
آناهيتا، از شيراز: بله من موافقم به خاطر اين که آن هايي که روزه نيستند شايد مثلا" دلشان بخواهد نتوانند بخورند اما خب آن هايي که دلشان مي خواهد هوس کنند. در کشور ما هم اين ممنوعيت وجود دارد اما خب براي آن ها که دلشان نمي خواهد روزه بگيرند يا بخواهند بخورند مي توانند در منزل خودشان هم استفاده کنند ولي خب اين که جلوي بعضي ها مي آيند تظاهر به روزه خواري مي کنند به نظر من کار خوبي نيست.
ک.ح.: و در نهايت بشنويم از مسعود، معتقد است وضعيت گاهي طوري مي شود که بعضي وقت ها روزه دار ها نمي توانند بگويند که روزه دارند چون شايد به خاطر همين موضوع تحت فشار قرار بگيرند.
مسعود: من فکر مي کنم اين در جاهاي مختلف اجتماع ما فرق مي کند. يعني من جاهايي را هم مي شناسم که کسي که روزه باشد اگر اعلام کند که روزه است مورد يک سري مسائل فرهنگي قرار مي گيرد و دچار مشکل مي شود اما اکثر جاها من تفاوت اين جوري من به چشمم تا به حال نديدم که کسي که دارد سيگار مي کشد در سطح خيابان از جانب مردم عادي مورد لااقل حرکات جدي قرار بگيرد.
ک.ح.: پيش از اين تنها کشوري که سخت گيري اش به اندازه ايران بود افغانستان در زمان حکومت طالبان بود. با اين وضع به رغم همه اين اظهار نظر ها بسياري از مسلمان ها اعتقاد دارند که در اين ماه بايد کمي مراعات حال ديگران را کرد. هرچند که به نوشته گزارش سالانه سازمان ملي جوانان از نظر آماري اکثريت نسبي جوان هاي ايراني چيزي نزديک به 70 درصد از دين فراري اند و علاقه چنداني به برگزاري مراسم مذهبي از اين دست ندارند.
