(rm) صدا | [ 4:35 mins ]
بحث انتخابات آزاد لحظه به لحظه در ايران گسترده مي شود و گروه ها و دستجات مختلف سياسي که حضور خود را در حوزه هاي زمامداري موکول به آن مي دارند، بر آن تاکيد مي ورزند. قانون اساسي جمهوري اسلامي چنان تدوين شده که راه را بر انتخابات آزاد بسته است. مشارکت مردم در تعيين سرنوشت کشور هنگامي ميسر است که انواع ديدگاه هاي سياسي شانس آن را داشته باشند تا نمايندگان تفکر خود را در جريان رقابت هاي انتخاباتي مشاهده کنند. آيا در چارچوب اين قانون اساسي يک چنين فرصتي براي نمايندگان طيف هاي گوناگون به رسميت شناخته شده است؟ اصل 99 قانون اساسي نخستين مانع است که به موجب آن شوراي نگهبان نظارت بر انتخابات مجلس خبرگان رهبري، رياست جمهوري، مجلس شوراي اسلامي و مراجعه به آراي عمومي و همه پرسي را بر عهده دارد. ايرانيان از هر دسته و گروه انتخابات آزاد را تاييد مي کنند، اما عموما از کارشناسان مي پرسند آيا مي شود در چارچوب همين قانون اساسي انتخابات آزاد برگزار کرد، پاسخ کارشناسان اين است که بدون حذف شوراي نگهبان از ساختار قانون اساسي انتخابات آزاد قابل دستيابي نيست. مادام که اصول 99، 91 و 98 قانون اساسي به قوت خود باقي است و تفسير قانون اساسي حق انحصاري شوراي نگهبان است، انتخابات آزاد خواب و خيالي بيش نيست.
