(rm) صدا |
ليلي صدر (راديو فردا): هفته نامه US News & World Report در بخش علم و جامعه خود در مقاله اي با عنوان پس لرزه مي نويسد: داستاني وحشيانه و آشنا بود.
هواپيماها مملو از امدادگران در فرودگاههاي اين كشور فقير فرود مي آمدن، ساختمانهاي شكننده به قبرستانهاي صاحبانشان تبديل شد، اين بار نوبت جاده ابريشمي قديمي شهر بم در ايران بود.
در 26 دسامبر، اندكي پيش از سپيده دم هنگامي كه زمين جابه جا شد، تكيه هاي سنگين ديوارها و سقفهايي كه از گل خشك و آجر ساخته شده بود، فروريخت. از جمله بناي تاريخي و با شكوهي با قدمت دو هزار و پانصد سال. در اواخر هفته گذشته، ميزان كشته ها سي هزار نفر اعلام شد و بر اين تعداد هر روز افزوده مي شود. ده هزار نفر زخمي شدند. گفتني است كه تنها 120 هزار نفر در اين منطقه زندگي مي كردند.
ظرف چند روز كمكها از بيش از 30 كشور جهان در راه بود. با وجود آنكه پرزيدنت بوش ايران را از اعضاي محور شرارت خوانده بود، واشنگتن امدادگران و نيز آذوقه و وسايل كمكي را با هفت هواپيماي نظامي C-130 به اين كشور اعزام كرد. پاكستان در حالي كه كمكهاي خود را به منطقه مي فرستاد، تحريمهاي هوايي هند را نيز لغو كرد تا آن كشور بتواند به زلزله زدگان بم راحت تر كمك كند. فرزاد نعيم، مهندسي در لس آنجس كه سرپرستي تيم آمريكا براي بازسازي بم را برعهده دارد، مي گويد: علت اصلي اين همه تلفات مشخص است، كيفيت بسيار بد ساختمان سازي. آقاي نعيم مي گويد: اين شهر دو بيمارستان داشت كه هردو ويران شدند. اين غير قابل قبول است.
مهندس نعيم و همكارانش مي گويند: حتي فقيرترين كشورها نيز در مورد ساختمان سازي از قوانين كشورهاي صنعتي پيروي مي كنند. فرزاد نعيم مي گويد: اقدامهاي ساختمان سازي ساده و ارزاني مي توانست جلوي اين همه و يراني را بگيرد. ما مي دانيم كه چگونه اين كارها را انجام دهيم، اما آموزش مردم روند آهسته اي دارد. در پايان آقاي نعيم مي گويد: يك چيز واضح است. هر زمين لرزه ويرانگر فرصتي است براي مردم كه روشهاي خود را تغيير دهند، اما اين امر بايد زماني صورت گيرد كه مردم به مسائل توجه مي كنند.
كارل ويك در مقاله اي در روزنامه واشنگتن پست با عنوان جاده بم از نااميدي مي گذرد، مي نويسد: بم كه قرنها پيش از استراحتگاههاي راه ابريشم بود، در حال حاضر جاده اي براي انتقال ترياك از افغانستان محسوب مي شود. رضا ميري در حالي كه پاي مصنوعيش او را آزار مي دهد، مي گويد: اينجا ديگر ارزش زندگي كردن ندارد.
اكبر هاشمي رفسنجاني، رئيس جمهوري پيشين ايران در ديدار از بم گفت: بم يك منطقه استراتژيك در ايران است، جبهه اي است عليه قاچاقچيان و اكنون بايد به هر قيمتي كه شده اين شهر بازسازي شود.
اين روزنامه سپس به شرح وقايع و مصائب مردم شهر پرداخته و نظر تعدادي از اهالي در مورد مشكلاتشان را منعكس كرده است. حرف كلي همه اين است كه بازسازي بايد در راس امور قرار گيرد.
روزنامه نيويورك تايمز در مقاله اي با عنوان اتحاد با رقبت به مسافرت و جدايي بوسيله زمين لرزه، به داستان سفر خانم فريدمن و آقاي دلورو، جهانگرداني كه به بم رفته بودند پرداخته و مي نويسد: پيش از آن كه آنان به بم بروند، پيش از آنكه زير آواري از خاك و آجر در ميهمانسرا به دام بيافتند، تاب دلورو به الرو فريدمن گفت: نمي خواهم برايت انگشتر نامزدي بخرم تا روز نامزدي را مشخص كنيم، اما به نظر مي رسيد در زير آوار نظرش عوض شده است. آنها نمي توانستند يكديگر را ببينند يا حتي تكان بخورند، تنها راه تماسشان لمس نوك انگشتانشان به يكديگر بود. آقاي دلورو به خانم فريدمن گفت: چه انگشتري مي خواهي، چقدر بزرگ باشد؟ خان فريدمن در حالي كه روز يكشنبه در بيمارستاني درتهران گريه مي كرد، گفت: به او گفتم برايم مهم نيست. خانم فريدمن 39 ساله و آقاي دلورو 41 ساله از زير آوارها بيرون كشيده شدند. خانم فريدمن نجات يافت، اما تاب دلورو در آمبولانس در راه رسيدن به بيمارستان درگذشت. هفته نامه US News & World Report مي نويسد ساختمان هاي شكننده در بم به قبرستان ساكنان آنها تبديل شد. واشنگتن امدادگردان و آذوقه و تجهيزات پزشكي را با هفت هواپيماي نظامي C-130 به ايران منتقل ساخت در حاليكه كمك ها از 30 كشور ديگر نيز راهي بم شدند. فرزاد نعيم، مهندس مقيم لس آنجلس كه سرپرستي تيم اعزامي آمريكا را برعهده دارد گفت كيفيت بسيار بد ساختمان سازي علت اصلي تلفات سنگين زلزله بم بود. واشنگتن پست مي نويسد بم كه قرن ها پيش از استراحتگاه هاي جاده ابريشم بود به جاده اي براي انتقال ترياك از افغانستان محسوب مي شود. روزنامه نيويورك تايمز به داستان خانم سفر خانم فريدمن و آقاي دلورو، جهانگرداني كه به بم رفته بودند پرداخته است كه در زير آوار با لمس نوك انگشتان يكديگر مي توانستند با هم تماس داشته باشند. دلرو كه زير آوار به فريدمن پيشنهاد ازدواج داد در راه بيمارستان در آمبولانس در گذشت.
