(rm) صدا |
علي سجادي (راديوفردا): در جشنواره کوچکي از فيلمهاي هندي که اين هفته در نيويورک برگزار مي‌شود، شش فيلم برگزيده از سينماي تجاري هند براي نخستين بار در آمريکا به نمايش در مي آيد، و همزمان با افتتاح نمايش موزيکال روياهاي باليوود Bollywood Dreams در تئاتر برادوي، کنجکاوي تماشاگران آمريکائي را نسبت به اين نوع سينما ارضا مي کند. همکار ما بهنام ناطقي از نيويورک گزارش مي‌دهد.
بهنام ناطقي (راديوفردا، نيويورک): جشنواره کوچک اما ديدني Cinema India! که اين هفته يک مجموعه فيلم از سينماي هند را در تالارهاي انجمن آسيا در نيويورک و بعد در شهرهاي ديگر آمريکا گردش مي‌دهد، در کنار موزيکال‌هاي هندي، دو فيلم جنائي ملودرام و يک فيلم از سينماي هنري هند که سينماي بدون آواز خوانده مي شود و همچنين يک فيلم مستند در باره ذکير حسين، طبل نواز برجسته را در کنار هم عرضه مي‌کند.
يکي از فيلمهاي عمده اين مجموعه، موزيکالي است به نام «آن را يافتم» يا I Have Found It از کارگردان هندي از Rajiv Menon که داستان آن به جنبه‌هاي اصلي سينماي هندي يا سينماي باليوودي اشاره دارد. قهرمان اين فيلم يک کارگردان است به نام منوهر Manohar که مي‌خواهد اولين اثر خود را با تقليد از فيلم آمريکائي Speed بسازد، که در آن شخصيت کيانو ريوز Keanu Reeves بايد اتوبوسي پر از بچه‌هاي مدرسه را که در آن بمب کار گذاشته اند، متوقف کند.
کارگردان قهرمان فيلم آقاي رجيو مانون، اتوبوس را به قطار تبديل کرده است اما داستان او را هنرپيشه‌هاو تهيه کننده ها و ديگر همکاران بدون وجود مادرگريان، چند عروسي و صحنه‌هاي رقص و آواز قابل تهيه نمي‌دانند. جالب است که خود اين فيلم، از همه اين عوامل استفاده شده است، يعني مادررنجديده، عروسي و صحنه‌هاي رقص و آواز، و مانند ديگر فيلم هاي اين مجموعه، برگ برنده آن موسيقي گوشنواز و احساساتي آقاي رحمان است با صداي خواننده هاي برجسته هند که هنرپيشه ها به روي پرده به آنها به اصطلاح لب مي‌زنند.
مجموعه فيلمهاي هندي که در جشنواره کوچک سينماي هند در انجمن آسياي نيويورک بر پرده است را منتقد هندي Radha Welt Vatsal برگزيده است، که توضيح مي‌دهد سينماي هند، يا باليوود، با توليد 800 فيلم در سال، يعني چيزي در حدود سه برابر توليدات هاليوود در آمريکا، پرکارترين و فعال ترين صنعت سينماي جهان است و با فروش روزانه 12 ميليون بليط، پرهواخواه ترين سينماي جهان است و هنرپيشه‌هاي اين سينما، نه تنها در هند، بلکه در سراسر خاورميانه و شمال آفريقا هوادار دارند و جالب اينجاست که آمريکا هنوز از نفوذ اين سينما مصون مانده است، اما به همت موسيقي آقاي رحمان و محبوبيتي که براي نمايش موزيکال روياهاي باليوود پيش بيني مي‌شود، شايد به زودي شاهد نمايش فيلمهاي هندي در سينماهاي معمولي آمريکا هم خواهيم بود.
از نظر تجاري، معتبرترين فيلمي که اين هفته در جشنواره سينماي هند در انجمن آسيا نمايش داده مي شود، اثري است مربوط به سال 1995 که ترجمه اسم آن مي شود «دلاور عروس را مي برد» The Braveheart Will Take the Bride اين فيلم نخستين اثر Aditya Chopra وارث يکي از خانواده هاي قديمي سينماي هند است که بنا به گفته منتقد هندي خانم Anupama Chopra براي نخستين بار در سينماي سنتي هند بدعت هاي مبتني بر حساسيتهاي امروزي را جا انداخته است و ابتکار آن آوردن هندي‌هاي خارج از هند به فضاي سينماي هند است، زيرا عشاق اين فيلم از هندي هاي مهاجر هستند در لندن با هم آشنا مي شوند.
اينجا هم البته پدر داماد مرد پولداري است با ارزش‌هاي اخلافي قابل انتقاد و پدر عروس مغازه داري است فقير و با اخلاق و در مسير تحول اين عشق، تماشاگر علاوه بر لندن از پاريس هم ديدن مي‌کند و طنين موسيقي هندوستاني را در کوهپايه هاي آلپ مي شنود. جشنواره کوچک اما ديدني Cinema India! که اين هفته يک مجموعه فيلم از سينماي هند را در تالارهاي انجمن آسيا در نيويورک و بعد در شهرهاي ديگر آمريکا گردش مي‌دهد، در کنار موزيکال‌هاي هندي، دو فيلم جنائي ملودرام و يک فيلم از سينماي هنري هند که سينماي بدون آواز خوانده مي شود و همچنين يک فيلم مستند در باره ذکير حسين، طبل نواز برجسته را در کنار هم عرضه مي‌کند. مجموعه فيلمهاي هندي که در جشنواره کوچک سينماي هند در انجمن آسياي نيويورک بر پرده است را منتقد هندي Radha Welt Vatsal برگزيده است، که توضيح مي‌دهد سينماي هند، يا باليوود، با توليد 800 فيلم در سال، يعني چيزي در حدود سه برابر توليدات هاليوود در آمريکا، پرکارترين و فعال ترين صنعت سينماي جهان است و با فروش روزانه 12 ميليون بليط، پرهواخواه ترين سينماي جهان است.
