(rm) صدا |
انقلاب ايران 24 ساله شد. يكي از شعار هاي انقلاب، «آزادي» بود. آيا در اين ربع قرن نگرش ايرانيان به آزادي و دموكراسي متحول شده؟ دكتر عباس ميلاني، استاد دانشگاه استانفورد و مولف كتاب «معماي هويدا» در گفتگو با راديو فردا به اين پرسش پاسخ مي دهد: به گمان من چه در داخل، چه در خارج از كشور، چه در سطح توده وسيع مردم، چه در سطح تشكيلات سياسي و رسانه هاي گروهي، تحول اساسي و اجتناب ناپذيري پديد آمده و آن رواج هرچه بيشتر انديشه هاي دموكراتيك است. يعني انديشه اي حق ديگران را براي مخالفت محترم مي داند، باوري كه بايستي به نقطه نظرهاي گوناگون گوش داد و اين باور كه هيچ كسي حقيقت مطلق را در اختيار ندارد، اين باور كه بايد نهاد هاي قانوني در مملكت حاكم شود، اين باور كه زنها، اقليت هاي مذهبي و ملي بايد در تعيين سرنوشت مملكت سهيم باشند، اين باور كه تا وقتي خود مردم در دولت، در ايجادش، در قانون و در تصويبش، نقشي نداشته باشند، آن دولت آن قانون مشروعيت ندارند. همه اينها كه بنظر من اركان مهم دموكراسي اند در جامعه ايران بطور وسيعي رواج پيدا كرده. شما در آستانه انقلاب كمتر نيرويي را پيدا مي كرديد كه از مفهوم دموكراسي دفاع كند. مفهوم دموكراسي به لواي حمله به ليبراليسم تبديل شده بود به يك فحش سياسي. كافي بود به كسي برچسب ليبرالي بزنند، پرونده سياسي آن شخص بسته شده تلقي ميشد. ولي امروزه احزابي كه طرفدار انديشه هاي توتاليتر بودند، احزابي كه سنتا مدافع ديكتاتوري بودند، همه بغير از يك اقليت بسيار كوچك از روحانيون كه معتقدند حكومت بخشي از ميراث الهي آنهاست پذيرفته اند كه دموكراسي تنها راه نجات ايران، تنها راه نجات سياسي وا قتصادي كشور است. اين تحول به گمان من در وسيعترين سطحي پيدا شده. آماري كه گروه عبدي نشان دادند، بنظر من مويد اين قضيه است.اما اين اقليت بجاي پذيرفتن واقعيت، اقاي عبدي را زنداني مي كند. پيام و پيام آور را مي شود از بين برد اما نويدش تاريخي مي شود. آن تحول كه مي پرسيد به شكل برگشت ناپذيري ايجاد شده. انقلاب ايران 24 ساله شد. يكي از شعار هاي انقلاب، «آزادي» بود. آيا در اين ربع قرن نگرش ايرانيان به آزادي و دموكراسي متحول شده؟ دكتر عباس ميلاني، استاد دانشگاه نوتردام كاليفرنيا و مولف كتاب «معماي هويدا» در گفتگو با راديو فردا مي گويد: به گمان من چه در داخل، چه در خارج از كشور، چه در سطح توده وسيع مردم، چه در سطح تشكيلات سياسي و رسانه هاي گروهي، تحول اساسي و اجتناب ناپذيري پديد آمده و آن رواج هرچه بيشتر انديشه هاي دموكراتيك است. وي مي افزايد: امروزه احزابي كه طرفدار انديشه هاي توتاليتر (تماميت گرا) بودند، احزابي كه سنتا مدافع ديكتاتوري بودند، همه به غير از يك اقليت بسيار كوچك از روحانيون كه معتقدند حكومت ميراث الهي آنهاست پذيرفته اند كه دموكراسي تنها راه نجات ايران، تنها راه نجات سياسي وا قتصادي كشور است.
