(rm) صدا |
فيروزه خطيبي (راديو فردا): جديد ترين مجموعه نگارههاي جهاندار احيا باعنوان دلتنگ ايرانيم سخن از ايران دارد و براي ايرانيان اين شهر بوي وطن را به همراه آورده است. نقشهايي الهام گرفته از کوچه باغهاي شميران، نقشهاي از بهارر رنگين لاهيجان، روي ديوار گالري در کنار تابلوهاي جهاندار احيا، يادداشتي از گلي ترقي نويسنده خاطرات پراکنده به چشم ميخورد که در آن آمده: تابلوهاي جهاندار احيا مکمل کتاب من هستند. هر دو ما وارث خاطرات مشترکيم و کوشيده ايم من از طريق کلام و او به وسيله زنگ و قلم اي خاطره هار زنده نگه داريم.
ف.خ.: آقاي احيا تقريبا در تمامي آثار شما که امروز به نمايش گذاشته شده، درها و پنجره ها بستهاند، کوچه ها خالي به نظر ميرسد و قله دماوند دور از دسترس است. حتي شاليزاهاي لاهيجان هم خالي از مردم است. چرا؟
جهاندار احيا: شايد ناخودآگاه من همه درها را بسته ام و آن اهالي که در اين شاليزاها زماني کار ميکردند، حالا ديگر نيستند و من فکر ميکنم که اين زيبايي طبيعت را خواستهام نشان دهم. بدون اين که اثري از انسان در آن باشد. همانطور که فرموديد اهالي پشت آن درها هستند و من فقط در را ميبينم و آن زيبايي درخت را.
ف.خ.: علت اين حالت نوستالژيکي که از ديدن آثار شما در مردم اين شهر بوجود آمده بهچه دليلي است
جهاندار احيا: علتش اين است که اينهايي که اينجا هستند، احساس ميکنند که به گذشته شان هم سفري کرده اند و دوري آنها از سرزمين زيبايي که در آن زاده شدند و به علل مختلف سالهاست که به آن سرزمين سفر نکرده اند. و اين که ايرانيها اصولا هميشه در گذشته زندگي ميکنند و خاطراتشان زندگي ميکنند. تصور ميکنم علتش اين باشد. جهاندار احيا، نقاش مقيم ايران، كه نقاشي هائي از مناظر ايران را در گالري ني ني در لس آنجلس در معرض فروش قرار داده است، در مصاحبه با راديوفردا مي گويد كوشيده است زيبائي طبيعت شمال ايران را در آثار خود به نمايش بگذارد. گلي ترقي، نويسنده، در مقدمه اي بر اين نمايشگاه آثار جهاندار احيا را مكمل كتاب «خاطرات پراکنده» خود توصيف مي كند.