(rm) صدا |
وقتي مقامات آمريکايي از دلايل مشکلاتي که در عراق با آن مواجه هستند صحبت مي کنند، عدم موفقيت در دستگيري صدام حسين را به عنوان دليل اصلي مي دانند که شورشيان جرات آن را مي يابند که به نيروهاي آمريکايي حمله کنند. ولي از ديدگاه بسياري از عراقي ها، اين فقط بخشي از واقعيت است. به نظر آنها بيم از صدام حسين، عمال و وفادارانش با عدم اعتماد و خيانتي که آنها احساس مي کنند که آمريکايي ها به مخالفان صدام در طول جنگ خليج فارس در سال 1991 نشان دادند، با هم مي توانند دلائل دشواري ها و مصائبي باشند که آمريکايي ها در عراق با آن روبرو هستند.
در پايان جنگ خليج فارس در حالي که عراقي ها با قيامشان رژيم و سلطه صدام را به چالش گرفته بودند، نيروهاي آمريکا بيرون کشيدند. يک مغازه دار در شهر موصل، جايي که فرزندان صدام در روز سه شنبه به قتل رسيدند، مي گويد که وي و دوستانش بر اين باورند که اين تيراندازي ها از سوي آمريکايي ها طرح ريزي شده بود تا به طور قاچاقي فرزندان صدام را از عراق خارج کنند. اين مغازه دار عراق مي گويد که آن در واقع به مثابه يک گذرنامه براي عدي و قصي بوده است. آقاي احمد حزيم، مغازه دار 37 ساله موصلي در ادامه مي افزايد که احساس عمومي اين است که توافقي سري بين خانواده صدام با آمريکا وجود دارد. او به کمکهاي آمريکاي به دولت صدام در طول جنگ ايران و عراق در دهه 1980 و خروج نيروهاي آمريکا در سال 1991 پس از قيام گروه هايي از عراقي ها عليه رژيم پيشين اشاره مي کند.
عراقي هاي ديگر واقعا عقيده ندارند که صدام حسين به قدرت برگردد، ولي باور ندارند که آمريکا در دراز مدت از بازگشت صدام و يا اعضاي حزب بعث و انتقام گيري از هر کسي که به آمريکايي ها کمک کرده است جلوگيري به عمل آورد. با توجه به عمق تعهدات نظامي آمريکا به عراق و اهميت بارزش براي رياست جمهوري آمريکا، آمريکايي ها ممکن است چنين نظراتي را مردود بدانند، ولي به تجربه جمعيتي که در 35 سال گذشته، دسترسي محدود و خيلي اندک به اطلاعات معتبر و قابل اعتماد داشتند، بنگريد: شايعه، تئوري هاي توطئه، تبليغات و مهمتر از همه، احساس ترس و ترور را در آنها بهتر درک مي کنيم.
در چنين جوي، حتي باور کردن به اطلاعات خوب و مناسب دشوار مي شود. چه کسي مطمئنا مي تواند بگويد که اينها دروغهاي سنجيده و حساب شده نيست؟ عدم اعتماد به آمريکايي ها مسئله اي است که بسياري از عراقي ها به شيوه اي سخت آموخته اند. روز 15 فوريه سال 1991، در حين جنگ خليج فارس، پرزيدنت بوش، پدر رئيس جمهوري کنوني ايالات متحده آمريکا، علنا ارتش و مردم عراق را تشويق کرد که کنترل امور را به دست گيرند و صدام حسين، ديکتاتور وقت کشور را وادار به کناره گيري کنند. ولي پس از اينکه نيروهاي آمريکا، نيروهاي صدام حسين را از کويت بيرون کردند، عمليات تهاجمي را متوقف کردند و پيشنهاد آتش بس به عراق دادند و چند روز بعد نظاره گر سرکوب و در هم کوبيدن قيام از سوي نيروهاي صدام بودند.
همزمان سياست آمريکا شديدا تحت تاثير بيمي بود که اين گونه شورشها باعث تقسيم عراق شود و نفوذ ايران در جنوب عراق را در پي داشته باشد. وقتي مقامات آمريکايي از دلايل مشکلاتي که در عراق با آن مواجه هستند صحبت مي کنند، عدم موفقيت در دستگيري صدام حسين را به عنوان دليل اصلي مي دانند که شورشيان جرات آن را مي يابند که به نيروهاي آمريکايي حمله کنند. ولي از ديدگاه بسياري از عراقي ها، بيم از صدام حسين، عمال و وفادارانش با عدم اعتماد و خيانتي که آنها احساس مي کنند که آمريکايي ها به مخالفان صدام در طول جنگ خليج فارس در سال 1991 نشان دادند، با هم مي توانند دلائل دشواري ها و مصائبي باشند که آمريکايي ها در عراق با آن روبرو هستند. عراقي ها واقعا عقيده ندارند که صدام حسين به قدرت برگردد، ولي باور ندارند که آمريکا در دراز مدت از بازگشت صدام و يا اعضاي حزب بعث و انتقام گيري از هر کسي که به آمريکايي ها کمک کرده است جلوگيري به عمل آورد.
