بررسي روزنامه هاي روز يكشنبه آمريكا: چهلمين سالگرد جنبش حقوق مدني و ضد تبعيض نژادي، از دو ديدگاه

بهنام ناطقي (راديوفردا): نيويورک تايمز درگزارشي از Lynnette Clemetson و Steven Holems مي‌نويسد جنبش حقوق مدني در طول چهل سال اخير در آمريکا دستخوش دگرگوني هاي اساسي شده است و گروه‌هاي گوناگوني از جمله زنان، معلولين، لاتين تباران يا Hispanics ، آسيائي تباران و بوميان آمريکا را در بر مي گيرد و براي نخستين بار از زماني که سالگرد راهپيمائي حقوق مدني مارتين لوتر کينگ در آمريکا جشن گرفته مي‌شود، موسسه اعراب آمريکائي تبار و همچنين تشکل ملي زنان و مردان همجنس باز نيز در ميان آنها حضور دارند. در عين حال، بنا به نوشته نيويورک تايمز، حجم و نفوذ سازمان‌هاي حقوق مدني که در سال 1963 راهپيمائي عظيم و تاريخي حقوق مدني را سازمان دادند نيز در اين مدت کاهش يافته است و حتي تاکتيک و شعارهاي آنها هم تغيير کرده است. مثلا کنفرانس رهبري مسيحي جنوبي The Southern Christian Leadership Conference که اينک توسط مارتيک لوترکينگ سوم، پسر مارتين لوترکينگ، اداره مي شود، صرفا سايه اي است از گذشته خود، کميته هماهنگي دانشجويان مسالمت جو، يا The Student Nonviolent Coordinating Committee از ميان رفته است و حتي اتحاديه ملي مردمان رنگين، يا NAACP بزرگترين تشکل سياسي سياهان آمريکا هم در طول دهه 1990 با خطر ورشکستگي مالي روبرو بود. خانم النور هولمز نورتون Eleanor Holmes Norton نماينده واشنگتن درکنگره، که در سال 1963 از جمله سازمان دهندگان راهپيمائي حقوق مدني بود، به نيويورک تايمز مي گويد که مردمان تازه اي به اين جنبش، اگر هنوز بشود اسم آن را جنبش گذاشت، پيوسته اندو اين جنبش اينک گسترده تر و بالقوه قوي تراست هرچند که ديگر مثل سابق خلق الساعه نيست.» ستون نويس روزنامه واشنگتن تايمز آقاي ديويد برودر David S. Broder مي‌نويسد پنجشنبه آينده چهلمين سالگرد يکي از بزرگترين روزها در تاريخ آمريکا است، سالگرد راهپيمائي عظيم براي اشتغال و آزادي به واشنگتن است که سخنراني «من يک رويا دارم» مارتين لوترکينگ نقطه اوج آن بود. اقاي برودر مي‌نويسد بعد از 40 سال هنوز هيجان احساسات در ميان 250 هزار نفري که در آن روز تاريخي در واشنگتن گردهم آمدند را به خاطر مي‌آورد. نويسنده واشنگتن پست مي افزايد: مارتين لوتر کينگ زندگي خود را وقف آموزش اخلاقي کرده بودو به خاطر اعتقاد عميقي که به مقاومت منفعل passive resistance يا غيرخشونت آميز داشت، استدلال مي کرد که شيوه‌هائي که براي بدست آوردن حقوق مدني به کار مي رود به اندازه هدف‌ها اهميت دارد. به عبارت ديگر، مارتين لوتر کينگ به هماهنگي هدف و وسيله اعتقاد داشت و اين درحالي بود که د رميان سفيد پوستان آمريکا، کمتر بودند کساني که اين نکته را قبل از آنکه با آن راهپيمائي تاريخي به نمايش گذاشته شود، درک مي کردند. وي يادآور مي‌شود که نيروها در واشنگتن براي مقابله با خشونتي که پليس و رهبران سياسي تصور مي کردند از آمدن آن همه آدم به پايتخت مي تواند به وجود بيايد، آماده شده بودند اما به جاي خشونت و دردسر، راهپيمائي ربع ميليون آدم به سوي واشنگتن منبع الهامي شد براي همگان و راه پيمايان سياه پوست، که شمار بسياري سفيد پوست و روحاني مسيحي مخالف تبعيض نژادي همراهي شان مي‌کردند، چنان انگيزه سياسي قوي اي با اين راهپيمائي به وجود آوردند که يک سال بعد از آن به تصويب قانون حقوق مدني سال 1964 يا Civil Rights Act اانجاميد و يک سال بعد از آن نيز قانون حقوق راي دادن يا Voting Rights Act ازتصويب کنگره آمريکا گذشت. آقاي برودر از سخنان سناتور تنسي آقاي بيل فرست، Bill Frist رهبر اکثريت جمهوريخواه در سناي آمريکا نقل مي‌کند که در مراسمي که هفته گذشته به مناسبت بزرگداشت راهپيمائي عظيم حقوق مدني برپا شد گفت: در حاليکه تلويزيون ها تصاوير اين راهپيمائي را به سراسر آمريکا بازتاب مي‌دادند، همه کساني که به قابليت انسان براي بهتر کردن خود اعتقاد داشتند،آن را منبعي يافتنند براي الهام و احساس اطمينان به آينده نوع بشر.» نيويورک تايمز مي‌نويسد جنبش حقوق مدني در طول چهل سال اخير در آمريکا دستخوش دگرگوني هاي اساسي شده است و گروه‌هاي گوناگوني از جمله زنان، معلولين، لاتين تباران يا Hispanics ، آسيائي تباران و بوميان آمريکا را در بر مي گيرد و براي نخستين بار از زماني که سالگرد راهپيمائي حقوق مدني مارتين لوتر کينگ در آمريکا جشن گرفته مي‌شود، موسسه اعراب آمريکائي تبار و همچنين تشکل ملي زنان و مردان همجنس باز نيز در ميان آنها حضور دارند. ستون نويس روزنامه واشنگتن پست آقاي ديويد برودر David S. Broder مي‌نويسد بعد از 40 سال هنوز هيجان احساسات در ميان 250 هزار نفري که در آن روز تاريخي در واشنگتن گردهم آمدند را به خاطر مي‌آورد. نويسنده واشنگتن پست می افزايد: مارتين لوتر کينگ زندگي خود را وقف آموزش اخلاقي کرده بودو به خاطر اعتقاد عميقي که به مقاومت منفعل passive resistance يا غيرخشونت آميز داشت، استدلال مي کرد که شيوه‌هائي که براي بدست آوردن حقوق مدني به کار مي رود به اندازه هدف‌ها اهميت دارد.