(rm) صدا |
اردوان نيکنام (راديوفردا): قوه قضاييه جمهوري اسلامي که يد طولايي در تنگ ساختن عرصه بر مطبوعات از خود نشان داده، گويا در نظر داشته که جشنواره سينمايي امسال ونيز را هم از حضور فيلمهاي ايراني محروم کند. ابوالفضل جليلي، کارگردان فيلم «ابجد»، به دليل مخالفت مسئولان نتوانست ايران را ترک کند و بابک پيامي، کارگردان «سکوت ميان دو فکر» نيز اجبارا نسخه ويدئويي فيلم اش را در جشنواره ارائه داد. بابک پيامي از مشکلات خود و ديگر سينماگران در جمهوري اسلامي، گفتگو کرده است با احمد رافت، گزارشگر راديوفردا که در محل جشنواره ونيز حضور دارد.
احمد رافت (راديوفردا، ليدو): در ونيز، نسخه ويدئويي جديدترين اثر بابک پيام، با کيفيتي پايين تر ارائه شد. در گفتگويي با راديوفردا، بابک پيامي صحبت از مشکلات خود و ديگر سينماگران ايراني با جمهوري اسلامي ايران مي کند.
بابک پيامي (کارگردان فيلم «سکوت ميان دو فکر»، ليدو): من هميشه گفتم، فيلمسازي مستقل يا آن چيزي که در اصطلاح غربي اش مي گويند، Independent Film Making، خيلي دشوار است. آدم چند تا کار مختلف را بايد انجام دهد، کمبود بودجه دارد، امکانات در اختيارش نيست و يک صفحه جديد به کتاب فيلمسازي مستقل اضافه شد. به اين کيفيت که من هنوز در مراحل پس توليد فيلم بودم و داشتم کارهاي نهايي مونتاژ و صداگذاري را انجام مي دادم، و در ضمن مثل فيلم قبلي ام، «راي مخفي»، تدارکات اين را هم مي ديدم که بياورم در رم، فيلم را در استوديو کارهاي نهايي اش را تمام بکنم. و فکر مي کنم که اوايل ژوئن بود، دهم، دوازدهم ژوئن بود که در خيابان، يکي سري ماموران لباس شخصي، مسلح هم بودند، و ظاهرا من را تحت تعقيب داشتند، چون بين راه به يک جايي ديگري در خيابان حافظ، من را بازداشت کردند. هيچ نوع ابلاغ و حکم رسمي ارائه ندادند و ظاهرا نداشتند. چون من چند روز هم پافشاري کردم، اينکار را نکردند. اتهامي هم وجود نداشت. ولي براي سوال و جواب، اول به بهانه اين، من را با خودشان بردند به يک جايي و قصد اين را داشتند که بازجويي بکنند. نهايتا هم باز بدون حکم و هيچ نوع استناد قانوني، فقط به صورت لفظي که يک قاضي دستور داده، با من آمدند به دفتر من. تمام دفترم را گشتند و تمام متريالي که مربوط به فيلم ام مي شد را با خودشان بردند. در ضمن با لابراتواري که نگاتيو فيلمم هم بود ارتباط برقرار کرده بودند و ارشاد هم همينطور و فيلم را متوقف کرده بودند. من با خانه سينما صحبت کردم، متعاقبا با مراجع رسمي وزارت ارشاد صحبت کردم. همه مي گفتند که ما نمي دانيم اينها کي هستند و سعي مي کنيم که پيگيري بکنيم، اما تا امروز که اينجا نشستم، هنوز نه مي دانيم که دقيقا اين افراد کي بودند. نه مي دانيم که حکم را، مجوز را، اتهام و استناد قانوني چي بوده. فيلم را هم متاسفانه من نتوانستم به انجام برسانم، از بابت اينکه متريال را پس بگيرم و نشان دهم. آخرين اطلاعاتم هم حتي از وزارت فرهنگ اين بود که آنها هم هنوز فيلم را نديدند متريال فيلمي که توقيف شده، در اختيار همان افرادي است که فيلم را گرفتند. خيلي باعث تاسف است که اين اتفاقات مي افتد و افتاده، ولي چاره اي به غير از اين نيست که حتي اگر يک فريم فيلم هم در اختيار من مي بود، من در فستيوال ونيز نشان مي دادم و ثابت مي کردم که هنر را نمي شود تحت الشعاع مسائل سياسي و ايدئولوژيک قرار داد و متوقفش کرد.
ا.ر.: رئيس فستيوال ونيز، دوشنبه گفت که نمي شود چون يک آيت الله در اينجا و يا آنجا از فيلمي خوشش نمي آيد، ما آزادي خودمان را از دست بدهيم و خودسانسوري کنيم. اين مسئله منتها فقط شامل شما نمي شود. بعد از شما جعفر پناهي را چندين بار براي بازجويي خواستند و در اين روزهاي اخير هم که از آمدن آقاي ابوالفضل جليلي به فستيوال ونيز جلوگيري کردند. شما فکر مي کنيد اين يک روندي است که پس از خبرنگاران و کارگزاران مطبوعات، شامل سينماگران مي شود؟
بابک پيامي: صد در صد. متاسفانه اين اتفاق افتاده و باعث تاسف هست که اين قضيه موضوع جديد نيست، آماري هست که چند ده هنرمند، نويسنده، ژورناليست و غيره مورد اينجوي آزار قرار گرفتند و مورد ظن قرار گرفتند و زندگي شان مختل شده. ولي خوب فيلمسازان به خاطر اينکه نوع کارشان ابعاد بين المللي بيشتري دارد، نسبت به نويسنده ها يا مخبرين داخلي، بيشتر اطلاعاتش بروز پيدا مي کند. ابوالفضل جليلي، کارگردان فيلم «ابجد»، به دليل مخالفت مسئولان نتوانست ايران را ترک کند و بابک پيامي، کارگردان «سکوت ميان دو فکر» نيز اجبارا نسخه ويدئويي فيلم اش را در جشنواره ارائه داد. بابک پيامي در مصاحبه با راديوفردا مي گويد که اوايل ژوئن بود که در خيابان توسط يک سري ماموران لباس شخصي که مسلح هم بودند، بدون ابلاغ و حکم رسمي، بازداشت شد و سپس تمام دفتر وي را گشتند و تمام متريالي که مربوط به فيلم مي شد را با خودشان بردند. وي مي افزايد که اين افراد با لابراتوار که نگاتيو فيلم در آن بود هم تماس گرفتند و فيلم را توقيف کردند. وي مي گويد که حتي اگر يک فريم فيلم هم در اختيار بود، در فستيوال ونيز نشان مي داد و ثابت مي کرد که هنر را نمي شود تحت الشعاع مسائل سياسي و ايدئولوژيک قرار داد و متوقف کرد.
