روزنامه نيويورک تايمز در مقاله‌ای با اشاره به آخرين تعاملات واشنگتن و تهران در صحنه بين‌المللی از دولت اوباما می‌خواهد که قاعده بازی با ایران را تغییر دهد.
در این مقاله آمده است: باراک اوباما هفته گذشته در روی‌آوری محتاطانه به ايران ذره‌ای پيشرفت داشت. در جريان گردهمايی بين المللی افغانستان ـ ريچارد هولبروک از ديپلمات ارشد رئيس‌جمهوری آمريکاـ توانست با همتای ايرانی خود، گفتگوی کوتاهی انجام دهد. در همين حال هيلاری کلينتون وزيرخارجه آمريکا از طريق يکی از دستياران خود نامه ای را به هيئت ايرانی رساند که در آن آزادی سه آمريکائی بازداشت شده در ايران مطرح شده بود. (دولت آمريکا به طور معمول چنين تماس‌هايی را بر عهده طرف‌های ثالث می گذاشت.)
روزنامه نيويورک تايمز در ادامه آورده است: پس از سی سال که دو کشور در پی جدايی از يکديگر بودند، ما از لحن و تلاش سازنده پرزيدنت اوباما برای برقرای تماس با حکومت روحانيون در ايران حمايت می کنيم. اما در عين حال ترديد داريم که اين رويکرد گام به گام و جزئی‌نگر، بهترين رويکرد [در قبال ايران] باشد.
اين مقاله موضوع اصلی در مورد ايران را بلندپروازی هسته‌ای و کسب مهارت رو به تزايد اين کشور می‌داند و ادامه می‌دهد که با توجه به اين موضوعات زمان به نفع ايران پيش می‌رود.
حتی زمانی که دولت جورج بوش با اکراه به جمع کشورهای اروپايی، روسيه و چين پيوست و به ايران پيشنهاد معامله داد (ارائه مشوق‌های سياسی و اقتصادی در مقابل توقف توليد سوخت هسته‌ای، و تحريم در مقابل ادامه توليد اين سوخت)، حکومت ايران سرسختانه توانايی خود برای توليد سوخت هسته ای را ادامه داد و به بهترين نحو از اختلاف در جامعه بين المللی برای کاهش فشار ناشی از تحريم‌ها بهره جست.
نيويورک تايمز در ادامه اين مقاله آورده است که اکنون تفاوت اين است که آقای اوباما به جد تلاش می‌کند تا در موضوع افغانستان و عراق با ايران به يک زمينه مشترک برسد و احساس تهديد دوران بوش که مبتنی بر تغيير رژيم در ايران بود را از بين ببرد. تصميم دولت آمريکا برای دعوت از ايران برای شرکت در گردهمايی افغانستان تصميمی هوشمندانه بود. پيشنهاد ايران برای کمک به امر مبارزه با قاچاق مواد مخدر نيز دلگرم‌کننده بود. اما اگر ايران تعهد می‌کرد که کمک به طالبان را نيز متوقف کند، [وضعيت] به مراتب بهترهم می‌شد.
شنيده می‌شود که مردم ايران مشتاق برقراری تماس با آمريکا هستند. اما رهبران ايران که در چند دهه گذشته که از دشمنی با «شيطان بزرگ» به عنوان توجيهی برای سرکوب مردم و شکست سياست‌های خود استفاده کرده‌اند، در خوش‌بينانه‌ترين حالت [نسبت به اين تماس] مردد هستند. آنها تلاش بسياری کردند تا گفتگوی کوتاه با ريچارد هولبروک را کم اهميت جلوه دهند و تاکنون روی‌آوری اوباما به سمت خود را ناکافی دانسته و نپذيرفته‌اند.
خرداد امسال نوبت انتخابات رياست جمهوری در ايران است. برخی مدافع سياست انتظار تا زمان روشن شدن نتايج اين انتخابات هستند. ولی به اعتقاد ما رويکرد‌های محتاطانه تغيير چندانی در تهران به وجود نخواهد آورد.
پرزيدنت اوباما بزودی بايد تصميم بگيرد که آيا می‌خواهد با انجام عملی ـ مثل پيشنهاد گشايش دفتر حفاظت منافع در ایران و يا اعزام وزير خارجه به تهران ـ قاعده بازی را تغيير دهد يا نه. انجام چنين کاری رهبران ايران ناگزير به انتخاب خواهند شد و ديگر ترديدی در مورد اين انتخاب در ذهن ايرانی‌ها و يا ديگران باقی نخواهد ماند.
مقاله نيويورک تايمز با اين عبارات پايان می‌گيرد: رابرت گيتس وزير دفاع آمريکا گفته که ايران به نقطه داشتن سلاح هسته‌ای «نزديک نيست» و اين امر ممکن است يک يا چند سال طول بکشد. اسرائيل معتقد است که ايران تا پايان سال جاری ميلادی سوخت هسته‌ای لازم برای يک موشک را به دست خواهد آورد. در هر حالت عقربه‌های ساعت در حرکت اند.
در این مقاله آمده است: باراک اوباما هفته گذشته در روی‌آوری محتاطانه به ايران ذره‌ای پيشرفت داشت. در جريان گردهمايی بين المللی افغانستان ـ ريچارد هولبروک از ديپلمات ارشد رئيس‌جمهوری آمريکاـ توانست با همتای ايرانی خود، گفتگوی کوتاهی انجام دهد. در همين حال هيلاری کلينتون وزيرخارجه آمريکا از طريق يکی از دستياران خود نامه ای را به هيئت ايرانی رساند که در آن آزادی سه آمريکائی بازداشت شده در ايران مطرح شده بود. (دولت آمريکا به طور معمول چنين تماس‌هايی را بر عهده طرف‌های ثالث می گذاشت.)
روزنامه نيويورک تايمز در ادامه آورده است: پس از سی سال که دو کشور در پی جدايی از يکديگر بودند، ما از لحن و تلاش سازنده پرزيدنت اوباما برای برقرای تماس با حکومت روحانيون در ايران حمايت می کنيم. اما در عين حال ترديد داريم که اين رويکرد گام به گام و جزئی‌نگر، بهترين رويکرد [در قبال ايران] باشد.
اين مقاله موضوع اصلی در مورد ايران را بلندپروازی هسته‌ای و کسب مهارت رو به تزايد اين کشور می‌داند و ادامه می‌دهد که با توجه به اين موضوعات زمان به نفع ايران پيش می‌رود.
حتی زمانی که دولت جورج بوش با اکراه به جمع کشورهای اروپايی، روسيه و چين پيوست و به ايران پيشنهاد معامله داد (ارائه مشوق‌های سياسی و اقتصادی در مقابل توقف توليد سوخت هسته‌ای، و تحريم در مقابل ادامه توليد اين سوخت)، حکومت ايران سرسختانه توانايی خود برای توليد سوخت هسته ای را ادامه داد و به بهترين نحو از اختلاف در جامعه بين المللی برای کاهش فشار ناشی از تحريم‌ها بهره جست.
نيويورک تايمز در ادامه اين مقاله آورده است که اکنون تفاوت اين است که آقای اوباما به جد تلاش می‌کند تا در موضوع افغانستان و عراق با ايران به يک زمينه مشترک برسد و احساس تهديد دوران بوش که مبتنی بر تغيير رژيم در ايران بود را از بين ببرد. تصميم دولت آمريکا برای دعوت از ايران برای شرکت در گردهمايی افغانستان تصميمی هوشمندانه بود. پيشنهاد ايران برای کمک به امر مبارزه با قاچاق مواد مخدر نيز دلگرم‌کننده بود. اما اگر ايران تعهد می‌کرد که کمک به طالبان را نيز متوقف کند، [وضعيت] به مراتب بهترهم می‌شد.
شنيده می‌شود که مردم ايران مشتاق برقراری تماس با آمريکا هستند. اما رهبران ايران که در چند دهه گذشته که از دشمنی با «شيطان بزرگ» به عنوان توجيهی برای سرکوب مردم و شکست سياست‌های خود استفاده کرده‌اند، در خوش‌بينانه‌ترين حالت [نسبت به اين تماس] مردد هستند. آنها تلاش بسياری کردند تا گفتگوی کوتاه با ريچارد هولبروک را کم اهميت جلوه دهند و تاکنون روی‌آوری اوباما به سمت خود را ناکافی دانسته و نپذيرفته‌اند.
خرداد امسال نوبت انتخابات رياست جمهوری در ايران است. برخی مدافع سياست انتظار تا زمان روشن شدن نتايج اين انتخابات هستند. ولی به اعتقاد ما رويکرد‌های محتاطانه تغيير چندانی در تهران به وجود نخواهد آورد.
پرزيدنت اوباما بزودی بايد تصميم بگيرد که آيا می‌خواهد با انجام عملی ـ مثل پيشنهاد گشايش دفتر حفاظت منافع در ایران و يا اعزام وزير خارجه به تهران ـ قاعده بازی را تغيير دهد يا نه. انجام چنين کاری رهبران ايران ناگزير به انتخاب خواهند شد و ديگر ترديدی در مورد اين انتخاب در ذهن ايرانی‌ها و يا ديگران باقی نخواهد ماند.
مقاله نيويورک تايمز با اين عبارات پايان می‌گيرد: رابرت گيتس وزير دفاع آمريکا گفته که ايران به نقطه داشتن سلاح هسته‌ای «نزديک نيست» و اين امر ممکن است يک يا چند سال طول بکشد. اسرائيل معتقد است که ايران تا پايان سال جاری ميلادی سوخت هسته‌ای لازم برای يک موشک را به دست خواهد آورد. در هر حالت عقربه‌های ساعت در حرکت اند.
