با حدود ۵۰ هزار نفر پرسنل، بودجه ای بيش از ۱۰۰۰ ميليارد تومان، متشکل از ۶۶ شبکه تلويزيونی و ده ها شبکه راديويی، انحصار آسمان و زمين ايران را برای پرواز دادنِ امواج صوتی و تصويری در اختيار دارد؛ و لقب «رسانه ملی» را بر پيشانی.
صدا و سيمای جمهوری اسلامی ايران، عريض و طويل ترين سازمان «فرهنگی» کشور، که زير نظر مستقيم مرد شماره يک حکومت فعاليت می کند، به اعتقاد بسياری، در عمل اما پا از يک سازمان فرهنگی فراتر می گذارد. گاه با پخش اعترافات متهمان سياسی که «اجباری» توصيف می شود، گاه با تهيه برنامه هايی که به اعتقاد منتقدان، زمينه ساز سرکوب روشنفکران و دگرانديشان است و گاه با موضع گيری های صريح و بی پرده سياسی و جناحی.
اين هفته برنامه ساعت ششم به بهانه انتصاب رئيس تازه صدا و سيما، ميزبان مخاطبان راديو فردا و علی اصغر رمضانپور معاون پيشين فرهنگی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی در دوران رياست جمهوری محمد خاتمی بود تا از عملکرد تنها رسانه ديداری و شنيداری داخل مرزهای ايران بگوييم.
