«ساعت زمین» یک کارزار بین‌المللی‌ست که در حال حاضر با هدایت «صندوق جهانی طبیعت»، در شهرهای سراسر جهان اجرا می‌شود. هدف از اجرای آن نیز چندان پیچیده نیست: توجه به زیستگاه مشترک ما، تغییرات آب‌وهوایی، و استفاده خردمندانه از انرژی.
اجرای «ساعت» زمین به سال ۲۰۰۷ میلادی باز می‌گردد، وقتی شهروندان شهر سیدنی تصمیم گرفتند برای ساعتی چراغ‌ها و لوازم برقی که نیاز چندانی به آن‌ها نبود را خاموش کنند.
از آن زمان، اجرای این طرح در روزی در آغاز بهار یا آخر زمستان، به عنوان «ساعت زمین» شهرتی جهانی پیدا کرده و حالا تقریبا در بسیاری از کشورهای جهان اجرا می‌شود.
ایران نیز از سال ۱۳۹۰ اجرای این طرح را به‌صورت نمادین، با خاموش کردن چراغ‌های برج میلاد در تهران آغاز کرد. طی سال‌های گذشته ولی این طرحِ نمادین تنها محدود به پایتخت نمانده و در دیگر مناطق کشور نیز اجرا می‌شود.
«ساعت زمین» در سال ۲۰۱۶ میلادی در ۱۹ مارس گرامی داشته‌شد. بین ساعت هشت و نیم تا نه و نیم شب. در سال جاری میلادی نیز این طرح در شهرهای مختلف جهان، در ۲۵ مارس، پنجم فروردین ماه، اجرا شد.
اجرای نمادین ساعت زمین تنها به برج‌ها و سازه‌های مشهور یا بزرگ شهرها محدود نمی‌شود و برای نمونه موتور جست‌وجوگر گوگل نیز برای ساعتی صفحه اصلی خود را «خاموش» می‌کند: وقتی وارد آن شوید به جای پس‌زمینه سفید، پس‌زمینه‌ای سیاه را می‌بینید.
با این همه اجرای نمادین ساعت زمین با انتقادهایی نیز روبه‌رو است. از جمله کسانی که می‌گویند مقدار صرفه‌جویی در مصرف انرژی در بیشتر موارد چندان زیاد نیست.
روزنامه ایندیپندنت، نیز در مقاله‌ای که چند روز پیش منتشر کرده، گفته بود «ساعت زمین» باعث می‌شود توجه کم‌تری به کسانی شود که واقعا می‌توانند در مورد تغییرات اقلیمی تعیین‌کننده و تصمیم‌گیرنده باشند: یعنی سیاستمداران یا شرکت‌های بزرگی که از سوخت‌های فسیلی استفاده می‌کنند.
برخی دیگر نیز به روشن کرد انبوهی از شمع‌ها در جریان «ساعت زمین» توسط مردم اشاره می‌کنند که خود از پارافین، یعنی ترکیبی هیدروکربنی درست شده‌است.
