هرالد تريبون روز يکشنبه اول آوريل، در مقاله ای به مورد ميليون ها نفر در جهان پرداخته که شهروند هيچ کشوری نيستند و در موقعيت بسيار دشواری بسر می برند.
به نوشته هرالد تريبون اين افراد در کشورهای مختلفی زندگی می کنند و داستان زندگی متفاوتی دارند ولی يک نقطه مشترک ميان همه آنها وجود دارد، اين که سرزمينی ندارند که به آن خانه بگويند.
دو ميليون نفر از اين افراد بدون سرزمين در کشور تايلند زندگی می کنند که بيشتر آنها متعلق به اقليت های قومی هستند. بسياری از آنها در مناطق مرزی اين کشور با ميانمار بدنيا آمده اند.
«فيليپ لو کلرک» متخصص موضوع پناهندگی در سازمان ملل متحد، پديده مردم بی سرزمين را مساله جهانی با داستان های متفاوت می دانداين مردم بی سرزمين در مناطق دور افتاده ای در تايلند زندگی می کنند که از ادارات دولتی در آنجا خبری نيست و اين شهروندان ناکجاآباد فاقد مدرکی هستند که نشان دهد پدر و مادرشان در تايلند به دنيا آمده اند.
«سايدانگ کاوتام» که باغبان است می گويد من نمی توانم مسافرت کنم به بيمارستان بروم و حتی درس به خوانم.
او می گويد تنها کاری که ما می توانيم بکنيم کارگری است و می افزايد اگر من يک شهروند بودم می توانسم به تحصيلاتم ادامه دهم.
«جيمز گولدستون» مدير اجرايی «طرح عدالت جامعه آزاد» می گويد با گسترش دمکراسی در کشورها و اهميت کسانی که بتوانند رای بدهند باعث شده که برخی از رهبران سياسی، مليت مخالفان خود را سلب کنند.
در سال ۱۹۷۱ ميلادی هزاران «بی هاری» اردو زبان، به هنگام جدا شدن بنگلادش از پاکستان به اين کشور گريختند. هم اکنون می توان تعداد آنها را حدود ۲۰۰ هزار نفر تخمين زد که هيچ مليتی ندارند.
در بنگلادش نيز می توان بيش از صد هزار نفر از اعضای اقليت قومی روهينگا را يافت که از ميانمار به اين کشور گريختند. آنها يا در خيابان ها بسر می برند و يا در اردوگاه های های پناهندگی زندگی می کنند.
«فيليپ لو کلرک» متخصص موضوع پناهندگی در سازمان ملل متحد، پديده مردم بی سرزمين را مساله جهانی با داستان های متفاوت می داند.
