روزنامه «گاردين» در گزارشی به مناسبت دوازدهم آوريل، صدو پنجاهمين سالگرد آغاز «جنگ های داخلی آمريکا» می نويسد که هنوز هم اين بخش از تاريخ آمريکا برای کسانی که به آن می پردازند اختلاف برانگيز است.
در سال ۱۹۶۱ همزمان با صدمين سالگرد «جنگ های داخلی آمريکا» دولت اين کشور برنامه گسترده ای برای يادبود اين حوادث ترتيب داد.
تمام ۵۰ ايالت آمريکا در اين برنامه ها شرکت کردند. اما بزرگترين برنامه ها در يازده ايالت جنوبی اين کشور برگزار شد که ۱۵۰ سال پيش زير پرچم «کنفدراسيون ايالت های جنوبی» با نيروهای شمال می جنگيدند.
در تمام اين برنامه ها می شد نشانه های آشکار حمايت بخش هايی از مردم جبهه شکست خورده در جنگ يعنی «کنفدراسيون جنوب» را به وضوح ديد. حتی در يکی از اين برنامه ها در ايالت «کارولينای جنوبی» مردم خواستار احيای منشوری شدند که متن آن تجزيه و جدا شدن اين منطقه از ايالات متحده آمريکا است.
روزنامه «گاردين» می افزايد که امسال واکنش ها به اين مراسم کاملا متفاوت بوده است. بسياری آن را تحريم کرده، يا به اين مناسبت دست به اعتراض زده و در خود واشنگتن نيز سياستمداران به شکل شرم آوری در مورد آن سکوت کرده اند.
خاطرات و پيامدهای يک جنگ داخلی بر نسل های پياپی تاثير می گذارد و جنگ های داخلی آمريکا که در فاصله سال های ۱۸۶۱ تا ۱۸۶۵ روی داد هنوز از خاطرات سياسی و فرهنگی مردمان اين کشور زدوده نشده است. ولی اين تنها دليلی نيست که بار سنگين اين حادثه تاريخی بر وجدان عمومی آمريکايی ها را توضيح می کند.
کافی است به ارقامی که نشان دهنده ابعاد فاجعه بار اين جنگ بود نگاهی بياندازيم. در طول اين جنگ که حدود چهار ميليون سرباز در آن شرکت داشتند حدود ۶۲۰ هزار نفر کشته و قريب يک ميليون نفر معلول و يا به شدت مجروح شدند.
اگر اين ارقام را با درصدی مشابه از جمعيت فعلی آمريکا مقايسه کنيم معادل شش ميليون کشته و ده ميليون مجروح و معلول خواهد بود. ايالت های جنوبی به شدت ويران شدند، ۲۰ درصد از مردان سفيد پوست اين مناطق در طول جنگ کشته شده و ۹۰ در صد از کارخانجات و خطوط آهن اين ايالات ويران شدند.
به نوشته روزنامه «گاردين» دليل ديگری که هنوز اين بخش از تاريخ آمريکا را بحث برانگيز نگاه داشته است ريشه های اين جنگ و نقش برده داری در آن بود.
با وجودی که در متون تاريخ مدارس آمريکا گفته می شود که آبراهام لينکلن برده ها را آزاد کرد ولی در مورد آنچه که پس از آن روی داد مدارس ايالت های جنوبی و يا شمالی آمريکا هر يک برداشت خود را از حوادث تاريخی آن زمان تدريس می کنند.
بسياری در جنوب معتقدند که دليل وقوع جنگ، دفاع ايالت های جنوبی از حق مسلم آنها برای تجارت آزاد بود. آنها معمولا عبارت «جنگ های داخلی» را به کار نمی برند و به جای آن از عباراتی نظير «جنگ تجاوزکارانه شمالی ها» و يا «جنگ بين ايالت ها» استفاده می کنند.
تفسير از اين فصل تاريخ آمريکا هنوز به يک درک مشترک بدل نشده است. کاخ سفيد هنوز به تقاضاها برای تشکيل يک کميسيون رياست جمهوری برای بررسی اين حوادث پاسخ مثبت نداده است و تا کنون فقط ۱۹ ايالت آمريکا زحمت آن را به خود داده اند تا کميسيونی را مامور بررسی اين حادثه کنند. کنگره آمريکا نيز با اختصاص بودجه برای کميسيون ملی مربوط به بررسی جنگ داخلی موافقت نکرده است.
روزنامه «گاردين» در ادامه مطلب به عامل حساس نقش سياهپوستان آمريکا در دوران معاصر و تحت تاثير آن بر حساسيت های مربوط به چگونگی برخورد با تاريخ جنگ داخلی اشاره می کند.
شايد پنجاه سال پيش که اولين بار مراسم گسترده ای برای سالروز جنگ داخلی برگزار شد مبارزات حقوق مدنی سياهپوستان آمريکا در مرحله جنينی بود و از نگاه بسياری يک مشکل برای برقراری نظم در کشور تلقی می شد ولی اکنون اين مسئله يک موضوع مهم سياسی است.
به همين خاطر امسال سياستمداران محلی در مراسمی که در ايالت «کارولينای جنوبی» در دفاع از منشور تجزيه اين ايالت و دفاع از اصول سياسی «کنفدراسيون ايالت های جنوبی» برگزار شد شرکت نکردند. و يا مراسم ورزشی که باز به همين ترتيب در اين ايالت برگزار شد به خاطر بی توجهی به مسائل نژادی به شدت از سوی رسانه ها مورد انتقاد قرار گرفت.
روزنامه «گاردين» در پايان يادآوری می کند که با وجود تمام هياهوها در مورد جنبه های جنجال برانگيز مراسم ۱۵۰ امين سالگرد جنگ داخلی آمريکا، مثل تشديد خصومت بين جنوبی ها و شمالی ها و يا زنده کردن نفرت و تبعيض نژادی، به نظر می رسد که اين جنجال ها اغراق آميزند.
ميراث فرهنگی اين فصل از تاريخ آمريکا بسيار پيچيده تر از آن چيزی است که هر يک از دو سوی مجادله در مباحث و تبليغات خود به آن می پردازند.
در سال ۱۹۶۱ همزمان با صدمين سالگرد «جنگ های داخلی آمريکا» دولت اين کشور برنامه گسترده ای برای يادبود اين حوادث ترتيب داد.
تمام ۵۰ ايالت آمريکا در اين برنامه ها شرکت کردند. اما بزرگترين برنامه ها در يازده ايالت جنوبی اين کشور برگزار شد که ۱۵۰ سال پيش زير پرچم «کنفدراسيون ايالت های جنوبی» با نيروهای شمال می جنگيدند.
در تمام اين برنامه ها می شد نشانه های آشکار حمايت بخش هايی از مردم جبهه شکست خورده در جنگ يعنی «کنفدراسيون جنوب» را به وضوح ديد. حتی در يکی از اين برنامه ها در ايالت «کارولينای جنوبی» مردم خواستار احيای منشوری شدند که متن آن تجزيه و جدا شدن اين منطقه از ايالات متحده آمريکا است.
روزنامه «گاردين» می افزايد که امسال واکنش ها به اين مراسم کاملا متفاوت بوده است. بسياری آن را تحريم کرده، يا به اين مناسبت دست به اعتراض زده و در خود واشنگتن نيز سياستمداران به شکل شرم آوری در مورد آن سکوت کرده اند.
خاطرات و پيامدهای يک جنگ داخلی بر نسل های پياپی تاثير می گذارد و جنگ های داخلی آمريکا که در فاصله سال های ۱۸۶۱ تا ۱۸۶۵ روی داد هنوز از خاطرات سياسی و فرهنگی مردمان اين کشور زدوده نشده است. ولی اين تنها دليلی نيست که بار سنگين اين حادثه تاريخی بر وجدان عمومی آمريکايی ها را توضيح می کند.
کافی است به ارقامی که نشان دهنده ابعاد فاجعه بار اين جنگ بود نگاهی بياندازيم. در طول اين جنگ که حدود چهار ميليون سرباز در آن شرکت داشتند حدود ۶۲۰ هزار نفر کشته و قريب يک ميليون نفر معلول و يا به شدت مجروح شدند.
اگر اين ارقام را با درصدی مشابه از جمعيت فعلی آمريکا مقايسه کنيم معادل شش ميليون کشته و ده ميليون مجروح و معلول خواهد بود. ايالت های جنوبی به شدت ويران شدند، ۲۰ درصد از مردان سفيد پوست اين مناطق در طول جنگ کشته شده و ۹۰ در صد از کارخانجات و خطوط آهن اين ايالات ويران شدند.
به نوشته روزنامه «گاردين» دليل ديگری که هنوز اين بخش از تاريخ آمريکا را بحث برانگيز نگاه داشته است ريشه های اين جنگ و نقش برده داری در آن بود.
با وجودی که در متون تاريخ مدارس آمريکا گفته می شود که آبراهام لينکلن برده ها را آزاد کرد ولی در مورد آنچه که پس از آن روی داد مدارس ايالت های جنوبی و يا شمالی آمريکا هر يک برداشت خود را از حوادث تاريخی آن زمان تدريس می کنند.
بسياری در جنوب معتقدند که دليل وقوع جنگ، دفاع ايالت های جنوبی از حق مسلم آنها برای تجارت آزاد بود. آنها معمولا عبارت «جنگ های داخلی» را به کار نمی برند و به جای آن از عباراتی نظير «جنگ تجاوزکارانه شمالی ها» و يا «جنگ بين ايالت ها» استفاده می کنند.
تفسير از اين فصل تاريخ آمريکا هنوز به يک درک مشترک بدل نشده است. کاخ سفيد هنوز به تقاضاها برای تشکيل يک کميسيون رياست جمهوری برای بررسی اين حوادث پاسخ مثبت نداده است و تا کنون فقط ۱۹ ايالت آمريکا زحمت آن را به خود داده اند تا کميسيونی را مامور بررسی اين حادثه کنند. کنگره آمريکا نيز با اختصاص بودجه برای کميسيون ملی مربوط به بررسی جنگ داخلی موافقت نکرده است.
روزنامه «گاردين» در ادامه مطلب به عامل حساس نقش سياهپوستان آمريکا در دوران معاصر و تحت تاثير آن بر حساسيت های مربوط به چگونگی برخورد با تاريخ جنگ داخلی اشاره می کند.
شايد پنجاه سال پيش که اولين بار مراسم گسترده ای برای سالروز جنگ داخلی برگزار شد مبارزات حقوق مدنی سياهپوستان آمريکا در مرحله جنينی بود و از نگاه بسياری يک مشکل برای برقراری نظم در کشور تلقی می شد ولی اکنون اين مسئله يک موضوع مهم سياسی است.
به همين خاطر امسال سياستمداران محلی در مراسمی که در ايالت «کارولينای جنوبی» در دفاع از منشور تجزيه اين ايالت و دفاع از اصول سياسی «کنفدراسيون ايالت های جنوبی» برگزار شد شرکت نکردند. و يا مراسم ورزشی که باز به همين ترتيب در اين ايالت برگزار شد به خاطر بی توجهی به مسائل نژادی به شدت از سوی رسانه ها مورد انتقاد قرار گرفت.
روزنامه «گاردين» در پايان يادآوری می کند که با وجود تمام هياهوها در مورد جنبه های جنجال برانگيز مراسم ۱۵۰ امين سالگرد جنگ داخلی آمريکا، مثل تشديد خصومت بين جنوبی ها و شمالی ها و يا زنده کردن نفرت و تبعيض نژادی، به نظر می رسد که اين جنجال ها اغراق آميزند.
ميراث فرهنگی اين فصل از تاريخ آمريکا بسيار پيچيده تر از آن چيزی است که هر يک از دو سوی مجادله در مباحث و تبليغات خود به آن می پردازند.
