ژانت لازاریان مدیر یکی از قدیمی‌ترین نگارخانه‌های تهران و روزنامه‌نگار و نویسنده «دانشنامه ایرانیانِ ارمنی»، روز سه شنبه، چهارم شهریور، در سن ۷۴ سالگی و در پی بیماری در منزلش در گذشت و روز جمعه در آرامگاه ارامنه تهران، دفن شد.
در شناسنامه زنی که روز جمعه هفتم شهریور در آرامگاه ارامنه تهران به خاک سپرده شده، نام کاملش «ژانت ایکرانوهی لازاریان» نوشته شده است؛ اما سال‌هاست که او را به نام ژانت لازاریان می‌شناسند.
خبر درگذشت او روز شنبه پس از چهار روز تاخیر و البته پس از دفنش از سوی خبرگزاری‌هایی چون خبرگزاری دانشجویان ایران، ایسنا، خبرگزاری دولتی ایرنا و دیگر خبرگزاری‌های داخلی منتشر شد.
او فقط مدیر یکی از قدیمی‌ترین نگارخانه‌های تهران نبود، او را به عنوان نخستین زن منتقد موسیقی ایران، روزنامه نگار و ایده‌پرداز، پژوهشگر و مدیر انتشار «دانشنامه ایرانیان ارمنی» می‌شناسند.
ژانت لازاریان سال ۱۳۱۹ از خانواده‌‌ای مهاجر ارمنی که اهل نخجوان بودند در تهران به دنیا آمد. تا پیش از دانشگاه دوران تحصیل خود را در تهران و اصفهان گذراند و دانشگاه را هم در رویال کالج لندن به پایان برد.
خانم لازاریان از سال ۱۳۴۲ به عنوان نخستین منتقد موسیقی ایران در مجله فردوسی کار می‌کرد. بعد‌ها به مدت 10 سال مسئول صفحه فرهنگی - هنری روزنامه انگلیسی زبان «تهران ژورنال» بود که با آغاز انقلاب بهمن ۵۷ بسته شد. او در مجموع ۳۵ سال به عنوان روزنامه نگار فعالیت کرد.
دانشنامه ایرانیان ارمنی هم به کوشش ژانت لازاریان منتشر شده است. او درباره چگونگی مراحل انتشار این دانشنامه سال ۱۳۸۹ به مجله «بخارا» گفته بود که در دولت محمد خاتمی به «دفتر گفت‌و‌گوی تمدن‌ها» در تهران پیشنهاد داده تا کتابی درباره خدمات ارامنه در تاریخ ایران منتشر شود.
دفتر گفت وگوی تمدن‌ها نیز مسئولیت انتشار کتاب را بر عهدۀ ژانت لازاریان می‌گذارد. او هم گروهی تشکیل می‌دهد و به گردآوری و بررسی منابع، اسناد و مطالب مرتبط می‌پردازند.
دانشنامۀ ایرانیان ارمنی علاوه بر تجدید چاپ از سوی انتشارات هیرمند، در ایران، در ارمنستان هم به زبان ارمنی ترجمه و منتشر شد.
اما کار مداوم و بی‌وقفه ژانت لازاریان در ساختمان شماره 12 خیابان یاراحمدی واقع در خیابان دروس تهران می‌گذشت. نگارخانه «لازار»، نگارخانه‌ای قدیمی که دیوار‌هایش میزبان آثار هنرهای تجسمی نسل‌های مختلفی از نقاشان و مجسمه سازان ایرانی بوده است.
او در نمایش آثار نقاشان به گفته خودش تنها یک خط قرمز داشت. آن هم این بود که آثار کپی شده از روی نقاشی دیگران را هرگز نمایش نمی‌داد و این را بزرگ‌ترین کمک به نقاشان جوان می‌دانست.
