طی ربع قرن گذشته، ژانگ ی ايمو، کارگردان چينی، چندين اثر به جاماندنی از فقر گسترده و خودکامگی حکومتگران را در موطن خود به تصوير کشيده است که هيچ يک از آنها در چين، اجازه نمايش نيافته اند!
ديوار سانسور در چين بسيار قطور و بسيار بلند است و ماموران سانسور اجازه نداده اند که چهره زشت و پنهان زندگی در کشور چشم باداميها، بازتاب يابد.
ولی آن چنانکه روزنامه بوستون گلوب نوشته است: بازيهای المپيک پکن، اکنون اين فرصت را برای کوشندگان حقوق بشر فراهم ساخته است تا پرسش های چندی را در زمينه اختناق، نبود آزادي های سياسی، و حمايت از رژيم های ديکتاتوری چون سودان، برمه و زيمبابوه با دولتمردان چينی در ميان نهند و خواستار پاسخ آنها شوند.
هفت سال پيش، هنگامي که امتياز برگزاری بازي های المپيک ۲۰۰۸ به چين واگذار شد، کميته جهانی المپيک، خوش بينانه اميدوار بود که موشکافی رسانه ها و هجوم جهانگردان و ورزش دوستان از چهارگوشه ی گيتی به چين، موجب تقويت فضای باز سياسی در اين کشور خواهد شد، ولی آنچه امروز مشاهده می شود، درست برخلاف چنان انتظار خوشبينانه است.
امروزه اعتراض به سرکوب مردم تبت و شهروندان چينی که خواهان آزادي های فردی و سياسی هستند و هر نوع اشاره به نقض حقوق مردم، از ديدگاه مقامات کمونيست چين، دخالت در امور داخلی آنکشور محسوب می شود.
کين گنگ، سخنگوی وزارت خارجه چين، در تشريح سياست دولت متبوع خود می گويد: «ما در امور داخلی ديگران دخالت نمی کنيم و به ديگران نيز اجازه دخالت در امور خود را نمی دهيم».
به نوشته بوستون گلوب، اين امر در واقع نشانگر اراده حاکمان پکن در اعمال سانسور شديد و ادامه سياست اختناق بيادگار مانده از دوران مائوتسه تونگ و توجيه کننده سياست حمايت از رژيم هايی است که «رژيم های آدمکش» لقب گرفته اند.
در پوشش چنين توجيهی، پکن از ژنرال های برمه ای که کاهنان بودائی را به رگبار گلوله می بندد، پشتيبانی می کند، به مخالفت با اعمال تحريم عليه رابرت موگابه، حاکم ديکتاتور زيمبابوه برمی خيزد و از دولت انسان ستيز سودان که داغ فاجعه دارفور را بر پيشانی دارد، نفت می خرد.
به رغم تلاش دولت چين برای کمرنگ نشان دادن انتقادها و مخالفت ها، ابرهای تيره برفراز گرانترين جشنواره ی ورزشی المپيک، سايه افکنده است و به گفته ای، اکنون تعداد روزنامه نگارانی که در پکن حضور يافته اند، از تعداد ورزشکاران شرکت کننده در المپيک فزونتر است بااين حال به نوشته بوستون گلوب به نظر می رسد که دولت پکن با اعتماد رو به افزايش، امور را به شيوه خود پيش می برد.
