پانزدهمین دوره پیکارهای فوتبال قهرمانی آسیا در حالی به روزهای اوج خود نزدیک شده است که این بار هم ایران در میان چهار مدعی مقام قهرمانی نیست. جام برای ایران و کشورهای مدعی عربی به پایان رسید، اما برای مدعیان قدیمی شرق آسیا و مدعیان تازه از اقیانوسیه و آسیای مرکزی همچنان در دوحه قطر ادامه دارد.
با خارج شدن ایران از رقابتهای معتبرترین جام آسیایی فوتبال بار دیگر بحث بر سر این که ایران چرا و چگونه باز ناکام شد در رسانههای داخلی ایران حرف روز شد و حتی بر بازتاب ادامه رقابتها میان چهار مدعی دیگر نیز سایه انداخت. گویی برای اهالی فوتبال گرایشی برای نقد این که «ژاپن برای چهارمین بار قهرمان میشود یا کره جنوبی برای سومین بار؟» یا «از بین استرالیا و ازبکستان کدام تیم فینالیست میشود؟» چندان جذابیتی ندارد.
اکنون بحث روز فوتبال این است که برای سرمربیگری تیم ملی چه کسی و با کدام ملیت و مکتب فوتبال جانشین افشین قطبی میشود.
در میان اظهارنظرهای مطرح شده از سوی صاحبنظران و اهالی فوتبال همچنان بعضی گفتهها «کلیشه»ای و تکراری، بعضی کارشناسانه و جالب و بعضیها هم ریشه در اختلافسلیقههای دیرین دارد. در این میان میتوان به علی دایی، سرمربی پیشین تیم ملی و فعلی پرسپولیس، اشاره کرد که همچنان درباره تیم ملی سکوت کرده است.
علی پروین: قبول کنیم از فوتبال آسیا عقبتریم
علی پروین، سرمربی تیم ملی در دهه هفتاد، به این اشاره میکند که سه پیروزی تیم ملی در رقابتهای گروهی «خوشخیالها» را به این باور غلط رساند که ایران برای چهارمین بار قهرمان است.
محبوبترین بازیکن و مربی تاریخ تیمهای ملی و پرسپولیس معتقد است که تا باور نکنیم که از فوتبال آسیا عقب هستیم کار به جایی نخواهیم برد.
علی پروین به خبرگزاری فارس میگوید: «هیچ قبول نمیکنیم فوتبال ما از آسیا عقبتر است. هر زمانی که قبول کردیم از آسیا عقبتریم میتوانیم موفق و برنده شویم. اگر قبول نکردیم باز به در بسته میخوریم. به جام جهانی نرفتیم و در جام ملتهای آسیا در مرحله دوم ناموفق بودیم. مگر میشود با غیرت و تعصب موفق شد؟ پس فوتبال چه میشود؟ به نظر من این مشکل به جاهایی برمیگردد که در فوتبال ما دخل و تصرف عمیقی دارند.»
پروین ادامه میدهد: «وقتی تیم ملی مربی دارد و در قطر میجنگد تا به مراحل بالاتر صعود کند، آقایان به دنبال جایگزین سرمربی تیم ملی هستند. کاری کردند که قطبی قبل از جام ملتهای آسیا بگوید من بعد از جام ملتها نیستم. واقعا بازیکنان و سرمربی تیم با چه روحیهای باید بجنگند و چگونه باید شرایط آنها را در حالت عادی قرار داد؟ این سوال بیجواب من است.»
پروین نیز مانند محمد مایلی کهن، سرمربی تیم ملی در جام ملتهای آسیا در ۱۹۹۶ و انتخابی جام جهانی ۱۹۹۸، (تا پیش از مسابقههای پلی آف) فدراسیون فوتبال را مقصر اصلی ناکامی میداند.
محمد مایلی کهن: مشکلات فوتبال ایران اساسی است
در همین حال محمد مایلی کهن به خبرگزاری دانشجویان ایران، ایسنا، میگوید: «تیم ملی در دوحه در مجموع عملکرد بدی نداشت و نباید باخت به کره جنوبی را فاجعهای برای فوتبال ایران بدانیم. مشکلات فوتبال ایران اساسیتر از آن است که بخواهیم با بیانصافی افشین قطبی را مقصر باخت به کره جنوبی بدانیم. واقعیت این است که کره جنوبی به مراتب عملکرد بهتری داشت. ما در سه بازی گذشته که با گرفتن ۹ امتیاز نتایج خوبی گرفتیم در کار گروهی ضعفهایی داشتیم.»
مایلی کهن میافزاید: «عدم شناخت مدیریت فوتبال ما و آماتور بودن آنها باعث شد که قبل از جام ملتها اعلام کنیم به دنبال سرمربی هستیم... شما بروید و ببینید که چند نفر به همراه تیم ملی به قطر رفتهاند. من مشکلی در تعداد افراد اعزامی ندارم، اما چرا نباید برای تعداد زیادی که به قطر رفتند، شرح وظایفی تعیین میکردیم.»
امیر حاجرضایی: فوتبال ایران همین بود
امیر حاجرضایی، بازیکن سالهای دور تیم برق تهران در جام تخت جمشید و سرمربی پیشین تیمهای ملی جوانان و مربی تیم ملی، به عنوان یکی از صاحبنظران مطرح فوتبال ایران در گفتوگو با خبرگزاری ایسنا معتقد است که در طول سال جاری «متحمل شکستهایی در تمام مراحل ملی از جمله نوجوانان، جوانان و امید شدیم. و حالا هم تیم بزرگسالان ما که چشم و چراغ مردم بودند به یک ناکامی رسید. فوتبال ایران نیاز به آسیبشناسی دارد. اهالی فوتبال فقط نباید به مسئله فنی فوتبال بپردازند، بلکه در مورد آسیبهای فوتبال مسائل دیگری مانند حقوق، جامعهشناسی و روانشناسی را بررسی کنند».
حاجرضایی ادامه میدهد: «فوتبال ایران همانی بود که مقابل کره جنوبی انجام شد. در طول مسابقه شاهد بودیم که زیر فشار حریف بودیم. از جهت مالکیت توپ، تحمیل اراده و تاکتیک، حریف بر ما برتری داشت. به واقع در بخش زیادی از بازی به ویژه تمام نیمه اول در یک موضع دفاعی فرو رفته بودیم.»
حاجرضایی همچنین میگوید: «فوتبال ما به اندازه کره نیست. کره جنوبی رشد میکند. در چندین جام جهانی پیدرپی شرکت میکند و خیلی آسان از گروه خودش بالا میرود و در جام جهانی بازیهای درخشانی از خود نشان میدهد. اما ما در وعدهها، امیدها و نویدها خود را فرو بردهایم و در آینده غوطهوریم و زخمهای فوتبال را با مطایبه، هزل و نیشخند مداوا میکنیم. بنابراین نباید انتظار داشته باشیم که این فوتبال کره جنوبی را شکست دهد.»
با خارج شدن ایران از رقابتهای معتبرترین جام آسیایی فوتبال بار دیگر بحث بر سر این که ایران چرا و چگونه باز ناکام شد در رسانههای داخلی ایران حرف روز شد و حتی بر بازتاب ادامه رقابتها میان چهار مدعی دیگر نیز سایه انداخت. گویی برای اهالی فوتبال گرایشی برای نقد این که «ژاپن برای چهارمین بار قهرمان میشود یا کره جنوبی برای سومین بار؟» یا «از بین استرالیا و ازبکستان کدام تیم فینالیست میشود؟» چندان جذابیتی ندارد.
اکنون بحث روز فوتبال این است که برای سرمربیگری تیم ملی چه کسی و با کدام ملیت و مکتب فوتبال جانشین افشین قطبی میشود.
در میان اظهارنظرهای مطرح شده از سوی صاحبنظران و اهالی فوتبال همچنان بعضی گفتهها «کلیشه»ای و تکراری، بعضی کارشناسانه و جالب و بعضیها هم ریشه در اختلافسلیقههای دیرین دارد. در این میان میتوان به علی دایی، سرمربی پیشین تیم ملی و فعلی پرسپولیس، اشاره کرد که همچنان درباره تیم ملی سکوت کرده است.
علی پروین: قبول کنیم از فوتبال آسیا عقبتریم
علی پروین، سرمربی تیم ملی در دهه هفتاد، به این اشاره میکند که سه پیروزی تیم ملی در رقابتهای گروهی «خوشخیالها» را به این باور غلط رساند که ایران برای چهارمین بار قهرمان است.
محبوبترین بازیکن و مربی تاریخ تیمهای ملی و پرسپولیس معتقد است که تا باور نکنیم که از فوتبال آسیا عقب هستیم کار به جایی نخواهیم برد.
علی پروین به خبرگزاری فارس میگوید: «هیچ قبول نمیکنیم فوتبال ما از آسیا عقبتر است. هر زمانی که قبول کردیم از آسیا عقبتریم میتوانیم موفق و برنده شویم. اگر قبول نکردیم باز به در بسته میخوریم. به جام جهانی نرفتیم و در جام ملتهای آسیا در مرحله دوم ناموفق بودیم. مگر میشود با غیرت و تعصب موفق شد؟ پس فوتبال چه میشود؟ به نظر من این مشکل به جاهایی برمیگردد که در فوتبال ما دخل و تصرف عمیقی دارند.»
پروین ادامه میدهد: «وقتی تیم ملی مربی دارد و در قطر میجنگد تا به مراحل بالاتر صعود کند، آقایان به دنبال جایگزین سرمربی تیم ملی هستند. کاری کردند که قطبی قبل از جام ملتهای آسیا بگوید من بعد از جام ملتها نیستم. واقعا بازیکنان و سرمربی تیم با چه روحیهای باید بجنگند و چگونه باید شرایط آنها را در حالت عادی قرار داد؟ این سوال بیجواب من است.»
پروین نیز مانند محمد مایلی کهن، سرمربی تیم ملی در جام ملتهای آسیا در ۱۹۹۶ و انتخابی جام جهانی ۱۹۹۸، (تا پیش از مسابقههای پلی آف) فدراسیون فوتبال را مقصر اصلی ناکامی میداند.
محمد مایلی کهن: مشکلات فوتبال ایران اساسی است
در همین حال محمد مایلی کهن به خبرگزاری دانشجویان ایران، ایسنا، میگوید: «تیم ملی در دوحه در مجموع عملکرد بدی نداشت و نباید باخت به کره جنوبی را فاجعهای برای فوتبال ایران بدانیم. مشکلات فوتبال ایران اساسیتر از آن است که بخواهیم با بیانصافی افشین قطبی را مقصر باخت به کره جنوبی بدانیم. واقعیت این است که کره جنوبی به مراتب عملکرد بهتری داشت. ما در سه بازی گذشته که با گرفتن ۹ امتیاز نتایج خوبی گرفتیم در کار گروهی ضعفهایی داشتیم.»
مایلی کهن میافزاید: «عدم شناخت مدیریت فوتبال ما و آماتور بودن آنها باعث شد که قبل از جام ملتها اعلام کنیم به دنبال سرمربی هستیم... شما بروید و ببینید که چند نفر به همراه تیم ملی به قطر رفتهاند. من مشکلی در تعداد افراد اعزامی ندارم، اما چرا نباید برای تعداد زیادی که به قطر رفتند، شرح وظایفی تعیین میکردیم.»
امیر حاجرضایی: فوتبال ایران همین بود
امیر حاجرضایی، بازیکن سالهای دور تیم برق تهران در جام تخت جمشید و سرمربی پیشین تیمهای ملی جوانان و مربی تیم ملی، به عنوان یکی از صاحبنظران مطرح فوتبال ایران در گفتوگو با خبرگزاری ایسنا معتقد است که در طول سال جاری «متحمل شکستهایی در تمام مراحل ملی از جمله نوجوانان، جوانان و امید شدیم. و حالا هم تیم بزرگسالان ما که چشم و چراغ مردم بودند به یک ناکامی رسید. فوتبال ایران نیاز به آسیبشناسی دارد. اهالی فوتبال فقط نباید به مسئله فنی فوتبال بپردازند، بلکه در مورد آسیبهای فوتبال مسائل دیگری مانند حقوق، جامعهشناسی و روانشناسی را بررسی کنند».
حاجرضایی ادامه میدهد: «فوتبال ایران همانی بود که مقابل کره جنوبی انجام شد. در طول مسابقه شاهد بودیم که زیر فشار حریف بودیم. از جهت مالکیت توپ، تحمیل اراده و تاکتیک، حریف بر ما برتری داشت. به واقع در بخش زیادی از بازی به ویژه تمام نیمه اول در یک موضع دفاعی فرو رفته بودیم.»
حاجرضایی همچنین میگوید: «فوتبال ما به اندازه کره نیست. کره جنوبی رشد میکند. در چندین جام جهانی پیدرپی شرکت میکند و خیلی آسان از گروه خودش بالا میرود و در جام جهانی بازیهای درخشانی از خود نشان میدهد. اما ما در وعدهها، امیدها و نویدها خود را فرو بردهایم و در آینده غوطهوریم و زخمهای فوتبال را با مطایبه، هزل و نیشخند مداوا میکنیم. بنابراین نباید انتظار داشته باشیم که این فوتبال کره جنوبی را شکست دهد.»