به نوشته رادیو اروپای آزاد/رادیو آزادی، یکی از سخنگویان فدریکا موگرینی، نماینده ارشد سیاست خارجی اتحادیه اروپا که جانشین کاترین اشتون شده، همسر فردی است که برای یک موسسه روابط عمومی کار میکند که از لابیهای شرکت گاز دولتی روسیه، گازپروم، در بروکسل است.
کاترین ری، روز ۱۹ اکتبر ۲۰۱۳ در فرانسه با توماس بارو-تسته ازدواج کرد. آقای بارو- تسته یکی از شرکای اصلی شعبه بروکسل یک موسسه مشاوره تجاری و لابیگری به نام «جی پلاس» است. او در زندگینامه و کارنامه حرفهای آنلاین خود نوشته که «در بخش اروپایی یک موسسه بینالمللی فعالیت میکند که به شرکتهای مهم بینالمللی انرژی در زمینه ارتباطات و روابط عمومی مشاوره میدهند.»
در حالیکه توماس بارو-تسته به طور مشخص از این شرکتهای مهم بین المللی انرژی نام نبرده ولی معمولا رسانهها از آقای بارو-تسته به عنوان «مشاور امور اروپای شرکت گازپروم» یاد میکنند.
به عنوان نمونه درخبر انتصاب او به عنوان یکی از شرکای موسسه «جی پلاس» در ماه اوت ۲۰۱۳ آمده است «او مشاور گازپروم در تماس با مقامات ناظر بر رقابت اقتصادی در اتحادیه اروپا است.»
در اسناد شفافیت اتحادیه اروپا نیز قید شده که بخش توسعه بینالمللی شرکت گازپروم یکی از مشتریان موسسه مشاوره «جی پلاس» است و سالانه ۳۰۰ تا ۳۵۰ هزار یورو به این شرکت میپردازد. در این فهرست به توماس بارو-تسته نیز به عنوان یکی از کارکنان این موسسه با حق فعالیت در پارلمان اروپا اشاره شده است.
آقای بارو-تسته در مذاکرات ۲ اکتبر الکساندر نواک وزیر انرژی روسیه با مقامات تحادیه اروپا و اوکراین در بروکسل او را همراهی میکرد.
مارگاریتیس شیناس سخنگوی کمیسیون اروپا که در گزینش کارتین ری برای سمت سخنگوی مسئول سیاست خارجی اتحادیه اروپا شرکت داشته به رادیو اروپای آزاد/ رادیو آزادی گفت که خانم ری فعالیتهای حرفهای شوهرش از جمله کار با شرگت گازپروم را به اتحادیه اروپا اطلاع داده است.
آقای شیناس درنامهای به رادیو اروپای آزاد/ رادیو آزادی نوشت «کارتین ری موازین اخلاقی حرفهای را مطابق با درخواست کمیسیون اروپا انجام داده است.» او افزود فدریکا موگرینی، مسئول تازه سیاست خارجی اتحادیه اروپا، در مراحل گزینش کاترین ری حضور داشت اما او را نامزد نکرده بود.
مارگاریتیس شیناس یادآوری کرد که کاترین ری سخنگوی امور آفریقا، آمریکای لاتین و کشورهای خلیج فارس است و فرد دیگری به نام خانم مایا کوچیانکیک سخنگوی فدریکا موگرینی در امور اروپا از جمله روسیه خواهد بود. آقای شیناس نوشت «بنابراین ما معتقدیم که شغل همسرش با انجام وظیفه کاترین ری در کمیسیون مغایرتی نخواهد اشت.»
کاترین ری از جواب دادن به سوال رادیو اروپای آزاد/ رادیو آزادی در این مورد خودداری کرده است.
فدریکا موگرینی، وزیر خارجه پیشین ایتالیا، برای جانشینی کاترین اشتون گزینه بحث برانگیزی بود. بعضی از منتقدان او معتقد بودند او فاقد تجربه سیاسی کافی است و احتمالا در برابر ولادیمیر پوتین، رئیسجمهوری روسیه نرمش زیادی نشان خواهد داد.
ادوراد لوکاس سردبیر اصلی روزنامه اکونومیست در زمنیه انرژی و منابع طبیعی که در ماههای اخیر مخالفت خود با انتخاب خانم موگرینی را در شبکه اجتماعی بیان کرده بود میگوید «من به خصوص نگران آن چیزی بودم که به اصطلاح نقطه کور و یا قاطع نبودن مواضع او در برابر ولادیمیر پوتین است. به نظر میرسد که خانم موگرینی از پوتین خوشش میآید، با او روابط خوبی دارد، گویی دنیا را از دریچه دید کشورهای اتحادیه اروپا که همسایه روسیه هستند، نمیبیند.»
لوکاس و گروه دیگری از ناظران اروپایی معتقد بودند سمت مسئولیت سیاست خارجی اتحادیه اروپا باید به افرادی از کشورهای اروپای مرکزی مانند رادک شیکورسکی، وزیر خارجه پیشین لهستان، داده شود.
خانم موگرینی ۴۱ ساله و به نسبت در سیاست کم تجربه است. ماتئو رنزی، نخست وزیر ایتالیا در ماه فوریه او را به سمت وزیر خارجه منصوب کرد. چند ماه بعد ماتئو رنزی با پیگیری و موفقیت نامزدی خانم موگرینی برای جانشینی کارتین اشتون را در اتحادیه اروپا به پیش برد.
در نشست ماه اکتبر اتحادیه اروپا در بروکسل، آقای رنزی تنها رهبر کشور اروپایی بود که با تحریمهای بیشتر علیه روسیه به دلیل اقدامات کرملین در اوکراین مخالفت کرد. نخست وزیر ایتالیا همچنین از پروژه خط لوله گاز جنوبی شرکت گازپروم که گاز روسیه را از راه یونان، بلغارستان، صربستان و رومانی به ایتالیا و سایر کشورهای اروپایی میرساند، حمایت کرده است.
کمیسیون اروپا دسامبر ۲۰۱۳ اعلام کرد که موافقت نامههای دوجانبه کشورهای اروپایی با روسیه برای ساخت این خطوط لوله، نقض مقررات اتحادیه اروپا و بر خلاف موازین رقابت آزاد و بدون تبعیض برای فعالیت طرفهای تجاری سوم است.
اتحادیه اروپا گفته است قصد دارد وابستگی به گازپروم را کاهش دهد. کشورهای عضو این اتحادیه تقریبا یک سوم گاز مورد نیاز خود را از روسیه تامین میکنند.
کاترین ری از سال ۲۰۰۰ در بخش روابط عمومی اتحادیه اروپا مشغول به کار بوده است. در فاصله سالهای ۲۰۰۷ تا ۲۰۰۸ نیز در برنامه توسعه سازمان ملل متحد مشغول کار بود. او سخنگوی چند تن از مقامات کمیسیون اروپا از جمله پاسکال لمی، جانس پوتوکنیک و اندریس پیبالگس بوده است.