رفسنجاني مخالفان سياسي را به بي ديني و التقاط متهم ساخت

مهدي خلجي مهدي خلجي (راديوآزادي): اکبر هاشمي رفسنجاني، رييس جمهوري سابق و رييس کنوني مجمع تشخيص مصلحت نظام نگراني هاي خود را از شکل گيري جرياني غيرمذهبي در ساختار سياسي کشور ابراز کرده است. آقاي رفسنجاني در جمع شماري از روحانيان گفته است پس از آغاز جنگ، دشمنان اسلام تصميم گرفتند روحانيت و دين را از نظر سياسي حذف كنند، اما تمام نقشه هايشان عليه نظام اسلامي و روحانيت شكست خورد ولي هر چه با شكستهاي بيشتري روبرو شدند، عميقتر فعاليت كردند. به نظر آقاي رفسنجاني امروز با برنامه مبارزه گسترده اي عليه اسلام مواجه هستيم و امروز، جرياني نمي خواهد اسلام در شئون حكومتي نفوذ داشته باشد. آقاي رفسنجاني از جدي بودن يک جنگ سخن گفته و اظهار کرده است که در جبهه مقابل لائيكها و ملحدها هستند و بسياري از كساني كه به كتاب و دين آسماني معتقدند، در برابر اسلام و در جبهه لائيك ها قرار گرفته اند. آقاي رفسنجاني با اين سخنان، به نوعي منتقدان سياست هاي رسمي جمهوري اسلامي را ملحد و کافر اعلام مي کند و نزاع سياسي ميان هواداران شماري از سياست هاي نظام و منتقدان آن را به جنگ اسلام و کفر تفسير مي نمايد. در سال هاي نخست انقلاب با به کاربردن همين شيوه، مسئولان وقت، گروه ها و احزاب رقيب و منتقد را سرکوب يا منزوي کردند و آنها را متهم به بي ديني، يا التقاط و بدديني مي کردند و خود را طرفداران اسلام ناب يا حزب الله مي ناميدند. به گواهي آن چه در مطبوعات و رسانه هاي ايران منتشر مي شود، منتقدان اصلي جمهوري اسلامي در داخل کشور نه تنها بخش عمده اي از نسل مذهبي و نيز روحانيان که حتا مسئولان سابق جمهوري اسلامي هستند. از آيت الله منتظري، مرجع تقليد ناراضي که در خانه خود زنداني است گرفته تا حسن يوسفي اشکوري و عبدالله نوري وزير کشور دولت آقاي رفسنجاني و نيز محمد خاتمي. هم چنين فعالان ملي مذهبي و نهضت آزادي که در ايران خود را از پيشگامان روشنفکري ديني مي دانند از شمار گروه هاي سياسي اي هستند که در سال هاي اخير در ايران تحت فشار و تعقيب قضايي و امنيتي بوده اند. بنابراين در داخل ايران، به نظر نمي آيد که نزاع اصلي ميان گرايشي ملحد و گرايشي اسلامي در جريان باشد. کساني که به خدا و دين اعتقاد ندارند، در ايران، از چنان حقوق شهروندي اي برخودار نيستند که بتوانند آشکارا فعاليت سياسي انجام دهند. از سوي ديگر بسياري از تحليل گران مي گويند، مسأله اي اصلي سياست در ايران امروز بيش از آن که بر سر عرفي کردن حکومت باشد بر سر دموکراتيک کردن آن است. حکومت موجود در ايران اگرچه حکومت ديني خوانده مي شود، مقبول همه دينداران و گرايش هاي ديني نيست. دينداران بسياري در شمار منتقدان حکومت هستند. در نتيجه مسأله بر سر ديني بودن يا ديني نبودن حکومت نيست. پرسش اصلي پذيرش اصل دموکراسي و حقوق بشر و شهروندي است. با اين همه، در سال هاي اخير گرچه نسبت دادن الحاد و کفر به مخالفان سياسي بارها به کاررفت، بر خلاف گذشته از مقبوليت عمومي چنداني برخوردار نشد و گويا کارکرد گذشته خود را براي هميشه از دست داده است. شايد اين به دليل آن است که خواست دموکراسي در ميان دينداران نسبت به گذشته بيشتر و عميق تر شده است.