افزايش قيمت محصولات غذايی در جهان، ابعاد بحرانی کم سابقه ای پيدا کرده و با نارضايتی هايی در سراسر جهان همراه شده است.
بر اساس گزارش های رسمی، در مدت کمتر از نه ماه، بهای محصولات کشاورزی در جهان نزديک به ۵۰ درصد افزايش يافته است.
سازمان خواربار و کشاورزی جهانی، وابسته به سازمان ملل نيز از «وخيم ترين بحران غذايی» در پانزده سال اخير خبر داده و و اعلام کرده است که امسال در کشورهای فقير، هزينه واردات مواد غذايی ۵۶ درصد افزايش خواهد يافت.
در ايران نيز اگرچه قميت مواد غذايی در کنار ديگر قيمت ها – زمين، خدمات و سوخت – به دليل تورم افزايش يافته، اما برخی اقتصاددانان معتقدند که هنوز بحران جهانی قيمت مواد غذايی بر ايران تاثيری نگذاشته است.
فريدون خاوند، تحليلگر اقتصادی راديو فردا معتقد است که ايران به دليل برخورداری از درآمد ارزی قابل توجه از محل نفت، به احتمال فراوان از تکان هايی مشابه آنچه به دليل افزايش مواد غذايی در شمار زيادی از کشور های جهان سوم به وجود آمده، آسيب نخواهد ديد؛ هر چند اين کشور نيز به شکل بالقوه، در معرض آسيب قرار دارد.
این در حالی است که بر اساس آخرين گزارش های خبرگزاری های داخلی، ايران عملا در سال ۸۷، با خودکفايی در توليد گندم خداحافظی می کند و ناچار خواهد شد تا گندم وارد کند.
همزمان خبرگزاری مهر روز ۲۵ فروردين ماه گزارش داد، هر قرص نان لواش که در سال گذشته خورشيدی ۱۲ تا ۲۰ تومان فروخته می شد، در سال تازه بين ۲۰ تا ۳۰ تومان عرضه می شود. قيمت هر نان سنگک نيز از ۷۵ تا ۱۵۰ تومان در سال گذشته به ۱۰۰ تا ۲۰۰ تومان در سال ۱۳۸۷ رسيده است.
آيا در زندگی روزمره شما، افزايش قميت مواد غذايی تاثيری محسوس داشته است؟ آيا در محل زندگی شما، محصولات غذايی اصولا گران تر شده اند؟
نقش دولت ايران را در افزايش قيمت محصولاتی چون نان چگونه ارزيابی می کنيد؟ آیا گرانی موادغذایی در ایران با افزایش قیمت جهانی محصولات غذایی مرتبط است؟
نظرات و مشاهدات خود را از طريق ستون سمت چپ با ديگران در ميان بگذاريد.