(rm) صدا | [ 3:05 mins ]
برپایه طرحی که از سوی 110 نماینده، به مجلس شورای اسلامی عرضه شد، «دولت مكلف است تمام قراردادهاى فروش گاز بالاتر از يك ميليارد دلار و بيش از پنج سال را به تصويب مجلس برساند.» همچنين، بر اساس همان طرح، در صورتی که برای مصرف در صنایع، پتروشیمی، سوخت نیروگاه ها، تزریق گاز به چاههای نفتی و مصارف خانگی متقاضی داخلی وجود داشته باشد، دولت اجازه ندارد با مشتریان خارجی قرار داد تازه امضا کند. این طرح را گروهی قدرتمند در دستگاه مقننه جمهوری اسلامی تهیه کرده اند که در بهره برداری از منابع گاز ایران به درونگرائی اعتقاد دارند. در مقابل آنها، جمعی دیگر از قدرتمندان اعتقاد دارند که صنعت گاز ایران علاوه بر پاسخگویی به نیاز های داخلی، نباید امکانات عظیم بازار های صادراتی را نادیده بگیرد و عرصه را، در این زمینه، تمام و کمال به رقیبان واگذارد. منابع گاز ایران که 15 درصد از ذخائر ثابت شده جهان را تشکیل می دهد. کشمکش میان هواداران و مخالفان صدور گاز به بازارهای جهانی در محافل رهبری ایران رو به گسترش میرود. فریدون خاوند (رادیو فردا، پاریس): در حالی که بخشی از تکنوکراسی ارشد ایران در پی فراهم آوردن زمینههای لازم برای صدور آتی گاز این کشور به بازار های گوناگون جهان از جمله پاکستان، هند، چین و اروپا است، لایههای نیرومندی از دستگاههای تاثیرگذار بر تصمیمگیری اقتصادی در جمهوری اسلامی صدور گاز را خیانت به منافع ملی تلقی میکنند، و با هرگونه تلاشی در این راستا، به شدت مخالفت میکنند.
یاد آوری میکنیم که ایران به رغم برخورداری از 15 در صد ذخایر گازی ثابت شده کره زمین، تنها سه در صد گاز جهان را تولید میکند ونقش آن در بازار جهانی این کالا تقریبا معادل صفر است.
از سالها پیش به این سو استراتژی جمهوری اسلامی بر سر چگونگی استفاده از امکانات بالقوه عظیم ایران در عرصه گاز، که این کشور را بعد از روسیه در مقام دوم جهان قرار میدهد، بین دو گزینه اصلی سرگردان است:
- هواداران گزینه نخست بر سیاستی درونگرا در عرصه گاز تاکید دارند. گاز تولید شده در ایران، از دیدگاه هواداران این گزینه، تنها باید در خدمت نیازهای داخلی به کار گرفته شود از جمله پاسخگویی به تقاضا در عرصه انرژی، تزریق به میادین نفتی برای افزایش تولید و یا استفاده در صنایع به ویژه پتروشیمی.
- گزینه دوم بر آمیزهای از سیاستهای درونگرا و برونگرا تاکید میکند. پیروان این گزینه میگویند که صنعت گاز ایران علاوه بر پاسخگویی به نیاز های داخلی، نباید امکانات عظیم بازار های صادراتی را نادیده بگیرد و عرصه را، در این زمینه، تمام و کمال به رقیبان واگذارد.
به نظر میرسد هواداران گزینه اول، که مبتنی بر درونگرایی است، از مواضعی بسیار استوار در دستگاه مقننه جمهوری اسلامی برخوردارند. اینان به تازگی طرحی را، با امضای 110 نماینده، به مجلس تقدیم کردهاند که بر پایه آن «دولت مكلف است تمام قراردادهاى فروش گاز بالاتر از يك ميليارد دلار و بيش از پنج سال را به تصويب مجلس برساند.» همچنين، بر اساس همان طرح، در صورتی که برای مصرف در صنایع، پتروشیمی، سوخت نیروگاه ها، تزریق گاز به چاههای نفتی و مصارف خانگی متقاضی داخلی وجود داشته باشد، دولت اجازه ندارد با مشتریان خارجی قرار داد تازه امضا کند.