(rm) صدا | [ 3:12 mins ]
مقاله این هفته یادداشت هایی از تهران نوشته آرش ایرانی است: به راستي آرمان ها و اهداف انقلاب 57 چه بود. مردمي که دسته دسته به خيابان ها مي ريختند و براي سرنگوني حکومت پيشين شعار سر مي دادند، روياي روي کار آمدند چگونه رژيمي را در سر مي پروراندند. از شعارها و ديوارنوشته هاي مردم مي توان نتيجه گرفت که آنها خواستار حکومتي بودند که در قدم اول آزادي را برايشان به ارمغان آورد. اما مشکل از جايي آغاز مي شود که بخواهيم بدانيم مراد آنها از آزادي چه بوده است. آيا به راستي درک ماهيت جمهوري اسلامي پيش از استقرار آن اينقدر دشوار بوده که بخش عمده اي از نخبگان سياسي وفرهنگي جامعه ايران را عاجز کرده بوده است؟ آيت الله خميني خيلي پيش از اينها انديشه هاي خود را درباره نظام اسلامي و خصوصا حکومت ولايت مطلقه فقيه را تئوريزه کرده بود. بسيار بعيد مي نمايد که سران احزاب و سازمان هاي آن زمان از ماهيت انديشه هاي آيت الله خميني و آمالش بي خبر بوده باشند. از جمله شاپور بختيار آخرين نخست وزير حکومت پيشين 14 بهمن ماه 1357 طي مصاحبه اي با رسانه هاي گروهي آينده جمهوري اسلامي را اينگونه پيش بيني کرده بود: نبايد يک ديکتاتوري را جانشين ديکتاتوري ديگري کنيم، آيت الله خميني نه تعدد گروه هاي سياسي را مي پذيرد، نه دموکراسي را. اکنون پس از گذشت 26 سال، تاريخ با فراغ بال بيشتري به قضاوت گذشته نشسته است، اينطور که از شواهد پيداست، مردم مي دانستند چه نمي خواهند، اما اين که چه مي خواهند را هرگز.
