(rm) صدا | [ 3:01 mins ]
چین این روزها بعد از آلمان، آمریکا و ژاپن به چهارمین قدرت صادر کننده جهان بدل شده. از سال 2001 به این سو، با ورود چین به سازمان جهانی تجارت، دستیابی کالا های این کشور به بازار های بین المللی سرعت گرفته. شبح این قدرت نوظهور صنعتی بر فراز ایران نیز به پرواز در آمده همراه با ترس روز افزون از رقابت کالا های چینی با کالا های مشابه داخلی. حجم مبادلات دو کشور در حال حاضر حدود شش میلیارد دلار در سال است. صادرات ایران به چین، عمدتا نفت است، حال آنکه وارداتش، از چین ماشین الات و مترو و تکنولوژی و کالا های ساخته شده مصرفی است که با قیمت هایی سخت رقابتی محصولات مشابه داخلی را زیر ضربه گرفته و عرصه را بر تولید کنندگان داخلی تنگ می کنند. فریدون خاوند (رادیو فردا، پاریس): رشد افسانه ای اقتصاد چین و تاثیر آن بر بازرگانی جهانی از شروع دورانی تازه در تاریخ روابط اقتصادی بین المللی خبر می دهد با پیآمد هایی برای همه کشور ها، اعم از صنعتی و در حال توسعه. بنگاه های بزرگ چینی در عرصه های گوناگون، از انرژی گرفته تا الکترونیک و مخابرات، بیش از پیش از مرز های ملی خود فراتر می روند و حتی به خرید مارک های پر آوازه غرب چشم می دوزند. بزرگ ترین غول جمعیتی زمین که در حال حاضر نخستین کشور پذیرای سرمایه گذاری های خارجی است، به چهارمین قدرت صادر کننده جهان نیز بدل شده، بعد از آلمان، آمریکا و ژاپن. از سال 2001 به این سو، با ورود چین به سازمان جهانی تجارت، دستیابی کالا های این کشور به بازار های بین المللی سرعت گرفته.
شبح این قدرت نوظهور صنعتی بر فراز ایران نیز به پرواز در آمده همراه با ترس روز افزون از رقابت کالا های چینی با کالا های مشابه داخلی. حجم مبادلات دو کشور در حال حاضر حدود شش میلیارد دلار در سال است. چینی ها از ایران سه میلیارد و دویست میلیون دلار کالا می خرند و، در عوض، به این کشور، دو میلیارد و هشتصد میلیون دلار کالا می فروشند. اگر این ارقام به صورتی خام مورد توجه قرار بگیرند، ایران در مبادله با چین از یک مازاد چهار صد میلیون دلاری برخوردار است و ظاهرا نباید نگران باشد. مساله در آنجا است که صادرات ایران به چین، عمدتا نفت است، حال آنکه وارداتش، از امپراطوری زرد، علاوه بر ماشین الات و مترو و تکنولوژی، در بر گیرنده کالا های ساخته شده مصرفی است که بخش مهمی از آنها، از پوشاک گرفته تا لوازم خانگی، با قیمت هایی سخت رقابتی محصولات مشابه داخلی را زیر ضربه گرفته و عرصه را بر تولید کنندگان داخلی تنگ می کنند.
مسئولان بازرگانی ایران می کوشند با تعیین قیمت پایه، مانع از آن شوند که کالا های چینی با قیمتی که «غیر متعارف» توصیف شده، به بازار ایران راه یابند، ولی در این کار چندان موفق نبوده اند. به علاوه آنچه به نگرانی ایرانی ها دامن می زند، انبوه کالا های چینی است که به صورت قاچاق به کشور راه می یابند.
موثر ترین راه مقابله با تهاجم بازرگانی چین، فراهم آوردن فضای مناسب برای تولید کنندگان و صادر کنندگان ایرانی است، هم به منظور دفاع از بازار داخلی و هم برای صدور کالا به چین. فراموش نکنیم که چین پا به پای اوجگیری قدرت صادراتی اش، به یک بازار بزرگ نیز بدل شده که شماری از کشور ها از آن بهره می برند.
