يادداشت هايي از تهران: تن فروشي و قاچاق زنان و دختران ايراني به کشورهاي همسايه

رشد پديده تن فروشي در ايران و مساله قاچاق زنان و دختران ايراني به کشورهاي همسايه، بحث هايي را در رسانه ها برانگيخته است. يک پژوي 206 مشکي که دو پسر جوان را در خود جاي داده است، کمي جلوتر پارک مي کند. يکي از پسرها به سوي ماشين فرامي خواندش، اما او تکان نمي خورد، تنها با انگشتان دست عدد سه را نشان مي دهد، يعني 30 هزار تومان، لحظه اي بعد مردي ميانسال با پرايد سفيد از راه مي رسد، اين بار هم چانه زني ها به نتيجه نمي رسد. ديگر علائم بي حوصلگي از چهره اش هويدا است. حالا ده دقيقه است انتظار مي کشد و اين در تهران يعني بدشانسي. دقايقي بعد يک دوو از راه مي رسد و مشتري يک دنده ريالي بيشتر از ده هزار تومان نخواهد پرداخت. چاره اي نيست، راهي مي شود. اين تصويري است که حالا براي بسياري از شهروندان پايتخت ايران از فرط تکرار ديگر عادي شده است. در اين بازار مکاره دختران 15 تا 20 ساله از شانس بالاتري برخوردارند. لشگر روسپيان شهرهاي بزرگ کوچک و بزرگ ايران را در بر گرفته اند و حالا با زياد شدن دست ها هر کدام براي خروج از مرزها ثانيه شماري مي کنند. از اين رو است که وقتي تابستان امسال يکي از خلبانان خطوط هوايي امارات فاش کرد عن قريب دهها دختر ايراني در فجيره اين کشور حراج خواهند شد هيچ کس تعجب نکرد، هرچند مسئولين جمهوري اسلامي به سرعت ناقل خبر را دروغگو خواندند، اما هر انسان معقولي که در ايران به سر مي برد، خوب مي دانست که طبيعي ترين پيامد ازدياد روسپي ها که حالا دختران 13 ساله را نيز شامل مي شوند، سرازير شدن سيل آنان به سوي کشورهاي همسايه است. به راستي چه دست هايي در پس اين ماجرا است، آيا واقعا مسئولين هواپيمايي جمهوري اسلامي، گارد فرودگاه سپاه پاسداران و يا وزارت اطلاعات از شناسايي عوامل پشت پرده اين تجارت پرسود عاجزند؟ چگونه است که نهادهاي امنيتي نظام به بهانه تامين امنيت فرودگاه امام چندماهي است که از آغاز به کار آن جلوگيري مي کنند، اما توان جلوگيري از قاچاق روزافزون برده هاي جنسي ايراني به آن سوي مرزها را ندارند؟