(rm) صدا | [ 5:02 mins ]
سرمقاله نويس نيويورك تايمز، تامس فريدمن نوشت: وقتي شورشيان سني در عراق احترامي براي جان مسلمانان و مساجد و روزهاي مذهبي قائل نيستند و جامعه اهل سنت اقدامي براي جلوگيري از اين حملات كه نسل كشي مذهبي عليه شيعيان است انجام نمي دهد، پس ديگر هيچ كس ديگر نمي تواند خود را امن احساس كند. دولت بوش هم به جاي اين كه به سازمان ملل برود و خواستار تصويب قطعنامه اي در محكوميت زرقاوي شود، معاون ديپلماسي عمومي وزارت خارجه را به كشورهاي عرب مي فرستد كه زنان سني در برابر او از آمريكا انتقاد كنند و اسم اين را مي گذارد ديپلماسي عمومي، اما من اسم اين حركت را شكست خوردن از عاملان قتل عام در جنگ افكار عمومي مي دانم. رهبران غربي اشتباه مي كنند كه حملات جهاديون عليه شيعيان را تروريستي مي نامند و مي گويند ربطي به اسلام ندارد. اين حملات جنگي در درون اسلام است ميان يك اقليت فاشيست جهادي و يك اكثريت خاموش و منفعل. نويسنده تكرار مي كند تمدني كه حملات انتحاري را تحمل مي كند در حال ارتكاب خودكشي است. بهنام ناطقی (رادیوفردا، نیویورک): سرمقالهنویس نیویورک تایمز، تامس فریدمن مینویسد اگر جای سردبیر آن روزنامه بود، روزهای چهارشنبه و پنجشنبه هفته گذشته، خبری که دهها شیعه در حملات انتحاری جهادیون سنی در مساجد و هنگام انجام فرایض مذهبی جان خود را از دست دادند، به جای آنکه در صفحات داخلی در میان اخبار دیگر دفن کند، در صدر صفحه اول روزنامه قرار میداد.
نویسنده نیویورک تایمز یادآور میشود که روز چهارشنبه در نخستین روز رمضان، ماه مبارک مسلمانان، مسجدی در شهر حله مورد حمله یک جهادی انتحاری سنی قرار گرفت که 25 تن را کشت و 87 نفر را مجروح کرد. شیعیان نه تنها برای آغاز رمضان، بلکه برای عزاداری برای صاحب شیعه یک رستوان آنجا گرد آمده بودند که چند روز قبل توسط شورشیان سنی به قتل رسیده بود.
وی میافزاید: وقتی شورشیان سنی احترامی برای جان مسلمانان و مساجد و روزهای مذهبی قائل نیستند، و حملات به مسلمانان در محل عبادت و روز مبارک را محکوم نمیکنند، و جامعه گسترده اهل سنت اقدامی برای جلوگیری از این حملات، که نسل کشی مذهبی علیه شیعیان هستند، انجام نمیدهد، پس دیگر مرزی باقی نمانده است و هیچکس دیگر نمیتواند خود را امن احساس کند. ظاهرا همه کار علیه هرکس در همه جا مجاز است. حتی معلم مدرسه ای را جلوی شاگردانش به قتل رساندند.
آقای فریدمن، دولت بوش را نیز محکوم میکند و مینویسد دولت بوش به جای اینکه به سازمان ملل برود و خواستار قطعنامهای بشود در محکومیت عملیات تروریست اردنی، ابومصعب الزرقاوی، به عنوان یک جنایتکار جنگی، خانم کرن هیوز Karen Hughes معاون دیپلماسی عمومی وزارت امورخارجه را به کشورهای عرب میفرستد که زنان سنی در برابر او از آمریکا انتقاد کنند. وی میگوید دولت بوش به این میگوید دیپلماسی عمومی اما من اسم این حرکت را شکست خوردن از عاملان قتل عام در جنگ افکار عمومی میدانم.
فریدمن، نویسنده نیویورک تایمز مینویسد بله، ما هم منافق هستیم، و شکنجه و احتمالا قتل زندانیان ابوغریب و گونتانامو همچون لکه لنگی بر دامان همه آمریکائیان قرار دارد، اما ما دارای رسانههای خبری آزاد هستیم، نخبگان مذهبی داریم و دادگاههائی داریم که این شکنجهها را برملا کردند و عاملان آنها را به مجازات رساندند و اکثریتی در سنا داریم که میکوشد بر آنها نقطه پایان بگذارد.
وی با استناد به یکی از بیانیههای سازمان دیدبان حقوق بشر، مینویسد بدرفتاری با زندانیان عراقی توسط چند سرباز آمریکائی به هیچ عنوان نمیتواند توجیه کننده حملات شورشیان عراقی علیه مردم بیدفاع باشد. سازمان دیدبان حقوق بشر این حملات را نه تنها جنایات جنگی، بلکه بعضا جنایاتی علیه بشریت توصیف کرده است و خواستار محکوم کردن آنها توسط رهبران سنی در عراق و سایر کشورها شده است.
آقای فریدمن مینویسد اما شما نمیتوانید رهبران زیادی در جهان عرب اعم از رهبر سیاسی یا مذهبی پیدا کنید که به طور مکرر و مدام الزرقاوی یا اسامه بن لادن را به اسم محکوم کرده باشند. البته این جهادیها در کشورخودشان دستگیر میکنند، ولی هرگز آنها را از نظر عقیدتی مورد انتقاد قرار نمیدهند زیرا از بنیادگرایان خودشان، که جنگ با شیعیان را پنهانی حمایت میکنند، هراس دارند.
فریدمن میافزاید رهبران غربی هم اشتباه میکنند که حملات جهادیون علیه شیعیان را حملات تروریستی مینامند و میگویند این حملات ربطی به اسلام ندارند زیرا برعکس، خیلی هم به اسلام مربوط میشوند. این حملات جنگی در درون اسلام هستند میان یک اقلیت فاشیست جهادی و یک اکثریت خاموش و منفعل سنی که نمیتواند دست به اقدامی برای بازداشتن آنها از حمله به شیعیان بزند.
فریدمن یادآور می شود: تمدنی که حملات انتحاری را تحمل میکند، مرتکب خودکشی می شود و سرانجام به دست تندروهای درون خود بلعیده میشود و دوستانش در خارج هم آن را قرنطینه خواهند کرد.