از «آراء باطله» به عنوان پدیده ای در انتخابات ریاست جمهوری ۱۴۰۰ یاد می‌شود. آراء باطله در این انتخابات، ۱۵ درصد از مجموع آراء بود و در کسب بیشترین آراء، جایگاه دوم را بدست آورد. این پدیده اجتماعی - سیاسی را چگونه باید تعبیر و تحلیل کرد؟ آیا آنگونه که محمد خاتمی، رئیس جمهوری اسبق ایران، گفته است باید آن را تنها «نشانه دلسردی و نومیدی مردم» دانست یا آنکه دلائل دیگری نیز می توان برای آن متصور بود؟ تورج اتابکی، پژوهشگر ارشد مؤسسه بین‌المللی تاریخ اجتماعی در آمستردام، که سابقه سالها نظارت بر انتخابات مختلف در جمهوری‌های پیشین ِاتحاد جماهیر شوروی سابق را داشته، به پرسشهای الهه روانشاد پاسخ می دهد.