سلاح های کشتار جمعی حکومت صدام حسین، از دید دانشمند شیعه دکتر شهرستانی

یکی از صدمه دیدگان رژیم صدام حسین، دکتر حسین شهرستانی از دانشمندان این کشور است که عدم همکاریش با حسین به بهای یازده سال زندان برایش تمام شد. او سپس به کمک زندان بان خود در جنگ اول خلیج فارس موفی به فرار و خروج از کشور می شود و دو روز قبل از سقوط صدام در راس یک هیات امدادرسانی به بغداد باز می گردد. دکتر شهرستانی در مصاحبه با مجله نیوساینتیست بر اهمیت تعهد اخلاقی دانشمندان تاکید می کند. وی در پاسخ به این سئوال New Scientist که آیا عراق قبل از جنگ اخیر سلاحهای کشتار جمعی داشت یا نه می گوید : «تمامی شواهد حاکی از آن است که در نیمه دوم دهه 1990 میلادی بخش عمده سلاحهای شیمیایی میکروبی و هسته ای عراق نابود شدند، اما برداشت من این است که صدام حسین مقدار کمی از آنها را برای حفظ امکان راه اندازی مجدد نگه داشته بود.» دکتر شهرستانی درباره علت نپذیرفتن پست نخست وزیری گفت: «من از اینکه گروههای سیاسی با من در جهت برگزاری انتخابات آزاد همکاری کند مطمئن نبودم.» در يک سال گذشته بحث سلاح هاي کشتارجمعي رژيم صدام حسين، از داغ ترين موضوع هاي سياسي جهاني بوده است. رژيم صدام حسين بسياري از دانشمندان ِ ين کشور را با تطميع و تهديد مجبور به همکاري در جهت اهداف خود کرده بود. اما در همان حال عده زيادي هم حاضر به همکاري نشدند. دکتر حسين شهرستاني، يکي از اين افراد بود که همکاري نکردنش با صدام حسين، برايش به بهاي 11 سال حبس در زندان مخوف ابوغريب تمام شد. آقاي شهرستاني در مصاحبه با مجله نيوساينتيست، به سوال هاي زيادي ز جمله اينکه آيا صدام حسين سلاح شيميايي داشت، پاسخ مي دهد. فاطمه امان (راديو فردا): دکتر حسين شهرستاني، يکي از پرسابقه ترين و در عين حال کم سر و صداترين چهره هاي علمي و سياسي عراق است. او که اخيرا از قبول پست نخست وزيري موقت عراق سرباز زد، از پيش از کودتاي صدام حسين، او را مي شناخته است. دکتر شهرستاني در سالهاي اوايل دهه 1970 ميلادي، عضو کمسيون انرژي اتمي عراق بود که توسط صدام حسين رهبري مي شد. دکتر شهرستاني در توصيف صدام ِ آن روزها مي گويد، او از همان زمان فرد خشن و بي رحمي بود و بدون اينکه سررشته اي از مسائل علمي داشته باشد، به رياست مجمع حساسي مانند کميسيون انرژي اتمي گمارده شده بود. به گفته آقاي شهرستاني، از همان زمان معلوم بود که صدام حسين هدف هاي مشخصي را دنبال مي کند. اومي گويد: «من در آن زمان مشاور اصلي کميسيون انرژي اتمي بودم و هدف من استفاده صلح آميز از انرژي اتمي بود. اما صدام تلاش مي کرد عملکرد اين کميسيون را از برنامه هاي صلح آميز به سمت آنچه آنرا اهداف استراتژيک مي ناميد، منحرف کند و به همين دليل من از همکاري با برنامه او سرباز زدم.» بعد از به قدرت رسيدن صدام حسين، از دکتر شهرستاني خواسته شد در مورد توليد بمب اتمي کار کند، اما او از اين کار سرباز زد و همين نافرماني او را محکوم به حبس ابد و راهي زندان مخوف ابوغريب کرد. دکتر شهرستاني در مورد تصميم خود مي گويد وجدان علمي و اعتقاد مذهبي من مانع از همکاري با صدام حسين مي شد. در مدت زندان انفرادي، دکتر شهرستاني رابطه خوبي با زندانبان خود به هم مي زند و همين زندانبان که شيفته اخلاق زنداني خود شده بود، در يکي از شبهاي ماه فوريه 1990 در هنگام جنگ اول خليج فارس که بغداد زير آماج بمبارانهاي شبانه قرار داشت، زنداني خود را فراري مي دهد. دکتر شهرستاني، ابتدا همراه زندانبان خود، به شمال عراق فرار مي کند و از همانجا همراه خانواده خود عراق را ترک مي کند. در مدت اقامت در خارج از کشور، دکتر شهرستاني زندگي خود را نه به علم بلکه به کمک به مهاجران سياسي عراق اختصاص مي دهد و به يکي از فعالترين مبارزان حقوق بشر عراق تبديل مي شود. در تاريخ 7 آوريل سال 2003 ميلادي، يعني دو روز قبل از سقوط صدام، آقاي شهرستاني در راس يک هيئت امدادرساني به بغداد بازمي گردد و در آنجا براي رساندن کمک هاي انساني، غذا و دارو به عراقي ها بويژه در جنوب کشور، فعاليت مي کند. دکتر شهرستاني در مصاحبه با مجله نيوساينتيست بر اهميت تعهد اخلاقي دانشمندان تاکيد مي کند. او مي گويد: «دانشمندان بايد از فعاليت در مورد تسليحات هسته اي و ديگر سلاح هاي کشتار جمعي سرباز بزنند و وجدان علمي خود را نفروشند.» او تاکيد مي کند که غرب بايد در اين زمينه پيشتاز باشد و براي شروع همه ذخيره سلاح هاي شيميايي، بيولوژيک خود را نابود کند و در جهت کاهش مسابقه تسليحات هسته اي نيز تلاش جدي به عمل بياورد. دکتر شهرستاني تاکيد مي کند که سلاح هاي کشتار جمعي، هيچگونه امنيتي براي ملتها به ارمغان نمي آورد و تنها باعث قوي تر و تهاجمي تر شدن ديکتاتورها مي شوند. در پاسخ به سوال مجله نيو ساينتيست در مورد اينکه آيا عراق قبل از جنگ اخير سلاح هاي کشتار جمعي داشت يا نه، دکتر شهرستاني مي گويد: «تمام شواهد حاکي از آن است که در نيمه دوم دهه 1990 ميلادي، بخش عمده سلاح هاي شيمياي ميکربي و هسته اي عراق نابود شدند. اما برداشت من اين است که صدام حسين مقدار کمي از آنها را براي حفظ ِ امکان راه اندازي مجدد برنامه تسليحاتي خود نگه داشته بود، مثلا مقدار کمي از ميکربها و محيط کشت که در صورت لزوم بتواند آنها را دوباره رشد دهد.» به گفته آقاي شهرستاني، دانش و فن آوري لازم براي آغاز مجدد اين برنامه سر جاي خود بود و اگر صدام حسين فرصتي مي يافت، در راه اندازي مجدد برنامه مرگبار خود ترديدي نمي کرد. مجله نيوساينتيست از دکتر شهرستاني مي پرسد علت نپذيرفتن پست نخست وزيري موقت عراق از سوي او چه بود. دکتر شهرستاني پاسخ مي دهد: «من از اينکه گروه هاي سياسي با من در جهت برگزاري انتخابات آزاد همکاري کنند، مطمئن نبودم و به همين دليل اين پست را قبول نکردم.» اما وي اضافه مي کند در صورت لزوم حاضر است بعد از انتخاب يک دولت آزاد در زمينه گسترش فن آوري و علوم در جهت اهداف صلح آميز، هرگونه مسئوليتي را پذيرا شود. در اين فاصله، دکتر شهرستاني مي گويد يک فعال دفاع از حقوق بشر باقي خواهد ماند.