سينماي ايران و سانسور، از ديد دو صاحبنظر

در مورد کيفيت سينماي بعد از انقلاب ايران نظرات مختلفي وجود دارد. به دنبال انقلاب 1357 فيلمسازان ايراني ملزم به رعايت مقررات سانسوري بودند که طبق آن ها تماس زن و مرد، يا نشان دادن زن بدون حجابي که موي سر يا انحناي بدن او را بپوشاند ممنوع بوده است. به گفته برخي از دست اندرکاران همين محدوديت هاي ايدئولوژيکي باعث شده است تا تا فيلمساز ايراني به شيوه شعر فارسي در طول تاريخ از زبان غير مستقيم و ابهامي در رويارويي با حيطه هاي ممنوعه ديني و اجتماعي استفاده کند و به عبارت ديگر بايد گفت اين سانسور و ممنوعيت باعث ايجاد خلاقيت و شايد درخشش فيلم هاي ايران در چند سال اخير بوده است. آقاي حسن فياد، استاد فيلم در دانشگاه لس آنجلس، معتقد است که ممنوعيت هايي از اين نوع بيش از هر چيز جلوي خلاقيت يک فيلمساز را مي گيرد و مي گويد نبايد از سانسور به عنوان عامل خوبي صحبت کنيم. سعيد شفا، منتقد سينمايي نيز در مورد سينماي ايران از بعد از انقلاب اسلامي معتقد است اين سينما برخلاف آن چه در ظاهر به نظر مي رسد از تحول چنداني برخوردار نبوده است. او مي گويد من فکر نمي کنم که سينماي بعد از انقلاب تحولي به آن معنا داشته چون من يک بحثي داشتم با يکي از منتقدان آمريکايي که معتقد بود کيارستمي بزرگترين فيلمساز دنيا است و من مخالف اين موضوع بودم. الان ديگر سينماي ايران به آن ترتيبي که چند سال پيش مطرح بود ديگر مطرح نيست.