(rm) صدا | [ 7:38 mins ]
در اين روزها نمايشگاه ها، جشنواره ها، و تئاترهاي خياباني چندي تحت عنوان «دفاع مقدس» برپا شده است. بسياري از بازديد کنندگان در اظهار نظرات گفته اند که نبايد فقط عکس شهدا، وصيتنامه آنها، پيام هاي آنها و يا ابزار و ادوات جنگي آنها در معرض ديد عموم قرار گيرد، بلکه بايد مردم را با ديگر آثار جنگ مانند ويراني ها و چگونگي کشتار مردم بيگناه با بمب هاي شيميايي نيز آشنا کرد. بي ترديد رسانه ها، چه صوتي و چه تصويري، و هنر و ادبيات مي توانند در منعکس کردن آثار جنگ نقش مهمي ايفاء کنند. محمد قاسم زاده، نويسنده و پژوهشگر در ايران، در مصاحبه با راديوفردا مي گويد که نخستين نمونه‌هاي ادبيات جنگ را بايد در آثار نويسندگاني پيدا کرد که در آغاز جنگ در مناطق جنوبي زندگي مي کردند، و از نزديک با جنگ روبرو بودند، مانند احمد محمود با رمان «زمين سوخته» و قاضي ربيحاوي. به گفته آقاي قاسم زاده اين دو نويسنده روايات زندگي مردم جنگزده را به تصوير کشيدند. وي مي افزايد با تغيير فضاي سياسي کشور، به خصوص پس از سال 60، اين نگاه حذف شد و نوعي ادبيات در ميان نويسندگان ايران به وجود آمد که الگوبرداري بود از ادبيات «اکشن» روس ها و آمريکايي ها. ادبيات اکشن بر پايه دلاوري سربازان خودي و بزدلي و دست و پاچلفتگي سربازان دشمن استوار است. به عقيده آقاي قاسم زاده، يکسونگري حاصل از اين ادبيات باعث شد تا نويسندگان، آثار ادبي درخشاني بر ضد جنگ ارائه نکنند.
