(rm) صدا | [ 3:29 mins ]
تقريبا چهار قرن پيش گروهي ناراضي دگرانديش در تلاش براي دستيابي به آزادي مذهبي، از بريتانيا راهي دنياي جديد شدند. در اواخر سال 1620، گروهي از پروتستان ها به نقطه اي از مساچوستز رسيدند که اکنون پليموث نام دارد. باقيمانده اين گروه جان خود را مديون بومياني بودند که به آنها آموختند چه بخورند، چه بپوشند و خانه هاي خود را چگونه و با چه مصالحي بسازند. به گفته مارشال پريشويک، استاد ارتباطات و فرهنگ مردمي در پلي تکنيک ويرجينيا، اين دگرانديشان در واقع پناهنده بود، و مراسم شکرگزاري را با يک نياز رواني عميق به خانه اي جديد و با پيامي جديد آغاز کردند. آمريکايي هاي هميشه به دنبال نگرشي جديد هستند. در آن زمان نگرش جديد شکرگزاري در يک جهان ناشناخته بود، که هنوز هم باقي است. نخستين مراسم شکرگزاري به صورت جشن برداشت محصول در پاييز سال 1621 برگزار شد، و غذايي خوردند که امروز هم در روز شکرگزاري بر سفره نهاده مي شود: بوقلمون و سبزي هاي بومي. دوستي و نزديکي مهاجران و بوميان دوام نياورد. تا پايان سده 19، بيشتر بوميان آمريکايي مجبور شده بودند در مناطق محافظت شده زندگي کنند. اکنون که تنوع قومي در آمريکا بيشتر شده و مهاجران از سراسر جهان در آمريکا زندگي مي کنند، مراسم شکرگزاري بخشي از فرهنگ آمريکايي شده است.
