(rm) صدا | [ 4:58 mins ]
سه پناهجوي ايراني در سوئد که از دوشنبه هفته گذشته در اعتراض به وضعيت خود با دوختن لب هايشان از خوردن و آشامدين دست کشيده بودند، از روز جمعه با شکافتين بخيه ها نوشيدن را از سر گرفتند و اکنون به اعتصاب غذاي خود ادامه مي دهند. قاسم افشار، يکي از پناهندگان مخفي در سوئد در مصاحبه با راديوفردا درباره امکان دستگير شدن در اين محل توسط پليس مي گويد به خاطر دفاع از ارزش هاي انساني همه خطرات را پذيرفته است. مصطفي جلالي، اعتصابي ديگر مي گويد: قول همکاري داده شده و گفته اند قرار است در پرونده ها تجديد نظر شود. وي اين دستاورد را موفقيت بزرگ خواند. وي مي گويد حدود سه هزار نفر پناهنده مخفي ايراني در سوئد حضور دارد. پرسش اين است که چرا شهروندان ايراني چرا پس از 26 سال که از انقلاب مي گذرد، هنوز در ميهن خويش احساس امنيت نمي کنند؟ آيا دولت ايران امنيت شهروندان خود را تامين مي کند؟ آيا اين فقط مخالفان سياسي حکومت هستند که به سيل پناهجويان مي پيوندند يا مردم عادي هم بي آن که در حوزه فعاليت هاي سياسي مخالف با حکومت فعال باشند، علاقه مند به گريز از کشور مي شوند؟ دوران موسوم به اصلاحات در ايران اين شبهه را در غرب پديد آورد که گويا دولت ايران از سال 1376 به بعد حقوق شهروندي را در حق تمام اتباع خود مراعات مي کنند. همه مي دانيم چنين نبوده و نيست. مردم ايران زير سلطه قوانين ناقض حقوق بشر همچنان روزگار را به سختي سپري مي کنند. کارکنان، قضات، و کليه کارکنان رسيدگي به امور پناهندگي در غرب هنوز دچار اين توهم هستند که گويا در ايران عصر اصلاحات مناسبات مردم با حکومت قانونمند شده و ايرانيان ديگر استحقاق بهره مندي از حقوق پناهندگي را ندارد. پناهجويان ايراني براي آنکه ثابت کنند اصلاحات، حقوق شهروندي را به آنها باز نگردانده است، بايد سالها در اردوگاه هاي پناهندگي به سر برند.
