كاكاسياه مصنوعي: اجراي آخرين اثر بيل تي جونز در اپراخانه بروکلين: رستگاري و تبعيض نژادي

بهنام ناطقي (راديوفردا، نيويورک): در آخرين کار گروه رقص معاصر بيل تي جونز و آرني زين، که براي نخستين بار در جهان، از سه شنبه اين هفته نمايش آن در مجموعه جشنواره موج بعد اپراخانه بروکلين Brooklyn Academy of Music شروع شد و امروز وفردا هم ادامه دارد، پرواهاهاي اصلي اين گروه در باره مسائل اجتماعي و سياسي، به خصوص موضوع تبعيض نژادي و عدالت، بارديگر به صحنه باز مي گردد، و اين بار رستگاري و موضوع روابط نژادي را در مرکز ثقل قرارمي دهد، اما در اين رقص آقاي بيل تي جونز، به تجربه اي براي بازگوئي يک قصه مي پردازد به زبان رقص و با موسقي ساده و جمع و جور پيانوي تنها از بتهوون از قطعه 32 وارياسيون بر يک تم در سي مينور"32 Variations on an Original Theme in C Minor," از بتهوون. ... گروه رقص آرني زين و بيل تي جونز Arnie Zane and Bill T. Jones در دهه 1980 سرآمد گروه هاي رقص پست مدرن بود. ستاره آن آقاي بيل تي جونز، با اندام کشيده و ماهيچه هاي ورزيده، رقص هاي خيره کننده اي اجرا مي کرد، گاه بدون حرکت محسوس پاها، با انداختن موج موزون در ماهيچه هاي ورزيده، حاکي از تسلط خيره کننده و نوآوري. نمايش هاي رقصي اين گروه پروا براي فرم و نوآوري در رقص را با موضوع هاي اجتماعي و طنز در مي آميخت و از هنر پاپ روز در آرايش فرحبخش صحنه ها بهره مي جست. اما بعد از مرگ آقاي آرني زين در اثر بيماري ايدز در سال 1988، و اعلام خبر ابتلاي آقاي بيل تي جونز به ويروس مولد اين بيماري، اين گروه سبک و روش کار خود را به کلي تغيير داد و به جاي طنز و جستجو در فرم، خلق رقص هائي را شروع کرد که بيشتر به موضوع مرگ و زندگي، روابط نژادي و رستگاري مي پرداختند. ... قصه موضوع اين رقص است، داستان کوتاهي است به نام کاکاسياه مصنوعي Artificial Nigger، از نويسنده آمريکائي Flannery O'Connor در باره مرد سفيد پوست روستائي فقير و نژاد پرست است در صفحات جنوبي آمريکا در دهه 1950 که تلاش مي کند نفرت نژادي را به نوه ده ساله خود منتقل کند، اما سرانجام پي مي برد وضع بهتري از سياهاني که آنها را خوار ميشمارد، ندارد. در روايت آقاي بيل تي جونز، اين روايت ساده و يک خطي از رستگاري، با تعدد شخصيت ها، گسترده تر مي شود وابعاد تازه مي يابد زيرا نقش پيرمرد نژاد پرست و نوه او را در اين رقص پنچ زوج رقصنده روي صحنه ايفا مي کنند. آقاي بيل تي جونز، اين نمايش عظيم که اجراي آن همزمان ميشود با بيستمين سالگرد تاسيس گروه رقص مبتکر و نوآور وي، را با خواندن دوصدائي خلاصه اي از داستان کاکاسياه مصنوعي همراه با ستاره سينماي هاليوود خانم Susan Sarandon شروع مي کند در حاليکه رقصنده هاي گروه، در روي صحنه، مفاهيمي از داستان را نه به صورت روائي بلکه به صورت انتزاعي در حرکات خود بازتاب مي دهند. بعد همين قصه، بدون کلام تکرار مي شود با موسيقي بتهوون، باز هم بدون اينکه به رقص جنبه روائي بدهد. سياهان در صحنه رقص در آمريکا جاي خود را دارند. گروه هاي رقص جاز، يا tap يا گروه هاي رقص مدرني مثل Dance Theater of Harlem که هنرمندان آن را رقصندگان برجسته سياهپوست تشکيل مي دهند کم نيستند اما آقاي بيل تي جونز، به عنوان طراح رقص معاصر در جهاني که در غلبه هنرمندان سفيد پوست قرار دارد، جائي يگانه باز کرده است و ديدن او در نيويورک فرصتي استثنائي است زيرا گروه او بيشتر وقت خود را درسفر دور آمريکا و دور جهان مي گذرانند. رقصنده و طراح رقص پسامدرن، آقاي بيل تي جونز، آخرين کار عظيم خود را اين روزها در اپراخانه بروکلين نيويورک به نمايش گذاشته است، اثري در باره روابط نژادي، و رستگاري و آخرت. نمايش آخرين کار گروه رقص معاصر بيل تي جونز و آرني زين Zane ، از سه شنبه اين هفته در مجموعه جشنواره موج بعد اپراخانه بروکلين Brooklyn Academy of Music شروع شد و امروز وفردا هم ادامه دارد. در اين رقص آقاي بيل تي جونز، به تجربه اي براي بازگوئي يک قصه مي پردازد به زبان رقص و با موسقي ساده و جمع و جور پيانوي تنها از بتهوون. گروه رقص آرني زين و بيل تي جونز Arnie Zane and Bill T. Jones در دهه 1980 سرآمد گروه هاي رقص پست مدرن بود. اما بعد از مرگ آقاي آرني زين در اثر بيماري ايدز در سال 1988، و اعلام خبر ابتلاي آقاي بيل تي جونز به ويروس مولد اين بيماري، اين گروه سبک و روش کار خود را به کلي تغيير داد و به جاي طنز و جستجو در فرم، خلق رقص هائي را شروع کرد که بيشتر به موضوع مرگ و زندگي، روابط نژادي و آخرت مي پرداختند.