(rm) صدا |
نازي عظيما (راديو فردا): گفته مي شود مشكل آمريكا در مورد ايران به سبب وجود دو جناح در حكومت آمريكا است كه نسبت به ايران دو نظر مخالف دارند و اين امر جلوي تصميم گيري قاطعانه در مورد ايران را مي گيرد. آيا اين تصور صحيح است؟ امير طاهري، كارشناس مسائل ايران و منطقه، به اين سئوال در گفتگو با ژان خاكزاد چنين پاسخ مي دهد:
امير طاهري (كارشناس مسائل ايران و منطقه): نه البته در يك روزنامه نمي شود ريشه هاي عميقتر يك سياستي را بررسي كرد. روزنامه نگار معمولا سعي مي كند كه همه چيز را تبديل كند به يك عنوان درشت و در يك فضاي كوتاه. واقعيت اين است كه روابط ايران و ايالات متحده در حال حاضر روابط بسيار پيچيده اي است، ايالات متحده از يكسو نيازمند يك گفت و شنودي با ايران است در مورد عراق و افغانستان، و از سوي ديگر بسيار نگران است كه جمهوري اسلامي ممكن است دست بيابد به سلاحهاي هسته اي و از اين سلاحها استفاده كند براي اعمال هيمنه يا صدور انقلاب در منطقه و به طور كلي تهديد منافع دموكراسي غربي و متحدينشان در منطقه. بنابراين ترديدي نيست كه يك بحثي در داخل دستگاه تصميم گيري ايالات متحده ادامه دارد، ولي نمي شود اين را تقسيم كرد به دو گروه. به نظر من برعكس سه يا چهار گروه در اين بحث شركت دارند.
ژان خاكزاد (راديو فردا): از اين چهار گروه آقاي طاهري شما مي توانيد براي شنوندگان ما نام ببريد.
امير طاهري: يك گروه كساني هستند كه فكر مي كنند جمهوري اسلامي را بايد به عنوان يك دشمن استراتژيك تصور كرد و در اين برنامه جديد آقاي بوش براي خاورميانه به عنوان ابتكار براي خاورميانه بزرگ، جايي براي يك رژيمي مانند جمهوري اسلامي وجود ندارد و به هر حال سرانجام دير يا زود بايد يك درگيري بين ايالت متحده و متفقينش در منطقه با جمهوري اسلامي بوجود بيايد. گروه ديگر معتقد هستند كه در داخل ايران تحولاتي دارد رخ مي دهد كه ايالات متحده هنوز اين تحولات را خوب درك و تجزيه نكرده، ولي اينها تحولاتي است كه به طور كلي نشان مي دهد كه ايران و مردم ايران به طور كلي خواستار اين هستند كه به دنياي امروز بپيوندند. نظر سوم اين است كه ايران از نظر تاكتيكي بايد به عنوان يك متحد ايالات متحده تلقي شود، براي اينكه در افغانستان هم آمريكا و هم ايران علاقه مند نيستند كه يك رژيمي مانند طالبان دوباره بيايد سر كار يا يك رژيم افراطي. و در عراق هم، هم آمريكا و هم جمهوري اسلامي علاقه مند هستند كه يك ثبات بوجود بيايد و يك حكومت اكثريت كارها را بدست بگيرد و بتواند يك توازني بوجود بياورد در دنياي عرب. گروه سوم متشكل از كساني است كه منافع مادي خاص در ايران دارند، بخصوص شركتهاي نفتي و گازي و ايران هم مي دانيم دسترسي به سرمايه هاي بين المللي ندارد به خاطر تحريمهاي ايالات متحده و الان متوجه اين است كه صنايع نفتي ايران در خطر هستند به خاطر عدم سرمايه گذاري بسياري از منابع نفتي ايران الان از نظر كارايي در سطح پايين قرار گرفتند. در ده سال آينده يك چيزي حدود چهل ميليارد دلار سرمايه گذاري ايران لازم خواهد داشت وگرنه ممكن است با وضع مضحكي روبرو شويم كه در آن ايران مي شود وارد كننده فرآورده هاي نفتي. اين بحثها ادامه دارد، منتها مشكل اصلي به نظر من اين است كه در ايران يك حكومتي واقعا سر كار نيست كه استراتژي مشخصي داشته باشد كه بتواند با دنياي خارج يا كنار بيايد يا بجنگد. حالا بايد صبر كنيم تا ببينيم در ماههاي آينده آيا يك مكانيسم تصميم گيري مشخص در تهران شكل خواهد گرفت يا نه. مشكل آمريكا در برابر حکومت ايران به سبب وجود جناح هايي در حكومت آمريكا است كه نسبت به جمهوري اسلامي نظرات مختلف دارند و اين امر جلوي تصميم گيري قاطعانه در مورد جمهوري اسلامي را مي گيرد. امير طاهري، كارشناس مسائل ايران و منطقه، در مصاحبه با راديوفردا مي گويد که سه يا چهار گروه در اين بحث شركت دارند. وي مي گويد که يك گروه كساني هستند كه فكر مي كنند جمهوري اسلامي را بايد به عنوان يك دشمن استراتژيك تصور كرد. گروه دوم معتقد هستند كه در داخل ايران تحولاتي دارد رخ مي دهد كه آمريکا هنوز اين تحولات را خوب درك و تجزيه نكرده، ولي اينها تحولاتي است كه به طور كلي نشان مي دهد كه ايران و مردم ايران به طور كلي خواستار اين هستند كه به دنياي امروز بپيوندند. گروه سوم هم مي گويند که ايران از نظر تاكتيكي بايد به عنوان يك متحد آمريکا تلقي شود.
